Netgedichten

netgedicht (nr. 5.403):

Samen, in eenzaamheid.....

Tot over de grens wil zij verblijven
in armen der vergetelheid
zijn zacht geproken woorden
nu genageld in haar ziel
koesteren haar gedachten

het zout verweven met het
zand golft gebroken letters
als schuim, zin voor zin
zacht als harde waarheid
in plots verloren leven

samen een, maar nimmer
was zij zo een, doch alleen
met haar eigen eenzaamheid