Alle inzendingen van Radiusz

Je ziet een voorland in je hoofd, een filmzilveren denkblad in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek…

Ik val in het huidoplichtende, zielsvervoerende geluid van een tragisch verliefde saxofoon die zijn warmste stem bespeelt om het triest klinkende geweten van de sombere piano met zijn gevoeligste melodie te verzachten. In zijn hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen…

Steeds weer en heen en weer bewogen, als goudkoren zwaaiend in het open veld, heb je me aan je lippen voorgesteld en stond je keer op keer over me gebogen, als door wind tegen de vlakte gespeld. Die eerste kus is reeds vurig vervlogen, maar nog steeds als we een kus betogen word ik opnieuw aan je zoetheid voorgesteld. Je tong die voorzichtig…

Wat lach je lief, ik weet het; die lach zal mij nooit verwelkomen in het warmste van jouw wezen. Wat lach je lief en ja, ik weet het; ik zal me maar moeten intomen, want voorkomen is beter dan genezen. Wat lach je lief en JA! Ik weet het, we weten het eigenlijk allebei. Maar je lacht zo lief, zo lief naar mij.…

Bedelf me onder geschreeuwd verdriet, van leegte en liefde verlost en bijzonder als dat het was, vergeet het toch niet Weet dat ik de getoonde kracht bewonder, dat tijd de de grootste wonden dichtgiet Toon de moed om het leven te verkiezen, al rot het de benen onder je lijf vandaan Al zou het in de zomer zelfs nog vriezen, al is de toekomst…

Het Neerlands strafrecht schiet ernstig tekort! Oom agent ziet steeds dezelfden aan en als de ‘mannen’ net weer buiten staan zorgt de draaideur opnieuw voor celcomfort Ons nuchtere volk is Neerlands zegen; eens komen ze de verkeerde tegen…

schemer in een dolle rimpeling door de ogen van een dwaas zijn mismoedig zacht relaas als een cirkel zonder ronding verbied zich om op te kijken; het zou nergens nog op lijken zijn blik ontbreekt weerkaatsing en koestert ongemerkt geraas omdat zijn volharding helaas stierf tot een goede herinnering…

Een hondenkapster uit Riedelmare had last van een shampoofetisj, de rare Ze maakte het zo bont, spoot teveel op een hond; haar handen wrijven thans in de hare…

Het stevige één-tweetje dat haar en mij verbindt wordt snel leven ingeblazen Wat zou ik het graag willen vieren met puur en alleen ons twee en een viertal volle glazen Onder in ‘t warrig hoofd delf ik haastig naar succes -Zeven na twaalf uur alweer Wachtend op een uiting van begrip en warmte van genegenheid als ik mijn verdriet acteer…

Gewogen woorden liegen niet Althans, ze wegen lichter, tenzij de desbetreffende dichter zijn lezer lezig leesvoer biedt (Inkt is echter erg machtig) ‘Open mind’ komt zelden snel zoals mannen boven tachtig Strofen waren zeker prachtig, maar woorden zaten in de knel (Voelden zich niet in hun sasjes) De uitkomst blijkt nu wel bekend: letters…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

Langs zijn grenzeloze geduld laat dageraad zichzelf begaan Zonnebundels meren zacht aan, haar sluimering in stilte gehuld We ‘rustten’ hier zo lekker knus, waren dik en dun voldaan bevriend Toch, ondanks 'k net heb gegriend, wek ik haar met m’n zoetste kus Tongrollend schenkt ze me een gaap, openheid drenkt zich in door slaap Straks…

als de zon achter je ogen doorbreekt en de vreugdeboogjes je lippen buigen krullen je golven om mijn stiljuichen tot mijn kus van de jouwe losweekt vertrouwder dan zaterdagnachtgesprekken waar de rest van mijn wereld bij verbleekt weet je nieuwsgierigheid te blijven wekken die liefde zal me altijd mogen fascineren want zulke dromen sterven…

De dam-doorbrekende klaagserenade vreet hysterisch aan mijn monter hoofd Likt in striemen en verdiept de façade, totdat het geenszins meer word geloofd Want door deze verwante taalblokkade voel ik het schrijnen, niet meer verdoofd Laat me door het walgingwekkende waden als ik ruik wat er word bekokstoofd Het kwaad maakt zulke rare…

Op de zielsnede van achterdocht; Manieren waren ver te zoeken Vol lof deed ik ze uit de doeken waar menig man protesten zocht Vertoornd heb ik mij gescheurd, bevangen door de langste dagen Hunkerend naar naakte vragen, werd dwaling terstond aangesleurd Rake woorden achter noch, die ware kwintessens verbeeldden, stuntelden missend…

Zwijgzaam zucht ze Zo zonder zorgen, zeezwart zware zonnebril Zwevend zeker, zomaar Zeven zangers zingen zaligzoet, zilverzuiver zachtjes zes zomerzwoele zonnezinnen Zalft zo zijn zwepend zwaar zeer Zei ze zelf…

Zwoele klanken stromen het zuiden uit, voeren me week en zachtjes dronken Anders dan het Nederlandse ronken is het meest zwoel het Belgische geluid Wieg mij in een eeuwig smeltende slaap, drijvend op een vlot van anti-tutoyeren En verwen mij met uw immer zachte g die mijn oren doorstroomt, zo gedwee Spreek niet in talen uit zonniger oorden…