Alle inzendingen van Ralameimaar

Ik pakte mijn fiets uit de schuur keek terloops naar de grond iets schreeuwde luid als met wit open mond paars randje, oranje de tong 'wij zijn hier weer en kijken je aan zijn door de donkere winter gegaan wij zijn de stralende sterren in zwarte aarde, tussen beschut droog en dor blad, nu zijn we sterk en onze bruine beschermheren…

Laat me je weer zien, je lichte tred, je blik, je ogen die zoeken naar diepte, verleden je houding laconiek alsof er niets terwijl er zoveel hoe je tovert met krachtig omhelzen je handen mijn lijf raken, mijn mond de jouwe smaken, jouw kreet horen slaken ik zal je ver weg laten en terug bij jezelf, los of met verstrengelde vingers ons…

De muziek, de fluit en het snerpen, het brengt me terug terug naar het blauw van de lucht en het meer de klank van de taal, terug elke keer naar ons verhaal naar jou en je land ons, hand in hand…

Ben ik dat varken, kip en koe, in grote dichte schuren die binnen de hele tijd en voedsel krijgt op tijd uit een ander continent Ben ik dat dier, onderworpen aan 's mens' wil om dik en vet te worden een prik krijgt in zijn bil, mijn kleintjes niet mag zien, mijn melk niet met hen delen, maar aan de volgroeide mens, en als ik vet genoeg…

Nog net niet onder was de zon, Als een gebergte hingen duinen diep in muien, die blauw blonken. De zandeilandjes verbonden door een sprong of een natte schoen, de zee grauw golvend, ver de pijpen van IJmuiden. We liepen op een duinpan af, ik wilde er wel wat met jou, zomaar in je jas en in de kou...... maar die gedachte kwam niet bij…

Verkouden vertelde je over verlatingsangst, verlies. Die dag vroeg je ook of ik misschien de naad van je zwarte jas wilde dichten, en door je kapotte zak kon ik erbij. Met roze draad, nog op de machien, dichtte ik de gaten. Je verbaasde je over het vlotte herstel en bedankte me blij bij 't verlaten en ik verbaasde me over jouw vlotte herstel…

Na de lange innige omarming, het liggen op zovele zachte delen: schouder, arm, borst, buik, het horen van je donkere stem die geruststelt, als streelde hij gevoelige plekken heel, na het klaren van elkaar, het dutje, het opstaan, het weggaan, nadien breekt het grote zwijgen aan..... als werd ik alleen, op een mooi eiland achtergelaten…

Op je werk moest er geknot, ik vroeg of je nog langer wilde blijven dan je jaarcontract. Met dunne stem en aarzeling zei je wel van baan te willen wisselen, maar niet te weten wat en waar dan wel. Op de snelweg had je willen wisselen van baan, twijfelde door slecht zicht, deed iets, toen weer niet, en reed tegen iemand op. En waarom kocht…

De lampionnetjes van de Physalis, bewaard op zolder van bejaarde vriend maar tenslotte bij de haard, de wondere werkjes vol nerfjes, verteerd, ik nam ze mee, knipte hen in, schoof ze over elk aangelijnd lampje. Afscheid van innig geliefden jaapt gapende gaten in onze systemen waardoor alles naar binnen, maar ook mag verlaten. Bij boos…

Mijn zoon te zien, zo jong met rugzak en met baard, zo blij na 't reizen, verhaal verteld in sneltreinvaart. Te zitten in de trein valt er een zee van zonneschijn door 't raam, de velden buiten winterzwart, de bollen ondergronds. Ik sluit de ogen, en voel me plots gezegend door 't zaad, 'k zie stroken regenbogen. Er stijgt een warmte…

Ik kreeg een envelop rond kerst met hanepoten beschreven, 'k bedacht blij van wie die zou kunnen zijn. Zeker de kleinzoon van, ontroerd, kwam zijn opa nu in beeld hoe hij nog alles wilde doen met mij nadat hij hoorde nog maar een jaar te hebben. De landrover die hij kocht en met mij, wandelaar, door de stille bossen wilde rijden, de weekendjes…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

Vlak voor vakantie kreeg hij een attack op straat. Opgeknapt, toch op vakantie. Met een batterij medicijnen niet mogen rijden, toch gereden. Leuk huisje, Zuid-Frankrijk. Whisky gekocht, daar goedkoop. Op de laatste avond (die middag was ze door een wesp, verborgen in een tuinstoel, gestoken) had hij het zwembadje verlicht met tal van…

Altijd praatte hij over zijn tweede huis, trots, leek me. En zijn 'well' daar, een bron. Nu mocht ik mee. Logisch dat na een paar jaar niet wonen er vlaaien voor voordeur komen, ramen bewebd, borden belarfd, alom schimmelgeur heerst, overgroeid de put van de leiding.... De well ingestort, een stank, waar ik water moest halen in een tank…

Misschien is het vooruitzicht mooier dan je eigenlijke komst. Nu heb ik tijd te zoeken naar je gezicht, je stem, te kijken naar mijn spanning en geduld. Ik kan jou en mij nog kneden, kruiden, vormen en versieren, doen en laten. Want wat zijn twee uurtjes twee en zeventighonderd tikken van een klok? Door je tijd, zo spaarzaam, voel ik me in…

