Alle inzendingen van Oepsie

Mijn maat stoot me aan en fluistert samenzwerend moet je kijken joh lekker stel borsten een verdomd strak kontje ook maar ik luister slechts vast meer van haar genietend…

Woest wild behaard beest uitzinnig jagend op mij wolf van top tot teen Heldere ogen kop laag bij de grond, tanden Je ontwijkt me slim en lacht me kwispelend uit…

Rook scherpt mijn denken in muziek zit ze gevangen de inspiratie Woorden vallen snel vervangen zelfs de stilte Een nieuw nummer velt lyriek amazonehout…

Ik zal haast naïef haar levenslust geloven en blind verliezen Ik zal verlegen dansen voor haar ogenblik en zal onhandig struikelen zodra ze kijkt…

Zij kent zo haar dagen haar woorden en haar zinnen Ze kent haar eerste liefde van buiten en van binnen Hij kent zo zijn verschiet gekozen en gezocht Zijn eeuwig aller eerste verraden en bekocht De waarheid is gegaan in de leegte van de vragen waar slechts pijn is te verdragen die de boete heeft gedaan.…

Ik ben veel te jong om toe te geven dat we beter zouden moeten weten dan te vegeteren met de kreten. Verhard door een pijnloos leven. We hebben veel liever een god van goud En alle monniken zijn oud.…

De twinkeling in de lucht, mysterieus, zwevend, bewogen. Alsof het zich heeft losgemaakt van de glinster in je ogen. De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…

Weinig gasten, zoals meestal maar voor het uur, vrij veel. Het eerste licht speelde met flarden. Ogen groen van blauw in geel. De waas trok je rimpels recht en de rook bracht het verleden, verschaalt als bier en de cologne, waarmee je me wist te overreden. Ik zit weer in mijn kroegje, terwijl de ochtend van haar liefde zingt, die ik hier…

Ik zag een oude man, aan zijn eind. Diplomatique lijden. Ik zag hem leunen, hoofd hangend, tegen een stoel. Zag zijn gedrongen gapen naar adem. Ik beleefde zijn mompelend spreken. Onhaast verstaanbaar, onteer in geloof.…

Woorden rijgen mijn gedachten, tot schichtig grote ogen. Het licht is uitgelogen, een doek kan liegen verzachten. Uren vliegen, muggen steken. Beelden gillen, angstige prevels. Duistere steegjes, grijnzende gevels. Het beest heeft in mijn hoofd gekeken. Schaduw kruipend gefluister, met hoog piepende kraken. EN NU VERDOMME SLAPEN! Schreeuwt…

Daar, het bord van einde snelweg. Daar, waar rustig zijn weer mag. Bijna thuis en in de spiegel, slechts de woorden, 'guret ag'. Daar, de lichten van die kruising. Lokkend groen, niet stil te staan. Onverhard naar links en rechts. Moeilijk, om hier af te slaan. Daar, de poort in dompel maanlicht. Spitsen glans, gerenoveerd. Stenen hoop…

Uw naam wordt geschonden, Uw koninkrijk betast. Wormen volgen het spoor, gieren gillen om de resten, van de volgende held. Geef ons meer! Uw wil geschiede? Amen.…

Als zo velen was je aangespoeld. op het strand, vlakbij paal zeven. Ik wilde je een plekje geven, voor zo lang het was bedoeld. Briesje deed melancho dansen, na het laatste zonnebad. Pas, had ik nog lief gehad, slechts een tel zag ik je glanzen. Verzonken stal ik je van het zand, wilde je de zee weer schenken. In parelmoer bedacht mijn…

Vals licht streelt mijn wezen. Schone schijn treft mijn ziel en opgepoetste glans van hoop. Nog altijd ongelezen Vals met tanden scherp getekend, schaduw van verweer ontbloot Verblindend reflecterend in afgesleten rondingen. Als ongeschonden aangeprezen.…

Oma is het woord toen ik deze foto zag niet van mij, maar toch Een bos vol grijze krullen geen weet van mijn bestaan Geen weet van mij zo lief is zij…

Voorbij razen grazende vlekken. Weiland groen, en Friese luchten. Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…

Je bent niet de zoveelste vlinder, noch een even vluchtig zweven. Je bent van hier tot ver achter ginder, de laatste pure betovering gebleven. Je bent geen spreuk uit oude boeken, noch verbijsterd stil verstand Je bent de waarheid uit de doeken, met het verlangen in de brand. Je bent mijn jeugdig groen verlegen. Je bent mijn kansen…

