Alle inzendingen van Nadine

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…

de grachten en plassen zijn ijsbloemig dichtgevroren de gedraaide wind verwacht geen echte dooi houdt haar gezicht bedekt achter gesneeuwde vlagen ze rilt de koude dichter tot aan een witte zee…

met wijde zwijgende vleugels beweeg ik mij in mijn slapende wieg sierlijk zwevend tussen de heldere zeilen van de zeeën op weg naar een geheime verte die alleen een dichter zich verbeelden kan de vele meeuwen krijsen boven de bevuilde sneeuw het is pas halverwege de middag en de schrale winterzon gaat nu reeds verdwijnen in een veel te…

de schaduwen van de nacht worden nog steeds langer in deze tijd van teveel emoties de dagen blijven veel te koel maar straks wordt het weer volle maan dan trek ik mijn zijden kousen aan om samen met mijn liefste in warme liefde het nieuwe jaar in te gaan…

als in een praalstoet zweven mijn woorden vederlicht over dit sneeuwverlichte landschap mijn pen is een wolk schitterend zonlicht een weerspiegeling van pas begonnen kracht een lichtbron van zacht gefluister zuchtende zuurstof voelt geen koude ziet alleen de zachte overgang van schaduw naar zonnestraal er hoeft geen vonnis geen huis…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

vorige nacht heb ik gewandeld op de rand van een sprookje dat niet echt mee wou spelen nu na een dag verlatenheid gaat de zon opnieuw onder ik sta aan een slapeloos venster in het zwarte licht ga ik op reis met een taal hard als metaal stoer, klinkend klaar, hard op hard alleen nog te redden door een berustende zee die momenteel onvindbaar…

ik neem wat beweging in een stilstaande wind ik vertrek vanuit traagheid in dit witte wonderland ik volg met een blik het zijige blauw de engelen schudden opnieuw hun kussens uit ik herken de glimlach van goden die overwinteren…

duiven pikken het eten van de kippen de andere vogels eten het konijnenbrood zelfs het roodborstje is present de tuin is zo wonderlijk leidt een leven op zich de sneeuw valt zacht maar wild het is geen tijd om te schrijven in de tuin maar onder een afdakje doe ik het toch geef maar toe dit is toch even iets anders dan dat wolkenvrachtvervoer…

letters spelen al dagen onbeheerst door mijn woelig hoofd zonder resultaat maar op deze vroege morgen met de eerste vorst teken ik een hart met daarin jouw naam groene letters in witte rijm netjes geordend omhuld met liefde jammer dat je dat niet zag…

als mens van wolken en wind hoop ik dat ik mezelf niet weer verlies in een zee van dromen om later als zeewier aan te spoelen en voer te zijn voor meeuwen ik zou immers veel gelukkiger zijn als zeepaardje…

de maan glinstert in een bleke schelp de sterren zwemmen als lichtjes in deze donkere nacht een nacht van wijn en fylosofische dromen om tegen de morgen koud wakker te schrikken met het krijsen van de meeuwen verveeld met de gedachten van de voorbije nacht de pijn opnieuw netjes in je binnenste verpakt…

dichten is als zandweten terwijl mijn bloed fluistert met de golven en mijn hoofd blauw en helder is waan ik mij zeegodin nooit van de kust verlaten dan ... en pas dan vloeit de woordenstroom dwars door me heen…

taal is van geen betekenis geen basis voor diepe kennis die ontmaskert moet worden er fluistert geen mysterie in haar beweringen taal is alleen wat vogelgetjilp om boodschappen te verzenden af en toe gecamoufleerd tot fleurige bloem met klinkers vol kleur maar al te vlug is de potloodklank weggegomd of de schrijfinkt gevlekt in stotterende…

Deze nacht ben ik opgestaan om naar nieuwe woorden op zoek te gaan maar ik kom niet verder dan wat onhandig stamelen de stilte weegt te zwaar verdriet komt door mijn letters beven mijn hand wuift onbeheerst naar de eeuwenoude maan dan denk ik aan jou mijn lief en hoe je met warmte over mij waakt dus ben ik maar weer naar bed gegaan…

ze duiken weer overal op de steden en hun neongedachten de vele lichtjes verduisteren de waarheid valse pracht in felle kleuren luide muziek verbergt verdoken stilte slechts even duurt de erkenning van de prachtige geschenken ook mijn vluchtige taal is zo weer vergeten het papier ritselt al in de vuilnisbak…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

de dag zeurt al aan mijn hoofd nog voor ik het licht zie mijn ogen ontwaren enkel schemering maar ik tast niet in het duister de weg is mij bekend de eerste pijnlijke vraagtekens worden weggespoeld met enkele kopjes warm geurende koffie de morgen ontwaakt traag, vreemd en raadselachtig gaat bleek en peinzend naar de middag mijn gedachten…

schepen liggen geboeid te luisteren aan armdikke touwen naar de wind die fluisterend praat tegen het speelse water naar het roepen van de meeuwen naar het praten van de mensen de middagzon schept een blinkende waterweg dansende lichtvlakken schitteren verblindend de tijd lijkt langzamer te vloeien creëert een rustig gevoel de zee…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

de regen striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder…

een golvenkreet stijgt op gegeseld door westerse wind water spat en spettert kabbelt en kibbelt raast en slaat het strand baar na baar halsoverkop hoog opstuivend water zeegeboren wind als wispelteurige geweldenaar van elke donderse golf dan een flitsbericht rechtstreeks van de zon licht schroeit langs donkere wolken die uiteen wijken…

in mijn wereld die steeds kleiner wordt waarin pijn regeert kan ik niet bewegen zonder jou rust is me aanbevolen jij beantwoordt iedere zucht enkel jouw liefde als motivatie vanuit mijn hoekje heb ik de poort van hemel en hel gezien maar nooit meer zonder jou nooit meer zonder jou…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

met ogen gesloten zie ik de jouwe wachten op de slaap die niet komt je zucht in slopen ik zorg voor de kussen(s) ik voel je glimlach ben al in dromen terwijl jij nog ligt te waken gapend tot de morgen komt snurk ik de bomen om…

tussen strand en duin en vlakke polders staat mijn huis tussen regen en wind man, kinderen en dieren heerst familiale sfeer tussen willen en weten en nog niet kunnen aanvaarden regeert pijn tussen dag en nacht en lichamelijke aftakkeling triomfeert een creatieve geest…

zon en mist strijden om de glorie van de dag een geel streepje licht overwint…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

ik was verplicht een andere weg te kiezen om niet in verplichtte rust te verzanden ik die altijd zo actief was geweest die zo van beweging en actie hield van welke aard dan ook ik werd voor een dilemma geplaatst aan de zee geboren uit een zandkorrel leerde ik me van andere zandkorrels onderscheiden ik wou net dat ietsje meer zijn…