Alle inzendingen van Ronald

je kwam binnen en zag meteen iets in mijn ogen wat al veel te lang had vastgezeten ik brak open - dat was het mooie - en liet me schaamteloos door jou ontdooien alsof je kwam om mij omver te werpen - als een vaas in duizend stukken - en dat lukte je kwam binnen…

wij zwerven als scherven door ruimte en tijd als kwijtgeraakte onderdelen steeds weer op zoek naar een vorm van nabijheid om alles wat stuk is te helen…

soms kom je aan op plekken waar je nooit meer wilt vertrekken ‘t is net alsof je kennismaakt met iets dat je was kwijtgeraakt…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, dicht met verf Als al dat eens kon nu niet mogelijk is Praat met dan schrift, schrijf gesproken. Als al dat eens heel leek nu gebroken is Voel met je hersenen, denk met je hart. Doe alles wat je wilt, omdat het niet kan. Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden…

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…

Oeverloos gezwets in zuchtig zoeken Naar het genot van onbescheidenheid Narcisme tot maat verheven Gevoelloos interesseloos kil Afkomst verloochend in succes Verwend in alles dat te koop is Maar jaloers in het tekort aan aandacht Dat is de oogst van een avond Ja, het was gezellig, zeker…

De biograaf graaft zich suf in dode tekst Op zoek naar leven allang geweest Als lijkschouwer van de tijd leest Hij de getuigenis van roem behekst Miskend in ego zoekt hij bijval Voor zichzelf ijdel nooit geleefd Graait, plukt, steelt, schift en zeeft Uit een leven dat nooit het zijne zijn zal Uit gebrek aan talent gebruikt hij de ander…

Godverlaten is de weg naar leegte Waar niets niemand nog bekoren kan Enkel huiver, ankerloze, kille wanhoop Stuurloos in een wrak of de schim ervan Geen behoefte, geen interesse, niets Gemis van wat er is maar niet deelachtig Radeloos verdriet, schuld en spijt Eenzaam zichzelf al te machtig Dan is daar het inzicht, laat het gaan Laat…

Glorieus verheven door de lucht Gaan de zwanen in hun vlucht Sierlijk piepend krakend wit Hun halzen golvend in gelid Reikend naar een hun bekend doel Een nabij gelegen sloot of poel Of verder noordwaarts buiten zicht Naar gronden waar hun toekomst ligt Als zielen reizend wonder wetend Zelfverzekerd aan queeste geketend…

Goudgebloemd is het stille sterven In weidse dalen lommerzacht De oude man ziet om in afscheid Overdenkt wat hem tot hier heeft gebracht Lang geleden jong in krachten Had hij in fantasie nog zo gevreesd Hoe het leven te verlaten Als oud worden hem gegund was geweest Nu bij het moment van opzien Zag hij dat de angst hem was geweken…

In stilte ligt de roem besloten Die ieder ten deel valt als hij zwijgt In rust gevangen is de beweging Die het leven voortdrijft in zijn gang Uit woord wordt het gevaar geboren Van onherroepelijk misverstand Niets beklijft, niets is eeuwig Niets kan meer bekoren dan de reis Van eeuwige vergankelijkheid…

Was het nodig haar aan te spreken, haar te vragen naar de weg? Ik keek haar in de ogen die mij liefdevol beweenden. Met gratie wees zij mij de richting. Langs afgronden, wonden diep gesneden uit erbarmeloos graniet, over rivieren kolkend vretend, door wouden diep vertakt. Driemaal moest ik rond de wereld, een der Gratiën steeds mijn gids…

IJsberend vraagt de koe aan het kalf: ‘Weet jij hoeveel dat is, een half?’ Waarop het jong heel alert reageert: ‘Dat is de wortel van wat jij me nu leert.’ De watertrappelende ooievaar vraagt zich nu af, terwijl hij om kwesties als deze nooit eerder iets gaf: ‘Is dat nu een gesprek waarvan ik iets leer? Want volgens mij is het niet meer dan…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

Zacht bloeien de snaren in kleur Iedere klank een eigen lied Temperament dwingend als geur Stampend snakkend naar adem Als een arend spiedend vanuit de hoogte Snijdt de eenzame klank door het hout Danst en wiegt als dons op het water Spiegeling van smaragd in goud Timbre, kracht, gevoel, melancholie Snikkend, helend, in passie gebracht…

