Alle inzendingen van Nieberding Diane

Heb je al eens nagedacht ons leven bestaat denk ik dan toch alleen maar uit lijnen nieuw banden op je wagen daarna uitlijnen vissers gooien hun lijn uit dames willen per se elk voorjaar lijnen dat is natuurlijk de bikini kwestie je kleurt het liefst kan je het al raden binnen de lijnen zelfs ieder kind weet dat als productiearbeider…

Als stilte weerklinkt in gebroken ogen pijn onversaagd steeds opnieuw toeslaat zo geliefd maar zo eenzaam zal de jasmijn zijn geuren niet meer verspreiden bloemen op jouw graf als tranen strooien je voor eeuwig omarmen in ongekende stilte…

Ik laat je niet beknotten in je eindeloze bestaan jij wilg met je groen zilveren blad die je laat glinsteren elke zonneschijn geeft me als ik buiten kijk de rijkdom van mijn leven je takken rijken hemelhoog zij hebben me al veel geluk gegeven want als winden over het landschap glijden breek jij ze keer op keer geen storm is jou te…

Je krullen dansen als prettige getouwde harlekijntjes die de zon vangen weerschijn van vlaagjes blond weerkaatsen in het licht met lichte tikjes schouders raken het weerbarstige van je gezicht als kleine wondertjes omtoveren in een glimlach terwijl ik jou schrijlings voorbij wandel zodat onze armen elkaar raken je passen versnelt…

De stilte breekt in fragmenten van het bestaan gedragen in tijd van golven die eindeloos beuken op de witte rotsen die boven alles uit pieken robuust en ruw eeuwen gedragen geschuurde jaren meegaand in donkere diepten spelonken waar vissen hun territorium beschermen koralen hun zaad tegen…

Woorden vloeien op papier zinnen groeien gedachten die open bloeien deel nemen opnieuw jezelf kunnen zijn jouw leven weer zin geven toekomst, dromen verleden loslaten leven, laten stromen jouw lach is weer gekomen…

Weerloos neergeslagen in ongeloof van onmenselijke keuze in niets ziende blik, weggevaagd van onschuld, naar schuld gedreven door onmacht en angst enkele seconden betekenen pijn voor levenslang na de pijn werd het stil toen huilde de hemel…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

Ik ben een druppel op weg naar de oceaan, langs bochtige beekjes vervolg ik mijn bestaan vloei langs rivieren vervolg mijn weg eindpunt van het leven waar verdamping mij doet overstijgen word ik gevangen in een wolk overzie de beekjes, rivieren tot oceanen in hunkering van mijn aardse leven…

Ik heb heel wat in dit leven geleerd maar één ding is zeker dat ik dankbaar ben om het leven zes weken coma lieten als kind de vreugde van het wakker worden te genieten van kleine wonderbaarlijke dingen dat iedereen en alles belangrijk is met hart en gevoel luisteren want elk verleden geeft ons de kans voor één nieuw…

Ik mijmer langs de straten waar koude nog primeert hier en daar wat bladeren tot humus gereduceerd maar toch zijn er al tekenen lente weer in zicht bomen vertonen minuscule knopen de onzichtbare dingen die de natuur het eerste verricht loof van eerste bloemen breken het zand laat de sappen vloeien geloof het of niet er…

Elke dag met blokken aan mijn voeten stap ik naar school met angst gedragen door plicht die roept geslagen, uitgelachen steeds opnieuw vergeten heb ik het tellen van talloze blauwe plekken ik kreeg steeds weer alle schuld al deed ik niets verkeerd mijn zwarte kleding deelt in mijn droefenis zo hoop ik onzichtbaar te zijn in mijn…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

Als de wereld in schimmen verandert en ik weet niet waarom de kaars dooft mijn herinneringen de dag die geen verschil meer maakt met de nacht het leven niet meer geleefd wordt mijn gedachten nooit meer de mijne zijn weet dan dat ik diep in mijn hart jou niet wil kwetsen als de spiegel zelf zijn eigen…

