Netgedichten

netgedicht (nr. 3.255):

De last van verlangen

Je ziet een voorland in je hoofd, een filmzilveren denkblad
in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen
denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over
je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken,

bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee
die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek van wensen
bij de einder als begeerte je voeten verlamt, en er helle halo’s
blaken aan je dromen als ragfijne zonnestralen gezwind

je wangen warmen, ze zo blinken van lichtweer, twinkelend
de vallende sterren aan je voeten, in hun nabijheid ver,
zinken ze, zoals ze in je slaap woekerden, bedreven, geladen

toonloos en aanbiddelijk in hun ligging, wilvol dauwfris,
en verstrengelen zich met je hunkeren; je staart; voelt,
dooft de suizende pluimen: tuurt reikhalzend naar het uitspansel.