Alle inzendingen van Nina

ik droom de wereld achteruit in de hoogste versnelling wil pas weer ontwaken in het perspectief van gisteren ondertussen geef ik me over aan Orpheus die me uit de droom helpt in zijn armen gluur ik beschermd onder de nacht door naar de dag die ongeduldig wacht het donker in te halen verlicht koester ik de warmte van vandaag…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

~~~ zelfs geen tipje van de nachtelijke sluier laat zich verleiden mysteries te onthullen over gekreukte lakens ~~~…

je beloofde me regen in onverwachte buien druppelende neerslag tot ik zou verwateren schrijnende striemen tekenen mijn wangen doorweekte draden omsluiten mijn huid maar mijn ogen zien slechts het zilver van de talrijke mooie parels die zich aaneensluiten tot een schitterende plas en mijn zongerijpte lach tekent daar een regenboog…

Stilte Ik houd ervan Om naar je te luisteren Maar Ik heb je Al lang niet meer gehoord Oh Wat verlang ik Naar jouw woorden…

ik verschuil mezelf in lariekoek met zachte notenvulling, verlos wat krenten uit kwakzalverige brij vertoef verdraaid secondenlang in een massaal gevormde klont, laat me overdonderen door ‘t beslag meligheid is het hoofdbestanddeel van mijn eigengedraaide vlaai, nee zoete koekjes worden hier niet gebakken…

Zoekend naar mijn weg in dit doolhof Ontdek ik dat de muren zich steeds verplaatsen…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

zo zacht, zo subtiel dat het even leek alsof mijn verbeelding sprak in plaats van jouw halfgeopende lippen blaas je warmte in mijn haar enkele ontsnapte lokken dansen langs mijn gezicht lonken naar de vrijheid uitgelaten door jouw zucht jij bent de figurant in mijn schijnwerper ik laat het doek vallen om je te laten spelen en heel…

je wilde niet geschreven staan had uitstel in gedachten toch werd je laatste wil bepaald door hoog’re machten elke strijd wordt ooit beëindigd het laatste gevecht altijd te vroeg zeker als je had kunnen winnen en slechts tijd de kansen droeg berusting is wat over blijft met doorgaan in jouw geest het levenslicht is nu gedoofd de laatste…

je ademt sleutels waar ik sloten had gemaakt danst over mijn balken in een eigenzinnige cadans bast mijn contra open met mateloze overtuigingskracht molt alle hoge accenten uit mijn eerste repliek ik kruis de ligging van de klank met een chromatische krul en ladder dan mijn eigen melodie rond jouw toonaangevende geluid…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- maar bittere tranen die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik iets missen zou -wat er nooit was- de tweekwartsmaat waar ik zo van…

in koeler groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zucht omdat de lucht niet wilde klaren dan rapen we de vruchten onder de stambomen en planten ze terug in vruchtbaarder grond waar respect de voedingsbodem is voor onvoorwaardelijke liefde op een nevelloze dag in ’t koele groen van nieuwe kweek…

na elke aanval probeert ze met een glimlach haar mondhoeken uit symmetrie stelt gerust laat de grimas verdwijnen een gemeende lach gaat leven zweemt naar haar ogen parallel in opluchting…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgeslapen woordjes fluistert in mijn nog nachtgevulde hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien en met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

souffleer me liever niet de letterlijke compositie maar laat het schemeren tussen de regels dan raad ik zelf wel wat je wellicht bedoelt schilder slechts wat kleur in mijn nachtblinde hoofd zodat ik de zinnebeelden kan nuanceren fluister enkel wolkjes cryptisch in mijn oor in raadselen zal ik aan je lippen hangen en houd me wakker…

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

haar lichte ernst verbergt ze achter stralend jonge ogen achterstevoren op de fiets lacht ze nog een laatste zwaai ze rekent op haar verstand om haar een handje te helpen en taalt vandaag even niet naar spannende smsjes ze gaat de wereld veroveren de geschiedenis overwinnen laat de natuur haar gang gaan streept zich naar de toekomst…