Er is nog tijd zat We hebben nog tijd genoeg We wachten af en leven verder We drinken wat, we trouwen eens en scheiden weer, kinderen komen en leiden hun eigen leven We lachen soms en huilen vaak. We drinken wat en het inzicht, dat je denkt te hebben, dat wisselt met het aantal glazen Tijd speelt geen rol Gisteren, vandaag, morgen,…

De maan scheen over de bogen. De treinen reden over de dijk en het gebouw van machinefabriek Jonker, stak hoog en donker boven mij uit. Voor mij op de cafétafel stond een kopstoot en ik proostte op mijn oma. De stem van mijn opa dacht ik te horen, Ik rook nog steeds de geur van teer en olie. Een auto reed de Bickerstraat in. Ik voelde…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

Soms zat ik aan de oever van het brede water, Zoiets als een rivier En zag dan aan de overkant Iets, door de afstand schijnbaar traag, bewegen, Een vrachtwagen of autobus. Dan dacht ik: “kijk, Daar gaat iets Dat ik nu niet kan bereiken. Het beweegt ongrijpbaar Langs mij heen en heeft van mij geen weet.…

Wij keken in elkanders ogen en herkenden al de eeuwen, tegelijk. De grote vriendschap was geboren, de vriendschap voor altijd. Niets kon ons geluk verstoren, geen heden of verleden en geen toekomst en geen tijd alles was bepaald, millennia te voren. De vrouwen traden terug, zij waren zwijgzaam en bedeesd, precies zoals het hoorde en…

Ik zag je lopen over straat, alleen en zoekend. Je keek naar binnen of je me misschien zag je had je hand boven je ogen tegen de zon, als een indiaan in een film met John Wayne. Je zag mij niet in de schaduw, zelfs niet toen ik met tegenzin naar je zwaaide. Je liep weer door, je schouders licht gebogen en kijkend alsof je je laatste duppie…

In onze tuin van Eden leefden wij onder bomen met rijpe vruchten. Er was vers water en dieren van het veld en vergezichten over het land. Maar achter de hoge hekken blaften steeds vaker de valse honden, met tanden die glinsterden in de zon trokken zij aan de kettingen van hun meesters. Lang konden we ze buiten sluiten en waren wij veilig…

Ik fluister zwoele voorjaarswoorden. Die ik buiten niet zou zeggen, in de regen en felle zomerwind. Maar die hier bij de kachel klinken als een houtblok op de hete vuren van wat ik nu zou willen. Zwiepende takken en krakend hagelraam klepperende brievenbussen buiten, en in mij woedt windkracht negen.…

Als ik aan het luiden van de kerkklok hoorde dat het tijd was om op te staan dan keek ik altijd eerst naar buiten door mijn kleine zolderraam Als ik dan de ranke toren zag machtig hoog boven de daken dan wist ik dat het goed was en dat er niets veranderd was het was gewoon een nieuwe dag.…

Zoals je daar lag 's morgens in de zon achter de gordijnen. Als een godin in ons bed dat nog warm was van de nacht. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden en wat ik voelde moest wel liefde zijn, dat wist ik zeker. Want daar had ik tenslotte mijn hele leven over nagedacht.…

gebroken raam een lege hal stille momenten lucht donker en grijs liefde ver te zoeken het zal wel gaan regenen vandaag…

Jij liep de deur uit en ik zag verdriet aan je manier van lopen. Je ging de gang op dat ik riep, hoorde jij niet meer Tegen vreemden zei ik de woorden, die bestemd waren voor jouw oren hoeveel ik van je hou. Misschien de kans niet om ooit nog iets te zeggen. Niets meer te vertellen of uit te leggen. Ik hoop dat je weet dat jij was wat…

Het lege Spaanse café, wij zitten daar bij de open pui, met een ober die de stenen vloeren dweilt. Drie mensen met uitzicht op de wilde zee, en de regen die met vreemde vlagen in het zoute water valt De muziek van Jean Michel Jarre die hard over het strand heen waait Rijen palmbomen die in gelid kromwaaien alles lijkt onecht Alsof ik…

Met nieuwe ogen kijk ik rond naar grachten, bruggen en herenhuizen naar kerken en sloepen vol studenten alsof dit gisteren nog niet bestond We zwalken langs café's en begroeten vele bekenden in de Kinkerstraat een laatste broodje bij de Turk Zo blijkt maar weer Amsterdam is toch heel anders dan bijvoorbeeld Urk…