Alle inzendingen van Omer Karel de Laey

's Avonds, achter 't linnen windschut, zaten, in 'n koude cel, twee gestrenge paters, naast 'n druipend waslicht, aan het spel. Tegen 't schaakbord, op de tafel, lag 'n dik getijdenboek, met 'n hoornen snuifdoos nevens en 'n rode zakneusdoek. 't Kampte. De elpenbenen stukken dreigend vóór malkaar gesteld, kruisten lijk 'n legerbende…

's Avonds op de markt en in de zoelte, met 'n volle kan gerstebier, bezijds z'n voeten, zat 'n vreemde speleman. En hij vlocht z'n vlugge vingers door het spannig snarenspel, dat z'n gulden harpe bromde, lijk 'n zware kerkebel. Lustig zong hij, en z'n kele zwolg en zwol in 't groen gestraal van de volle mane, lijk de gorgel…

Empédocle was 'n ‘wijze’ en wilde zien waarbij het kwam, dat de Siciliaanse Etna lava spuwde en rook en vlam. - Hoe men mag, tot heden toe, de vorsers, die op elk gebied alles mordicus doorsnufflen ‘wijzen’ noemen, vat ik niet. - Nu tot daar. Hij klom dus daaglijks op de berg, en zwart en vuil, zat er uren lang te kijken naar…

’s Nuchtens, over winter, hangt 'n schuwe schooier in de top van een eike, langs een wegel, witgeijzeld, aan 'n strop. Zijn gerokken lijf, in vodden, wiegelt met een doof gerucht van de takken, lijk de slinger van een uurwerk, door de lucht. Diepe, met de randen vóór zijn ogen, zit een vette hoed, en er leken uit zijn neuze- gaten zwarte…

Ik kom Tribunus Plebis soms, des avonds rond de negen, gezeten voor zijn stenen kroes, ter club-vergaring tegen. Ofschoon wij nooit of zelden, in malkaars gedachten delen, belet ons zulks niet, nu en dan, te saam piket te spelen. Het bier verstompt 't verstand en zo - na onze kaartenzaken - gebeurt het, dat we op 't bijster…

Men heeft of liever zij, ja zij die wilden 't fijne weten, zij hebben - in de oude tijd - 't verstand ‘'n licht’ geheten. Dit was oprecht geniaal en sinds - gelief hierop te letten - ontdekte men een meubel ook om ‘'t licht’ ten toon te zetten. En ‘'t licht’ och God! het blonk zo fel, dat 't meubel allerwegen van lieverlee…

Seneca Zij hebben 't schone woord van oudsher aangebeden, mijn vriend, en wisten met de trage zoetvijl hun taal te ronden als een puikjuweel; de deining grootser klanken siddert door hun lucht en wentelt open langs den schemerige einder; te middernacht ontsteken zij een vierwerk, dat knallend al de daken van de stad verlicht en op…

'k Had - ik weet het was vermetel - over tijd het vast gedacht Phoebus te beschrijven, Phoebus en zijn gouden morgenpracht. Doch, ik moet bekennen dat ik de eerste klaarte van de dag, elders nooit - ik vraag excuse - dan in bedde, rijzen zag. 'k Wilde dus, de visu, weten hoe dat Phoebus stralenmacht, 's ochtends in gevecht…

Uit de vuilberookte smisse, lijk 'n duivel, keek de smid en z'n ogen, onder hunne zwarte wimpers, blekten wit. Opgezwollen lijk 'n padde, wrocht de blaasbalg en hij spoog, dat de vlam, in blauwe bekken, door de wijde kave vloog. Langs de strate, half bedeesd, in 't zomerzand, op hunne knien, zaten jongens, naar de krinkels van het…

Vóór de kerke, met 'n lange paternoster in z'n hand, is 'n blinde bedelaar ge- zeten, op 'n hoopje zand. Z'n gekrulde grijze lokken vlotten lijk gezwingeld vlas, uit z'n mutse neder, op de krage van z'n winterjas. Langs hem, ligt 'n waterhond te Slapen, die van tijd tot tijd wakker schiet en met z'n witte tanden, naar de vlooien…

Die woorden worden soms, me dunkt, verminkt, geblutst, vernepen, met dwaze moedwil uitgelegd en zeer verkeerd begrepen. 'n Mens is jong wanneer zijn geest, in weelde van gedachten, kan 't onkruid der bekrompenheid tot stikkens toe versmachten. 'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan…