Netgedichten

netgedicht (nr. 6.633):

Epiloog

Ik voel de golven in mijn donder
ruik in gedachten weer die zee
zie de foto's op mijn netvlies
ik spartel niet meer en drijf mee

hoger, lager, wat kan het schelen
gewoon op het ritme van de wind
ik wil dit water niet meer delen
wil mij verstoppen als een kind

ik ga steeds trager, proef het zout
zwem slag voor slag terug in de tijd
wil me warmen, heb het zo koud
zoek een klein beetje zekerheid

plots is daar die ene zin
ooit geschreven aan de horizon
die punt, die komma, het begin
onder een straaltje ochtendzon

ik glimlach stil bij die gedachte
voel weer jouw vingers op mijn huid
waarom onzeker op iets wachten
het was de epiloog, het boek is uit