Alle inzendingen van Metha

Ik wentelwiek gedachten omhoog in een gat van waken, slapen en weer waken Snelheid is van belang in woord en gebed stil schroef ik zinnen vast in hoop ik wil niet los komen van de grond die ooit zo vast stond in geloof en vertrouw op het goede droom dag terwijl dat ene kleine lichtje het lampje liefde laat schijnen rotsvast .…

Ik pel het vel van mijn gedachten omwikkel mijn woorden met een zacht stukje huid blaas mijn adem in jouw handen schraap het eelt van mijn ziel keten het gewicht van zinnen vast in mijn gevoel waar het verstand elke letter telt dicht mijn ogen in de jouwe waar verborgen taal teder ontluikt en omhelst wordt door regels nooit…

In wazig zicht zie ik blauwe ogen ongelogen zeggen zij ik hou van jou in mist verloren woorden wil ik horen zachte klanken in de ochtenddauw waar de herfst zachtjes haar weg baant door gevallen letters op weg naar de ijzige kou van weer een nieuw seizoen in het onstuimig leven…

Ogen schieten raak onrustige gebaren verraden bewogen zinnen verwaaid in beleefde uren Ik kom pas los in ons jij en ik terwijl elk woord geleefd verdriet spreekt verpakt in een geschenk van het verleden Nimmer was grijs zo grauw, in gelopen passen richting nu waar noord het westen niet meer draagt maar loslaat in de wind…

Misschien verloren voor de toekomst vergeet ik het geleefde verleden en zoek mijn weg naar de overkant daar waar het licht op mij wacht en mij zal begeleiden naar mijn eeuwig zijn, vrij van gedachten over liefde en haat, zonder pijn en verdriet, begeleid geven maar ook ontvangen mijn eerste stap naar vrijheid…

Met een glimlach om mijn mond dip ik in het levensschaaltje ik neem onbevangen een klein hapje verlangen, het smaakt naar meer voorzichtig proef ik even aan een brokje geluk en laat het zachtjes smelten op mijn tong, waar het zich vermengd met het verlangen onverschrokken neem ik een té grote hap liefde, verslik me bijna, maar weet toch…

Even die zonnestralen proeven door het kleine wolkje van geluk heel even maar die intense warmte voelen in het zicht van de nacht waar de koude weer bezit neemt van mijn onstuimige gedachten terwijl ik diep onder mijn vier- seizoenendekbed wegkruip in de duistere vergetelheid en de onbegaanbare wegen aanschouw in het zicht van…

Ik schrijf namen in de zandkorrels aan mijn voeten eerder schreef ons bos het verleden met een grote dikke tak die paar woorden, verregend voor de zon verscheen Ik zit met beide armen rond mijn kniëen geslagen en wacht rustig op wat komen gaat, golf na golf verdwijn je in zout de stilte in mijn ogen ziet jouw silhouet gaan vastgenageld…

Soms is het verlangen mooier dan het bezitten zijn dromen heftiger dan elke realiteit soms is haten, écht haten een emotie dieper dan liefde en échte liefde een schijnbare onwerkelijkheid soms, ja soms, is écht leven een vorm van overleven en dan ben je jezelf zomaar heel even kwijt ...…

Woorden onderscheiden in het goede of het kwade leiden soms tot onbegrip gedachten lopen door gaan hun eigen weg verliezen grip en proberen zich vast te klauwen in los zand waar soms trillend het pad weer begaanbaar gemaakt wordt maar het witte bord met de helderrode rand heeft haar werk dan al gedaan ………

Heel stil en onbeantwoord het vragen zonder weten de antwoorden vergeten roep om liefde nooit gehoord het gedonder in de glazen woorden van betekenis en toch dat hevige gemis laat gevoel door bloed razen geopende handen vol liefde om te geven en te ontvangen bevredigt heel stil puur verlangen verdwenen zijn woorden die griefden…

Ik heb de liefde geproefd even had zij mij aangeraakt door de korte tijd beproefd verdween zij, amper ontwaakt ik wilde dat heftige gevoel koesteren en bewaren zelfs een hart zonder smoel beleeft soms gouden jaren verloren zonder verliezen heeft elke roos een doorn nooit kun je daarvoor kiezen nimmer bezeten, toch verloren…

In de grijsgrauwe mist probeer jij te vatten elk onbegrepen woord zichtloos, zinloos blind voor gedachten zie je jouw beeld kleurloos, koud klinken klanken kil in het duister waar vergetelheid geen warmte brengt tot aan de dageraad…

Jij danst lichtjes in mijn ogen kust het kuiltje in mijn kin laat mij in de liefde geloven wanneer jij fluistert “ik bemin” Jij geeft golven van nieuw leven plukt paarse rozen elke dag leert mij weer opnieuw te geven krult mijn lippen met een lach Jij strekt je handen uit naar mij in het geven en ontvangen jouw ogen stralen diep doch vrij…

De wereld draait door, verder in de tijd is elke toekomst een ideale herinnering elke vergoten traan een vochtige lach en iedere pijn een licht geraakt zijn de morgen wordt gewoon weer dag net zoals de avond overgaat in de nacht zo zal de maan haar licht doen schijnen langs sterren door zachte gedachten de dageraad kust teder reeds…

