Troost
netgedicht
Eenzaam in de duisternis, bij het licht van de maan.
Schreeuw en Sla ik, alle woede uit mijn lichaam.
Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat
Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat.
Een hopeloze strijd die ik vlug verliezen zal
Als ik uitgeput en verdooft in de onbekende diepte val
De kleuren verdwijnen…