Alle inzendingen van Ronald

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…

Soms zat ik aan de oever van het brede water, Zoiets als een rivier En zag dan aan de overkant Iets, door de afstand schijnbaar traag, bewegen, Een vrachtwagen of autobus. Dan dacht ik: “kijk, Daar gaat iets Dat ik nu niet kan bereiken. Het beweegt ongrijpbaar Langs mij heen en heeft van mij geen weet.…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

De regen valt zacht Op een kussen van groen mos Hoofd vol bewolking…

De maan scheen over de bogen. De treinen reden over de dijk en het gebouw van machinefabriek Jonker, stak hoog en donker boven mij uit. Voor mij op de cafétafel stond een kopstoot en ik proostte op mijn oma. De stem van mijn opa dacht ik te horen, Ik rook nog steeds de geur van teer en olie. Een auto reed de Bickerstraat in. Ik voelde…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

IJsberend vraagt de koe aan het kalf: ‘Weet jij hoeveel dat is, een half?’ Waarop het jong heel alert reageert: ‘Dat is de wortel van wat jij me nu leert.’ De watertrappelende ooievaar vraagt zich nu af, terwijl hij om kwesties als deze nooit eerder iets gaf: ‘Is dat nu een gesprek waarvan ik iets leer? Want volgens mij is het niet meer dan…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

Godverlaten is de weg naar leegte Waar niets niemand nog bekoren kan Enkel huiver, ankerloze, kille wanhoop Stuurloos in een wrak of de schim ervan Geen behoefte, geen interesse, niets Gemis van wat er is maar niet deelachtig Radeloos verdriet, schuld en spijt Eenzaam zichzelf al te machtig Dan is daar het inzicht, laat het gaan Laat…

In stilte ligt de roem besloten Die ieder ten deel valt als hij zwijgt In rust gevangen is de beweging Die het leven voortdrijft in zijn gang Uit woord wordt het gevaar geboren Van onherroepelijk misverstand Niets beklijft, niets is eeuwig Niets kan meer bekoren dan de reis Van eeuwige vergankelijkheid…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, dicht met verf Als al dat eens kon nu niet mogelijk is Praat met dan schrift, schrijf gesproken. Als al dat eens heel leek nu gebroken is Voel met je hersenen, denk met je hart. Doe alles wat je wilt, omdat het niet kan. Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden…

wij zwerven als scherven door ruimte en tijd als kwijtgeraakte onderdelen steeds weer op zoek naar een vorm van nabijheid om alles wat stuk is te helen…

De biograaf graaft zich suf in dode tekst Op zoek naar leven allang geweest Als lijkschouwer van de tijd leest Hij de getuigenis van roem behekst Miskend in ego zoekt hij bijval Voor zichzelf ijdel nooit geleefd Graait, plukt, steelt, schift en zeeft Uit een leven dat nooit het zijne zijn zal Uit gebrek aan talent gebruikt hij de ander…

soms kom je aan op plekken waar je nooit meer wilt vertrekken ‘t is net alsof je kennismaakt met iets dat je was kwijtgeraakt…

je kwam binnen en zag meteen iets in mijn ogen wat al veel te lang had vastgezeten ik brak open - dat was het mooie - en liet me schaamteloos door jou ontdooien alsof je kwam om mij omver te werpen - als een vaas in duizend stukken - en dat lukte je kwam binnen…

Was het nodig haar aan te spreken, haar te vragen naar de weg? Ik keek haar in de ogen die mij liefdevol beweenden. Met gratie wees zij mij de richting. Langs afgronden, wonden diep gesneden uit erbarmeloos graniet, over rivieren kolkend vretend, door wouden diep vertakt. Driemaal moest ik rond de wereld, een der Gratiën steeds mijn gids…