Na een moeilijke zoektocht toch de man, gezellig gezin... tot één ziek, weg van ons moet breken van ons. Na het scheiden, het schelden, na 't daag'lijks overtreden van wetten en moeilijke zoektocht afwisselend warmte en pijn houvast als een klimplant hier en daar kruipend naar boven, niet huilen of zeuren doorgaan maar. Ik vraag…

Hoe hier vrij gedachten hangen op deze plek... om ze zomaar te plukken en tot een veldboeket geschikt, in een mooie vaas te sieren bij vieren 's nachts.…

Theelichtje met zwarte thee in blauwe pot hij drinkt uit een zwart glas, zij uit een wit Na het ontbijt loopt hij naar buiten, zij doet de afwas en schenkt de laatste thee in zijn glas om 't zelf te drinken, gaat verder met de afwas hij komt binnen ziet het glas en drinkt het op, loopt dan weer naar buiten zij maakt nu nieuwe thee en schenkt…

Groen eilandland in azuurblauwe zee, wat is met je pure natuur, wat deden we ermee? Geen plaats voor een drenkeling, een hongerige op vlucht geslagen enkeling die uitgeput naar redding zoekt. Opdringerige kreten van eten schreeuwen je tavernes op pleinen, je kleine straten verwerden kleurrijke kermis van kleding. Lopen op je kades…

Alle tijd krijgen we om te doen en te laten. Op het juiste moment is 't er exact in die mate. Vertrouwen ontspant, opent ons lijf, onze geest, zodat zichtbaar dat alle noden en wat we verlangen we zomaar ontvangen, een feest! Al loopt het leven tot een einde, dan nog gaan tijd, geboorten en dood, in eeuwigheid maar door. Niet te bevatten…

Een kluwen van leven, van lijven, die samen, blijven willen? Iets, niets bedrijven? Die liggen, ze hangen erbij, gevangen, of vol van verlangen, bij elkaar of gedwongen, verzonnen, wat wilde de beeldhouwer vangen? Hij hakt, slijpt en polijst, beitelt. Misschien wilden de naakten zelf worden geboren, liggen en hangen wilden ze warmte…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…

De klimop klautert, klimt zo graag, zo veel wil ze omhoog ze loutert mijn luie deel, ze spoort me met haar kracht aan in te grijpen, haar te begrijpen want hoewel ik haar telkens snoei, aan haar nieuwe scheuten trek uit angst dat ze mijn bomen, struiken bedekt en wurgt, trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan en wortelt, klimt onbedaard…

Geen aanleiding, niets te melden, maar wel iets, iets willen horen, zien, wat zwarte letters op wit scherm, die licht, die verwarmen, waarvan je denkt dat ze je een beetje bij die ander laten zijn, gewoon die zwarte letters ja en de inhoud natuurlijk maar het lijkt of alles gezegd, maar niet hoe je het ervoer, en alsof over dagelijkse…

Vanwege de bon uit 't spoor kopen we een magnum “'k wil 't rustig zittend eten hoor,” roep ik, “op 't perron”, maar het tocht toch naar de trein dan trap af trap op, de sprinter staat er nog. Als ik instap vind ik het rokje van mijn vriendin ineens te kort en mijn hemd te doorzichtig en ons te oud voor ijs. Spits, alles vol behalve aan…

Hoe we daag'lijks lopen op de puinhoop, hoe kan het dat w' er niet op uitglijden,  wegzinken in die modderige stroop? Is het omdat we ons elke dag, en elk seizoen omringen mogen met al 't meanderende veranderende, nieuwe ontmoetingen met inzichten, soms een zoen, vers eten tot ons nemen vol zon, maan en sterrelichten, omdat het water waar…

Hoe vluchtig toch het leven van een tulp dat hou je niet lang vol, gekoesterd eerst de bol, bewaterd,  dan als bloem bewonderd en geëerd wel 1000 x gefotografeerd dan zomaar voor de lol ineens je kop eraf, je bol geëxporteerd is dat je verdiende straf? We waren toch zo mooi, nu ligt ons tulpenblad te rotten in de geul, tot pulpenzooi…

Jij, dood, die dreigt en treitert met mijn liefste, 'k vecht dat je hem niet krijgt, 'k wil je wurgen of wreed doorklieven, 'k maai met mijn armen in de lucht, maar niet te pakken ben je, zacht huilend steun ik dan en zucht, maar steeds vooruit me ren je. Moet ik dan moe, begrijpen dood, dat je geen boze vijand bent, niet zwart je kleed…

De lichte linde luidt de lindelucht, een zwoele zucht van zoetheid zucht als argeloos ik onder bomen fiets en 'k zoek naar 't bladerdak ja, zie witte klokjes bung'lend luiden lichtgroen doorzichtig lover dat flankeert en plotsklaps ben ik weer in de sfeer en alles wat 'k ermee associeer, van toen ik over haar geuren schreef... ik voel…

Gewoon een vrouw, geboren bij de kust, die als meisje speelde in ‘t duin, met broertjes zwierf aan 't strand, naar vuurtjes keek en laat terugkeerde..... Die nu weer 't duin beklimt, en luistert naar de lok van de branding, ze zwerft aan 't strand, kijkt wat is aangeland, het sop, de vlok, de zilveren rand, laag over laag, vorm…