en ineens was ze daar tussen de nevel door kroop ze tevoorschijn we hadden haar gezocht zagen al wat bleek bij de gedachte dat ze vermist zou zijn oogverblindend viel ze met een dartele duik dwars door het raam scheen haar licht over de leemte en drapeerde zich uitgelaten in onze armen stralender dan ooit…

vogels flierefluiten vol overtuiging een nazomers positief reisadvies luist’ren naar de natuur is het devies bij zo’n vrolijk stemmende betuiging een verwarmende trek naar het zuiden om drukbezette terrassen te beproeven zonder jassen in volle zon te vertoeven en het carillon op ‘t Vrijthof horen luiden nu de wind uit het oosten hoogtij…

mijn lief dicht niet hij opent mijn ogen als dichters ze toe willen schilderen ik lees ze graag de fluwelen tongen maar proef toch het allerliefst mijn eigen talend kunstenaar aan zijn lippen blijf ik hangen tot de laatste zin geblust is…

dromerig staar ik naar de zee lig languit elke straal te vangen voor de avond zich laat vallen als een koele deken op mijn huid koester me in ‘t nog warm geglunder van de langzaam ondergaande zon terwijl schaduwen beginnen te leven spelen hemelse lichamen kameleon verleidelijk vlijt het maanlicht haar schijnsel over de branding en in een…

luchtig geblazen bellen vullen zich met buitelende woorden, dansen speels rondom nieuwelingen voor ze fragmentarisch uiteen spatten in een kring ze verdampen langzaam maar niet, nee niet voordat ik ze met zin heb geproefd ze kietelen mijn gehemelte en prikkelen mijn papillen smaken naar meer dan een vliegensvlugge hap tussen hongerend…

de dag gleed als een geest in de schaduw van de nacht onaangekondigd vroeg en veel donkerder dan verwacht kleuren zijn verdwenen onder een deken van plots ingevallen duisternis slechts rimpelingen in zwart omtrekken vaag een silhouet een zijn zonder raakvlak een pijn zonder uitzicht voortijdig ontbonden zonder eeuwige rust…

koppig lang hadden de bomen hun zomerse groen vastgehouden maar slechts twee nachten vorst hebben nu de vreugdevuren van de herfst weer aangestoken bladeren gloeien oranje goudgeel en bloedrood op een valse belofte van warmte op deze koude najaarsdag de zon doet nog een waterige poging het licht wat te verlengen en verspreidt een gulden…

een grindpad slingert langs het lang niet gemaaide gras naar de saillante poorten van het uitgestorven kasteel waarvan de vertrekken verlaten lijken maar slechts wachten op nieuwe stervelingen om weer historie te kunnen schrijven met kaarsen verlichte gangen openbaren gehavende deuren zelfs gesloten reveleren ze de vervlogen geschiedenis…

waar woorden ooit dwarrelden ongedwongen een weg zochten in vrolijk tintelende volzinnen staan ze nu door elkaar gehusseld in onuitsprekelijke onzinnen naar parels vissende melodieën overstemmen eens gezinde duetten vervalsen een ooit zo zuiver geluid in een schelp vol verwaterde vriendschap die zich langzaam in vergetelheid sluit…

hier is de sleutel van mijn hemel het stukje Eden in mijn achtertuin waar vogels vrolijk flierefluiten tot schemering hun snavels dicht daar klimmen maagden in de palmen verschuilen juffertjes zich in ‘t groen zet de leeuwenbek zo’n grote mond op dat bange rozen rimpelen in de wind maar als het botert tussen de bloemen smeert de klaver…

je ziet eruit als een picknick van Van Gogh blozende wangen in een gebruinde huid als aardbeien tussen twee boterhammen met talrijke tarwekorrels als sproeten vertrouwen was zonnig verschenen maar verried de winter al voor de herfst en nu, wijl de dagen nog steeds lengen had het niet donkerder kunnen zijn je ziet eruit als een picknick van…

op de tonen van jouw klaterlach deinen de witte waterlelies, komen de natte snoeten van nieuwsgierige kikkers tussen het groene blad de begeleiding kwaken je bruist muziek in elke beweging danst het kabbelende water als een volleerd ballerina moeiteloos tot een spetterend ballet druppels swingen in het rond kleine parelende blikvangers…