Hoe laat is het morgen vroeg bij jou? Hoe lang zal ik je wakker kussen? Hoe vaak mag ik je dromen sussen? Hoe laat is het morgen vroeg bij jou? Hoe vroeg moet ik je laten gaan? Hoe lang zal ik je moeten missen? Hoe vaak zal ik je naast me gissen Hoe vroeg moet ik je laten gaan? Hoe laat is het te vroeg voor mij? Hoe lang kan ik nog naar…

Wat als ik weer ga Voor de zoveelste keer Wat als ik vertrek Je de rug toekeer Wat als ik wegblijf Totdat ik vergeet En je in je geheugen Alleen het goede nog weet Wat als ik terugkom En niet dezelfde ben Wat als ik terugkom En geen weerga ken…

Een schok van herkenning Alweer op drift Een kreet uit het verleden Vergeten in een schrift God, ik kan de wanhoop voelen Het druipt haast van elk woord Verlopen in geel vergoten tranen Maar door niemand ooit gehoord Wat was ik jong toen Ik zie mezelf nog zitten Nog zoveel om naar uit te kijken Nog zo weinig om in te spitten Verse…

In mijn hoofd vol gedachten Waar verzetten niet meer helpt Zit ik stilletjes te wachten Tot de dood me overstelpt In de wirwar van gevoelens Als spaghetti door elkaar Als een mens, loos van doel In het geheel er niet mee klaar In het schreeuwen van mijn pijn In het vallen van de nacht Zal ik wanhopig denkeling zijn Die een zeker zuipen…

Meer dan één goede leugen heb ik als belofte niet nodig Verder zoeken lijkt zo zinloos verder vragen overbodig Vragen die als aanval onstuitbaar gestaakt zoeken gaan verwijten Die met zelfbedrog openbaar of ongesteld zullen spijten Want de leugen is slechts een smoes en de vraag allang stelling gebleken Maar ik leef nog liever deze roes…

Ik kan je maar niet vinden Jij die mij zal gaan beminnen En werkelijk volmaakt zal zijn Ik wil je nog altijd winnen Waar ben je toch verdwenen Vrouw van passie, lief luchtledig Hoe langer niet, hoe meer te wenen Met verlangen, recht evenredig En ik mis je meer dan ooit Meer dan ik ooit zeggen kan Jij bent de vrouw van al mijn dromen Jij…

In kort gehouden zinnen Samengeraapt tot vier Hou ik gevoelens binnen En die zitten me tot hier Tot hier, en niet verder Kan ik de weerzin aan De grens, tussen wolf en mens Bereikt onder volzinmaan…

Ik hoor de echo in mijn lach Als een hoon, mezelf bespotten Waarin de lust niet klinken mag Of de waarheid, het bedotten Ik voel de trilling in je stem Als een vriend, mijn lippen kussen Alsof van mij, en niet van hem Als het goudstuk om te sussen…

Wat zou ik moeten Als mijn weten Bij het sterven overlijdt Als persoon niet meer gespleten En mijn lichaam eeuwig kwijt Ga ik dolen als een wilde Zoekend naar een eeuwig doel Zal het vuur nog net zo branden Kent de ziel ook dat gevoel Wat zou ik moeten Zonder schrijven Zonder woorden als mijn deel Ach, laat ik er maar in blijven In…

Je steekt me aan, de spanning stijgt Ik voel vuurspuwkracht ontbranden Ik spuit de lucht in, vrolijk, vrij Weet niet waar ik ga belanden Heel even vlieg ik zonder vuur Het moment is bijna daar En klokslag op het twaalfde uur Spat ik kleurprachtig uit elkaar Ik wens een ieder langs deze weg Een inspiratievol nieuwwoordenjaar…

Als vinger in een goudgloedring Vol glinsterpracht, en spiegelglans Als glasgeblazen onzinmuiltjes Verloren na de eerste dans Als warmend licht van druipsteenkaars Vol kleurenspel en vonkelwakker Als goedbedoelde pogingwoorden Vermoord door deze rijmingsstakker Zo nutteloos de gloed te vangen Nog zinlozer de dans te herhalen Want wakker…

De bas slaat diepe gaten In de rust van mijn huis Met die net niet irritante tik En die heerlijk doorlopende ruis De drum beweegt mijn voet Onbewust, gehypnotiseerd De nuances van het ritme De gevoelens, niet verleerd De gedachten aan de horizon Niet te volgen zo èèn, twee, drie Die vrouw, helder van stem Die koude rilling melodie…

Ik zal niet met de noorderzon verdwijnen Ik kom altijd als aan een elastiekje terug Eens zal ik als het zonnetje in huis verschijnen is het niet razendsnel, dan is het vliegensvlug Ik ga niet met man en muis ten onder Ik zal niet voor dag en dauw vergaan En dat had je zwart op wit kunnen weten Ik kom uit een spreekwoord vandaan Rozen verwelken…