Ik hoor alleen het kraaien van de haan regen die tikt tegen het raam wind fluistert in het ontwaken van de nacht als zachte bries over het glooiend landschap verdwijnt en stilte zich onttrekt aan geluiden van de ochtend is de stilte verdwenen en begint een nieuwe dag…

we spraken over het leven over de dood en alles er tussen naar de lijn waar niemand naar toe wil gaan als we konden deden we alles nog eens over nu rest ons alleen wachten op het sterven als afscheid komt kijk ik over mijn schouder het voelt alsof je valt ver uit het zicht en zweeft tussen deze wereld en een andere zo stap je uit…

Jij zegt altijd de juiste woorden waar ik in kan geloven verhalen groot en klein je geeft mij vriendschap vriendschap die ik nodig heb om te overleven en geeft me woorden wanneer woorden superlatief zijn laat me geloven dat ik alles kan zelf vliegen met gebroken vleugels en zet me weer op het rechte pad wanneer ik blind was opende…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

Misschien is niets of wel iets de gedachten van een eeuwige twijfelaar doordrongen door het wel of niet het spel wordt gespeeld niet uitgesproken naar gevoel het conflict de trots ongekend onbemind gecamoufleerde waarheid misschien, misschien het antwoord op een vraag dat niemand verdient ik lach en ken de waarheid door en door…

Als jouw naam in de wolken staat geschreven drijf ik met de zuidenwind mee naar ongekende einders over stille Zuiderzee we overwinnen dan de grootste stormen in ons gedachtegoed en vliegen de ongekende vrijheid tegemoet…

Ter nagedachtenis van Hugo Claus Tussen het licht en donker wanneer het gerijpte koren zijn gouden schijn laat als lijn tussen twee landen de wereld even niets wordt alsof het even stil staat weg van glorie en stil ongedwongen loslaat van wat er is geweest als afscheid nadert weer een dag voorbij in eindeloze gedachte vergaan…

Jij draagd je kettingen en merkt dat er niets anders wordt je hart is bevrozen en ik voel mensen begrijpen je niet zoals ik doe de dingen veranderen nooit er is een prijs te betalen ze laten je hart breken en willen je maken zoals jij niet bent het is tijd dat je loslaat want ooit gaat het barsten in dat mooie lieve…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

Ik blaas en blaas de bellen in de lucht ze gaan mee met elke zucht prachtige kleuren die weerkaatsen in de zon en plots als uit het niets verdwijnen in de lucht niets meer te bespeuren hoogstens de wind die zucht…

Stil ontluikt de natuur in eeuwige verbintenis ook al is de wind nog guur brengt de zon zijn stralen mee op het groene gazon verschijnen krokussen wit,geel en paars als een kleurrijk speldenkussen vogels flirten in de wind van nieuwe lente als de aanblik van een pasgeboren kind…

In vrijheid ongebonden leg ik mijn harnas neer verzorg mijn diepe wonden verzacht mijn harten zeer emoties laaien op gestreden in de tijd gedreven tot de top van een geleden strijd warmte wordt gegeven nieuwe tijden breken aan laat ons weer gaan leven met de zon in ons bestaan…

Als liefde pijn doet, en je weet niet waarom roep zachtjes mijn naam, en ik kom breng zachte warme wind met me mee met de zoute smaak van de zee laat je deinen op zijn golven en word je, door het warme zand bedolven sterren die voor jou gaan schijnen laten één voor één je pijn verdwijnen stuur je de stralen van de zon geef je levenswater…

In avonden als deze maanlicht in het donker schuilt en oerkracht voelt in weze is daar ergens, een roos die huilt als bij één klaterende waterval stort hij zijn tranen neder tot weer de zon schijnen zal dan straald en blijd, zijn hartje weder want immer na de regen schijnt de zon hemel hoog en uit een parelglans geregen toont…