Alle inzendingen van Neeltje Diepeveen

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

Ga rustig door geplaveide wegen te buldozeren ga door je zicht te verminderen tot het nulpunt te wervelen in arabeske nevelspiralen tussen gebroken sterren ga rustig door gebroken glas te vervangen door zevenhonderdvijftig milliliter inhoud Ik zal niet meer langs de zijlijn staan.…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de gever de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen, veel te kort wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis, niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind, ongrijpbaar afgedankt als het gerafelde web…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

Fantastisch is de meimaand toch van nu en eerder rest mij nog herinnering aan zoete dingen van vogels en van lentedingen de bloemen en het zwierig kruid het roomwit wolkend Fluitenkruid de merels in de Hydrangea herhalen `t ouderschap in Dea het lieflijk blauwe Ereprijs kijkt met twee oogjes o zo wijs alsof het wijze woorden las vanuit…

Met lange lome tred beweegt zij achter haar oogleden spiedend naar bewondering weet zij haar kansen niet gering in strak zwart, uitdagend rood of soms een kleurloos niet, met hoed of wapperende zijden sjaal ik zie hoe zij geniet.…

Och arme J.C. Bloem hoorde gij om uw hoofd slechts het gezoem van bijen die de vlinderstruik betasten of snaterende eenden die U op Uwen bank uw courant lezend al kwetterend verrasten wat zingt gij lof op grauwe klingerstraten in steen geklonken smerig grachtenwater kende gij slechts het Losserzand met bruisend Dinkelwater of luchten…

Zij draagt haar vrouw zijn fier zij torst het soms als Hercules de aarde langs smalle paden en diepe afgronden haar vereelte voeten stevig op de aarde plantend bij de zilverberk waar verdriet haar herinnert verwijlt zij, het besluit haar eigen weg te gaan hernieuwend over putrand staart zij naar dat geheimzinnig wezen meisje…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Eerder dan eer ouder dan oer is mijn verlangen naar mij je bent mij zo na zo verder dan ver mijn andere ik mijn zoektocht naar haar stil blijf ik wachten op het signaal ooit zal het komen als begin van `t verhaal…

Het groeit en bloeit en bemoeit zich niet met geld het schijnt en verdwijnt het belijnt mijn gevoel Onstuimig als een eerste liefde stroomt het voorjaar over de aarde streelt de bomen in knop zo lieflijk dat ze open moeten zonder enig verweer tegen deze stralende kracht het streelt mijn hart onroert en omhult mij zo zacht…

Eerst dommelt dan schommelt en hommelt hij zacht voor mijn raam op en neer zo zwaar kan zowaar als zoem- kunstenaar zijn eigen gewicht haast niet dragen…

Ik kijk naar hem in zijn slaap is dit de ongezien aan Bachus gewijde priester alle offers reeds geplengd kind nog bijna donkre wimpers op rode wangen krullend haar op `t voorhoofd en naast zijn oren de kunstig geknipte lijn van zijn kapsel Prins op het blauwe paard van wilde en verwarde dromen boven alles wereldveroveraar…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…

Bruisend van leven, oude tijden een stad verrassend elke dag bankjes op havenhoofd altijd bezet mannen bijna der dagen zat herleven hun sterke verhalen in Latijnse visserstalen uren zijn ze beurtelings de held elk verhaal al honderd keer verteld gebeurt in geur en kleur opnieuw met weer een nieuwe held de tijd vergeten, ze zijn op zee…

Zonlicht betast haar welvingen de wind speelt blonde tressen zachte rondingen worden omvat door strandzand warmte maakt haar onrustig ze vist roze slippers uit badtas en trippelt naar zee hij laat zand tussen zijn vingers doorlopen genoot daarnet van een spannende videoclip op roze badlaken zo gaat het steeds het glipt…

Haar vlees wil hem verlokken zegt hij laat maar je bent niet bevallig een huis is ze niet waard een regenton is goed genoeg onverschilligt hij woede moet ze koelen desnoods op onschuldige vliegen op witte muur `s avonds huilt ze stil in een hoekje van de donkere steeg, bij haar regenton dan wordt het stil in haar ze rekt en strekt…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…