Alle inzendingen van Nico van Suchtelen

Waar ik mij wendde is heel het woud betoverd: Onder de stammen spreidt een glanzig trijp Van ijsmos en de ruiselende rijp Heeft wonderlijk weer boom en struik geloverd. Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg…

Hoe zag 'k in 't zinkend avonduur - Een zwarte stip in bleek azuur - O merel menigmaal U zitten op die dode tak, Die boven 't groen nog opwaarts stak Zo dun en dor en kaal En trilde onder uw licht gewicht, Terwijl ge, 't kopje omhoog gericht, Maar klaar en kwettrend floot. Ik hoorde uw zangen peinzend aan En heb toch heden eerst…

Schoon Lief, ik voel u overal: In dorrer vlakten zengend branden, In stille koelte zilter stranden, Op hoge alp of diep in 't dal; Ik hoor u in des bergstrooms val, Die klatert langs de rotsge wanden, In 't ruisen door de lage landen Van brede vliet of beken smal. Gij zijt de gloeinde dadenlust Des Morgens en de koele rust…

Wijd wijkt de vale hei: mijn peilende ogen turen Rusteloos door de mist die deint alom in ’t rond. Ik zie niet waar ik sta, ik zie niet waar ik stond, Omvangen te allen kant door onvatbare muren. Ik ben niet bang: vast treedt mijn voet de ruwe grond: Ik deins niet zo een wolk van weemlende figuren Welt uit het nevelwaas als schimmen die niet…

Eens had ik bloemen lief en was om ’t springen Van beekjes blij zoals een eenzaam kind; En dromend zocht, en onder spel en zingen, Ik ’t leven door naar wat ik nimmer vind. Mijn waarheid zocht ik en ik droomde een logen; Om ’t eigen zelf heb ik mij zelf bedrogen. Ik heb verlangd naar lippen die mij kusten, Naar ’t lachen van een diep geliefde…

Ik vloek de dag dat mij voor ’t eerst verblijd het licht heeft dier verraderlijke ogen; en ’t uur dat ge in mijn hart gekomen zijt en hebt er mijn ziel ganslijk aan onttogen! Ik vloek de vijl van mijn kunstvaardigheid, die blank sleep al dier schone woorden logen, die ’k voor u vond en heb in rijm gerijd, opdat men eeuwig u zoude eren mogen…

Alleen de droom is werklijkheid, Alleen de dichter kent het leven En weet dat al hem zal begeven Wat tijdlijk streeft en strijdt en lijdt. Maar dat, verganklijkheid ten spijt, Het leven zelf steeds is gebleven De duurge droom, de hoog-verheven Schepper van tijd en eeuwigheid. Wat klaag ik om mijn eenzaam lot, Schoon Lief, en dat ‘k u nimmer…

Ik vloek de dag dat mij voor ’t eerst verblijd het licht heeft dier verraderlijke ogen; en ’t uur dat ge in mijn hart gekomen zijt en hebt er mijn ziel ganslijk aan onttogen! Ik vloek de vijl van mijn kunstvaardigheid, die blank sleep al dier schone woorden logen, die ’k voor u vond en heb in rijm gerijd, opdat men eeuwig u zoude eren mogen…

Naar wijsheid zocht ik rusteloos En in mijns denkens rijke zalen Weerblonk ze uit fonkelende schalen, Zwaar van juwelen, vast of broos. Maar zo ik ’t schoonst gesteente koos Er nieuwe schat mee te betalen: ‘k Zag ’t in mijn hand tot doffe kralen Verschromplen, armlijk, glanzenloos. Schoon lief, steeds leger wordt mijn hart, ‘k Zie, nutloos…

Niets dan woorden kon ik geven? Vluchtige verganklijkheid Van wat klanken die verzweven Wijd en zijd? En toch heb ik u geschonken 't Zuiverst wat mijn ziel bezat: Konde van een diepst-verzonken Schoonste schat. Dichterwoorden zijn als stralen, Die van smart noch waan besmet In der harten afgrond dalen Onverlet. Dichterwoorden…

Ik dacht dat ik niet zingen kon dan blijde? Maar ruist de zee niet rusteloos haar zang, Nu zacht en klaar, dan war en wild en bang, Anders in stil, anders in stormgetijde? Zo glanzenrijk als wisseltintge zijde, Dan armlijk grauw en wedrom, voor hoelang? Eén blanke blauwte, en zò wisselt die zang Die eeuwig 't eeuwig spel zal begeleiden…

Niets dan woorden kon ik geven? Vluchtige verganklijkheid Van wat klanken die verzweven Wijd en zijd? En toch heb ik u geschonken 't Zuiverst wat mijn ziel bezat: Konde van een diepst-verzonken Schoonste schat. Dichterwoorden zijn als stralen, Die van smart noch waan besmet In der harten afgrond dalen Onverlet. Dichterwoorden zijn…

Hoe gaarn wilde ik nu geven U menig schoon sieraad, Uw jong en lieflijk leven Te tooien naar zijn staat. Uw haren zal ik sieren Met flonkerende krans Robijnen en saffieren Van diepste gloed en glans. Ik zal uw hals omhangen Met paarl en edelsteen, 'k Zal gouden snoere' en spangen Winde' om uw armen heen. Maar 'k had mijn…

De stortstroom die de bergen af komt springen, Vergruist de rotse' en vult zijn bedding aan Met zand en puin, tot hij in nieuwe baan Zich zelve dwingt de kronkelloop te wringen. Zo glijden door de tijden alle dingen Rusteloos voort en voeren al maar aan Wat hen vervormt, en elk vernieuwd bestaan Schept weer zichzelf uit de eigen wisselingen…

Heet mij niet vals en trouweloos Wanneer mijn arm, verdolend hart, Van zorgen moe en blind van smart, Een waanbeeld voor uw waarheid koos. Ik heb u lief, nu en altoos, En of mijn droef en moede hart Bij andren rust of eenzaam mart* Om u: gij zijt mijn liefde, altoos. En zagen…