Boven op het grillige duin kijkt zij uit over verleden ziet in een mist van tranen de vele gouden randjes om de grijze wolken en strekt haar handen uit richting horizon verward door golven van de tijd verdwijnt ze langzaam in de ondergaande zon, de laatste schaduw veegt het licht uit beide ogen terwijl haar mond geluidloos krijt in het…

Knoopje voor knoopje sluit ik de weg af langzaam maar zeker wordt zelfs de kleinste opening dichtgeknoopt omkeren heeft geen zin mijn jas voelt als gedragen in een eerder leven terwijl hij niet meer gevoerd, noch mijn kleur is gevulde zakken kunnen geen kant op en puilen uit van verkeerd gestikte naden die slordig afgewerkt zijn…

Ik leerde jou vliegen op de vleugels van de tijd fladderend in den beginne getooid met mooie veren vloog jij rond in het leven zonder te bezeren raakte immer weer verwonde pennen kwijt luchtstromen namen je mee soms gepaard met strijd telkens verder om toch weer terug te keren dalend en stijgend van en naar hogere sferen af en toe…

jij tikt mijn zinnen wikt mijn woorden weegt de beelden in balans jij voedt mijn hersens onderhoudt mijn taal speelt met kleuren digitaal jij schermt mijn ogen draait elke techniek verbindt de draden geeft repliek jij brengt de wereld middels m’n grijze muis als webmaster bij mij thuis jij saved gedachten staat vaak off site…

Ik draai mij om en zie je staan overdonderd laat ik mijn liefdevolle blik rusten in jouw intens blauwe ogen gedachten vliegen woorden voorbij handen willen vatten, grijpen in het ledige duister, waar zinnen ooit neergelegd om glimlachend te bezinnen verweven worden tot een laatste gebod, helaas nooit door God geschreven schreeuw…

Teder spreidt zij haar vleugeltjes omarmt spontaan het gezichtje leest de droefheid in de ogen en voelt de wanhopige pijn haar kleurenpracht laat de wereld plots verstillen maar zij, zij ziet het niet denkt alleen aan wat was wast haar ziel met tranen van de afgelopen nacht in het warm doch donkere duister danst het toeval over haar…

Raak de geest schop de taal trap de liefde verkracht verbaal kijk opzij zie geen ogen donder geluk ongelogen pleur de zin scheur en stoot trap de liefde in de goot het hart verward verloren verhard geloven in blind beminnen rot op ga wat anders verzinnen…

Heerlijk vertrouwd zouter dan zout lippen verlangen handen gevangen woorden kiezen zinnen verliezen dichter dan dicht ogen stralen licht om eenmaal slechts eenmaal te fluisteren ik hou van jou ...…

Tot over de grens wil zij verblijven in armen der vergetelheid zijn zacht geproken woorden nu genageld in haar ziel koesteren haar gedachten het zout verweven met het zand golft gebroken letters als schuim, zin voor zin zacht als harde waarheid in plots verloren leven samen een, maar nimmer was zij zo een, doch alleen met haar eigen…

Ik vouw mijn handen in gedachten zend een diepe zucht omhoog daar vliegen hoop en stil verwachten langs zon en getinte regenboog in het schuim van de hoge golven zie ik almaar jouw gezicht onder zoute tranen bedolven zoek ik wanhopig een straaltje licht sluit beide ogen voor het duister laat mijn tranen langzaam gaan nog hoor ik het zacht…

Blaadje voor blaadje zacht als fluweel vouw ik je open heel voorzichtig zoek ik mijn weg stap over doornen kijk vol liefde in jouw ogen verward doch teder vind ik mijn weg gehuld in nevel raak ik de roos teder ontluikt hervonden gevoel wijst groei de weg…

Zware gedachten laten voeten lopen anarchie in mijn hoofd maakt alle rede zoek op de vlucht voor gevoel dender ik door, niets ontziend probeer ik verstand te grijpen gekromde handen laten emoties achteloos los daar waar ik struikel over in drift geuite woorden vind ik alleen gemis een gapend gat in mijn hart laat verward duisternis…

Zwaar vergrendeld door het oog verduisterd kent de opening uitgang noch ingang de breuk gegipst ongenezen geheeld scheurt bloedrood nerven in tweëen op een kiertje net groot genoeg voor een zachte zucht laat liefde lopen onbedekt hapert het roestige beslag zelfs de sleutel, ooit soepel lopend, past niet meer aankomen mag…

Uit steen gehouwen stralen kiezelogen in het lege niets duistere voeten lopen ongelijk waar zij niet willen maar wél moeten gaan zelfs zicht op de horizon biedt geen uitkomst meer daar waar rede en onrede met elkaar vechten om voorrang in gedachten slaan links en rechts, zonder uit te kijken, af en steken over in zinnen onderwijl…

In de nacht wordt alles helder zelfs de duisternis geeft licht mijn ogen schilderen stralend elk lijntje in jouw gezicht niet het roepen in de nacht de mooie foto noch de brief gaven toegang tot wat ik dacht toen jij zei, ik wil jou, mijn lief maar dat ene kleine kruimeltje door mij ooit achteloos verspild brak de ban van stil genieten…