Alle inzendingen van Neeltje Diepeveen

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Och arme J.C. Bloem hoorde gij om uw hoofd slechts het gezoem van bijen die de vlinderstruik betasten of snaterende eenden die U op Uwen bank uw courant lezend al kwetterend verrasten wat zingt gij lof op grauwe klingerstraten in steen geklonken smerig grachtenwater kende gij slechts het Losserzand met bruisend Dinkelwater of luchten…

Sierlijk langs en om elkaar frêle drie-eenheid vleugelpaar dansend plezier van hier naar daar hun voorjaarsdans belooft verstoorde zomernachten met vliegenmep in dwaze beddendans ja hier, o daar nee; met mijn snelheid is`t lauw kans `k besluit nu tot een compromis ga rustig liggen en vertrouw jij zult niet steken dan ontzie…

Glanzende parels aan dauwketting tussen de rozen De kruisspin weeft haar zijden boog nog vroeg de dag spiedt zij de lichte vleugelslag van elk insect zij lokt haar prooi in het zijden web trekt met haar poot `t insect in nood zij slaat haar slag Ochtendlicht breekt in het dauwkristal in kleurenprisma spiegelt zich het al…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

Mussen op dakrand kwetteren het laatste nieuws broodkorstjes hiernaast…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

Gezeten aan de rand der sloot het klein gewriemel der insecten schouwend zo ogenschijnlijk zonder doel -`t insect zo nietig en zo klein zij vraagt niet wat het nut kan zijn van `t zwoegen deze dag maar doet wat ze vermag- wordt ik bewust van het zinloos lijkend gekrioel van `t eigen steeds terugkerende verliezer zijn gevoel dan komt…

Mijn buurman fysiofit lanceert zijn Betere Moraal Wagen gierend op de stoep vol ongenoegen kijkt hij naar de oude auto-troep zijn Betere Moraal Waagt het niet te betwijfelen dat het een kwestie van stand is Nou ja, het kán een kwestie van geld zijn.…

De Ceder betreurt haar afgerukte takken naaldendruppelend haar oude wonden zwijgend kerend van de wind in pijnenhuiver felbewogen steunt haar bejaarde takkenpracht onder windkracht acht…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

Genadeloos fileert het 'vriendenmes' verstand mijn innerlijke wereld haar in segmenten verdeeld op sterk water zettend samen iets opbouwen.... een veilig gevoel...? dranghekken borgen nu mijn belevingswereld zij nemen de plaats in van vertrouwen de smeulende resten van afgedankte illusies vergrauwen in rook langzaam trekt…

De laatste appels vallen van de oude boom haar knoesten takken moe van de vruchten die ze droeg zuchten voldaan alvast wat bladeren weg vermoeid van deze lange hete zomer voelt ze lomer en lomer haar krachten in de aarde gaan en sluit zich alvast af voor blaad'ren die ze nu laat gaan het gras wordt nog voor `t laatst gemaaid…

Binnen klinkt zacht de canon van Pachabel de meeuwen juist gevoed dansen hun godendans duikend naar brood stijgend op muziek het sierlijk ballet heft mij op in een tijdloos toeven in de harmonie van betovering eindeloos lijkende minuten geniet ik het samenspel tussen techniek binnen en natuur buiten zo gracieus en vol…

Fantastisch is de meimaand toch van nu en eerder rest mij nog herinnering aan zoete dingen van vogels en van lentedingen de bloemen en het zwierig kruid het roomwit wolkend Fluitenkruid de merels in de Hydrangea herhalen `t ouderschap in Dea het lieflijk blauwe Ereprijs kijkt met twee oogjes o zo wijs alsof het wijze woorden las vanuit…

Geen welkom meer van boompjes fris en groen de buurt oogt zonder dit festoen zo armetierig het breekt mij uit mijn doen -zij streelden zacht mijn zinnen al was mijn dag er één waar `k niets mee kon beginnen de vreugde sprong toch op in mij- De motorzaag deed het werk zonder vertragen dat hem werd opgedragen de tronken pronken…

Vanaf een bankje in het Twentse veen volg ik de dans van heideblauwtjes gedempte geluiden zinderende warmte onze schaduwen schijnen langzamer dan langzaam te gaan te blijven staan boven pijpestrootje en zwaarbeladen braam mijn hart weet haast geen blijf met de weelde van dit beloken Paradijs…

De slopen bollen alsof de kussens zijn geschud de spijkerbroeken gaan op rij wijdbeens boven het gras Wasdag…