Alle inzendingen van Sebastiaan

Zwoel kloppend bloed, een zweem van verlangen Het hart dat overslaat, mijn papillen Proeven geluk Ik sluit mijn ogen Een woest licht danst, een zweep van welbehagen Een glimlach krult op Ik ben verliefd Op het leven…

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

Woeste rotsen Een grijze Kolos Stampend en stampend Een landrug Tart zijn lot Raast Breekt En schuift op…

een traan rolt langzaam langzaam maar zeker naar beneden de andere tranen zijn volgzaam er is verdriet geleden een zout spoor achterlatend zachtjes wenend de emotie gehavend niet redegevend de mond gesloten lippen die trillen de trots ruw omgestoten op zoek naar troost om te stillen het verdriet heeft de overhand treurend over dat…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

Ze dwarrelde eens Mijn droomwereld binnen Als sneeuw in de zomer Om mij te beminnen Ze ontvouwde mijn vleugels Ze liet me weer vliegen Ze leerde me Niet mijn gevoel te bedriegen Ze betreedt 's nachts mijn dromen Integer en zacht Totdat ze verdwijnt Als mijn lief in de nacht (voor Isabelle)…

Stormachtig is mijn ziel, bij vlagen gegrepen slaat het leven op mij neer. Al ver voor het eerste blad viel knakte iets mijn diepste wezen. Als een losgeslagen boomtop die voortgedreven door de wind voor stormschade doet vrezen.…

Overmand door onvoorstelbaar verdriet maar daarnaast van grote trots vervuld voor het mooie meissie dat ons verliet, nog door de moederschoot omhuld. Je kwam geruisloos in ons leven, beide oogjes toe. We wilden jou zo graag de wereld laten zien. 't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest…

De vluchteling Hoe hij zijn eigen weg ging Gevlucht voor de oorlog Hij mist zijn land nog…

Ik hoor je in ieder woord als een zucht van herinnering adem ik het verleden, zuurstof van de overlevering. Jij bent zo onlosmakelijk aan mijn ik verbonden dat ook in het heden jouw stem nog wordt gehoord. Voortgekomen uit gelijke gronden ben jij de klank in mijn daadkracht, mijn woorden zijn hoofdzakelijk door jouw gedachten voortgebracht…

Aangestoken door wild enthousiasme worden vreugdevuren ontstoken. Verlicht door haar gedreven motivatie, word je ook gevangen in haar gloed. In het licht van onuitput'lijke inspiratie worden onbelichte gevoelens aangesproken. Rivieren klateren krachtig omlaag, produceren een niet te stoppen woordenvloed Het water vordert gestaag tot…

In tegenovergestelde richting volg ik de sporen in de sneeuw en krijg zo inzicht in jouw bezigheden, in al je doen en ook je laten. Ik zie de beelden van het hier en nu en waar in het heel recent verleden, iemands levensloop de jouwe heeft gekruist, daar waar twee aparte maten vlak naast elkaar hebben gestaan. Twee individuen die gezamenlijk…

Dat gevoel te vangen, erdoor te worden gegrepen op mijn meest kwetsbare punt. Ernaar te verlangen te worden overspoeld door een overweldigende drang, te schrijven over iets wat onbedoeld, je diepste werk'lijkheid onthult. Dat gevoel, zoekt beweeglijk als een slang, kronk'lend zijn weg naar buiten. Dat gevoel dat in gesproken…

In willekeurige patronen vallen flarden van gedachten samen alwaar moleculen samensmeltend hun verbond bekronen. Grondtonen kleuren het leven, stemmen de mens mild zodat zij eensgezindheid een gezicht hebben gegeven. Gedreven op schrift gesteld, een gevoel gevangen gevat in klinkend woord vanuit het hart verteld. Een blikveld op verwantschap…

Met verbazing kijkend naar de wereld Als een vreemde in mijn hoofd Een nieuwgeborene Alle kennis verdwenen Staar met afgrijzen Naar een bodemloze put Hoe ben ik hier verzeild Wat doe ik hier? Voel de cocon Hermetisch afsluitend Verstikkend in mezelf wil ik schreeuwen Vechtend tegen apathie Ben ik radeloos om niets Om alles…

na een flitsende start van puur extase bemerk je niet de wisseling plaatsmaking voor gewenning eentonig drammen wil je alleen nog doorgaan wanneer alle lust verdwenen doorgaan als lol nog slechts herinnering doorgaan met puur drang als drijfveer steeds maar al denk je diep van binnen nog één keer daarna wordt het anders vandaag…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

het gevoel van de branding die in mijn hoofd aan stukken slaat opgefokt en rusteloos niet in staat om iets te doen hang ik rond en doe ik niks waardoor het alleen maar erger wordt hoop wordt wanhoop in seconden en wisselt net zo snel terug een gevoel van machteloosheid omringt me als een deken verstikkend en verstrengend niet in staat hem…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

Als een rookgordijn wordt opgeworpen Om aftakeling te verhullen Als takken verder spelen in mineur Kaal en troosteloos in de wind Als de schrale zon een schaduw wordt Een schim van lang vergane glorie Wanneer gure regen mijn gezicht teistert Bergen blaren de weg onzichtbaar maken Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast me influistert dat…

nu opstaan nu beginnen nu weggaan niet verspillen echter regen loomheid factoren tegen weggaan verstrijken uren langzaam zonder te bereiken zonder spoor…

kleine eeuwig brandende vlammetjes een baken van zekerheid wetende dat zij er altijd waren om licht te geven in de duisternis om warmte te geven in koude tijden zachtjes flikkerend in een plotse windvlaag maar onverstoord verspreiden ze hun licht klein doch standvastig weerstaan ze alle testen van het leven voor niemand bang…

Dichten is niet zoeken naar letters niet denken aan woorden niet vormen van zinnen dichten is openstaan openstaan voor wat je geest je influistert luisteren naar de klanken van je gevoelens en het golven van je emotie dichten is gevonden worden gevonden door de woorden door de woorden die je zelf niet zocht maar die je overkomen…

Ik kijk naar jou, jij kijkt naar mij Ik kijk diep in je ogen, jij kijkt in die van mij Wat ik wel in jou zie, Zie jij niet in mij…

zand door mijn vingers onweerlegbaar onomkeerbaar ongrijpbaar als de lucht luisterend naar zijn eigen wetten slepend als stroop vluchtig als vuur onbekommerd over de gevolgen gaat hij alsmaar voort zonder immer om te kijken of even in te houden onverminderd onbevangen gaat hij door maar naar waar?…

pijlen schieten je droom aan stukken als flarden werkelijkheid zich opdringen nooit meer wil je wakker worden nooit meer wil je opstaan voor altijd blijven liggen hier waar het warm is en veilig eeuwig door blijven dromen in een roes van onbezorgheid je probeert de droom nog beet te pakken als een deken over je heen te trekken maar het is…

als een droom verschijn je ten tonele als een engel verlicht je mijn wereld echter voor jou ben ik een toevallige passant een van die schimmen in het dagelijks bestaan al treft jou geen blaam want hoe vaak heb ik je blik niet ontweken mijn ogen weggedraaid om maar niet te onthullen wat ik werkelijk voel dus begraaf ik mijn gevoelens…

Vraag mij hoe het ervoor staat met het leven En ik zal zeggen: Mij gaat alles goed Ik heb over niks te klagen Er is niks wat mij verdriet Toch is er iets niet in de haak Ik kan de vinger niet op leggen Maar het lege gevoel in me dat groeit Gevoel te leven zonder reden Gevoel te leven zonder hart Te leven als een robot, die puur zijn taken doet…