Alle inzendingen van Metha

het duister trekt aan mij zijn armen voelen kil geen wolk trekt voorbij zwart de nacht, zo stil sterrenlicht zie ik niet stof dwarrelt om mij heen de geest die het leven liet snelde verbeten weg, alleen het vuur verhit de hel likt de vlammensporen ooit was het een spel maar nu heb ìk verloren…

langzaam bereikt zij de vloedlijn wind waait tranen droog haar wil golft door het duister langs nooit en ooit de zon roept ogen helder terwijl passen zich vastzuigen in thuiskomen streelt zacht zout haar gewonde haren…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Wanneer kunst haar ogen kust traag lijnen tekent in beleven kleuren laat spreken hoger tilt dan verlangen wanneer beelden haar onmachtig naar adem laten snakken streelt zij duizelig verloren de laatste lijn hoe mooi kun je zijn…

Soms weet ik de weg niet zo goed en ga op de tast raak zwijgend letters met vingertoppen die soms ongeduldig spreken wat menigeen nooit zal verstaan…

Zacht, haast zonder te bewegen omhelst een broos vlies nieuw leven ademloos valt adem samen waar twee harten ritmisch kloppen op het bewegen van een nieuwe morgen zwanger van dromen op het wandelpad van werkelijkheid worden maanden geteld in dagen wanneer de laatste wee geen pijn meer geeft en lente alle zinnen laat ontwaken…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…

Zullen klanken die schelp raken waar horen niet meer luistert naar het gesprokene de hel ruilt zij voor een hemel waar eenzaamheid geen stoel meer krijgt alle plaatsen bezet sluit zij gordijnen en spreekt niet meer de taal van leven…

heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet ik wist het, vanaf de voetstappen op het bospad waar draadloos verbonden jou dichterbij bracht de klanken bewaarde ik terwijl zwijgen een eigen taal sprak gaf ik je zinnen vol vertrouwen liefde liet ik achter mij nooit heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet…

Heel even was de hemel daar woordloos sprak liefde de taal van morgen ongebonden vrij kun je niet bezitten nooit bezitten mag liefde vrij zijn of is verbondenheid zonder ziel eenzaamheid kan houden van de schreeuw verstommen van verlangen naar jou koud, zo koud ...…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

Zij laat seconden minuten duren scheuvelt ijskoud goud naar huis…

pak mijn hand wanneer ik verlies en struikel over gisteren luister wanneer ik fluister hoor mij aan door te verstaan bel mij als ik jou niet bel deel mij maar nu even niet schrijf mij maar verwacht geen antwoord lees en begrijp ook mijn taal al zal mijn pad nimmer het jouwe zijn zeg mij nooit hoe van jou te houden ja, pak…

was niet jouw laatste woord ik vroeg er ook niet naar want ik voelde het andere woord alsof het van mijn lippen rolde en licht gaf aan het weten misschien was onwetend wel het mooiste woord juist in die dagen ja, juist in die dagen…

Denken gaat hand in hand ongelijke passen van toen, nu en ooit dragen schouders scheef van loslaten waar handen zacht raken zeggen ogen dag en dank je morgen begint alles opnieuw…

teken aan de wand onderdrukking drukt geweld spot verbroedert niet…

Terwijl jouw ogen mijn lichaam uitkleedden trok het leven een wissel langs perron en spoor vijf bus na bus na bus na bus was dit de enige reis zonder vertraging jij kwam thuis jij wel…

Al mijn woorden geef ik je maar horen zul je ze niet al mijn zinnen geef ik je maar begrijpen wil je me niet waarom rust mijn woede niet daar waar jij zonder gedachten een mooie plek hebt gevonden en is mijn pijn ook niet de jouwe jij liet letters jaren schrijven in golvende taal maar ik lees niet ik wil je liefhebben en je haten…

Verscholen in avondmist bieden leuningen geen houvast meer kilometers gedachten dansen op het ritme van de vier wielen dichterbij dichterbij zelfs de lantaarn langs de weg lijkt te glimlachen en schijnt de wijzer van de teller vooruit dichterbij dichterbij de laatste afslag brengt schaduwen in werkelijkheid waar thuiskomen…

strak gelijnd loopt de weg langs het kanaal een brug verbindt zwart water met beide oevers strak gelijnd loopt de weg langs het kanaal hij daar zij hier…

Sprak de spiegel jouw gedachten of wilde ik de glans behouden terwijl mijn ogen lachen houd ik de jaren even vast zie plots de strepen en de lijnen pak de glassex uit de kast ...…

Zacht sluipt hij nader weet dat hij niet welkom is, maar vindt een warme plek waar hij ongestoord grimlachend kan vreten al langere tijd broedt hij tussen verschillende cellen op een meedogenloze aanval wetend dat hij, volgevreten, een zwart gat achterlaat het kwaad zal dan toch de winnaar zijn van dit ongelijke spel waar de knikkers…

Verwonderd zoekt zij langs ijzeren wijzers van de comtoise naar gestolen tijd monotone tikken brengen adem noch uren dichterbij helder wordt plotsklaps het laatste beeld alras schimmig vervagen ooit gesproken zinnen donderslagen komen in de donkere uren veel later het verlangen naar de herfst schiet door haar heen als hete…

eer de nacht zich omdraait naar dromen van gisteren schrijf dan vederlicht lachende lijntjes in zacht dons dat late uren mist blaas ontwakend sterrenlicht langs het venster van nu en hang dan eindelijk dat rolgordijn eens op…

wanneer tranen de laatste dag begroeten jij nooit meer jij zult zijn dan zullen woorden gevangen door de wind golvend zacht fluisteren als stil lispelende klanken vaar wel…

Als mijn huid blozend jouw handen raakt tintelt minne strelend nachten licht jij ademt mijn naam in vallende sterren en zacht penseel ik je gezicht waar elke lijn leven tekent teder voelt thuis ja, in jou wil ik wonen…

Naakter dan bloot omhulsel ontsloten de geest is geflest ontkurkt onzer tijd halsen gevormd genekt in de lengte onttrekt nepperij aan fiscale strijd schat laat je kisten op git paperassen aanslag ontslagen rijt realiteit…

Braak jouw woorden steel mijn zinnen laat taal moorden maar ook minnen jat mijn strofes schrijf geen wit kots het rijm waar klank in zit draai de klinkers streep de lijnen vind de parels ook de fijne rijg een snoer strik de knopen laat langs sloten punten lopen vuur geen letters zelfs geen kleine koester jouw taal dan min…