Alle inzendingen van Sil Darius

het duurde niet zo lang en ik weet niet meer precies wat er toen allemaal gebeurde maar ik draag geen wrok jij hebt geen schuld het was een samenzang je zonnige dagen heb ik gekust het duistere gevoeld in al je lust je zwijgen had een reden we zien elkaar nog elke week dat doet me pijn in elke streek de hardheid van het heden…

niet het blauwe boven wit of het grauwe onder groen niet de vis die boven zit of de steel onder een bloem niet de flinter van een spicht of de donder van de dag niet het donkere van licht of de glitter van uw lach niet het kromme van de krakel of het krikken van de krekel niet de tenten van tentakel of de hik verstappende hekel…

toen ik voelde dat mijn leven niet meer stroomde stilstond als een waterplas was er geen acceptatie 's ochtends wakker vroeg kijkend naar de zon liefde delen met ons mensen dat zijn zo wat van mijn wensen ik, als iemand van zeventig maar ben pas op de helft mijn haren al reeds grijs is dit de prijs die ik betaalde toen ik schoksgewijs…

Als een wankel standbeeld, nog net niet omgevallen, sta je daar. Dronken en vloekend op iedereen. Maar niemand wil het horen, je bent en blijft alleen. Ooit was het anders, dat is te lang gelee. Met een gewist geheugen zwalk je nu naar de plee.…

doolhof van dwarrels losse bladeren bruin herfst wordt winter in herinneringtuin daar kijk ik terug grasland vol bloemen groen, rood en wit teveel om te noemen 't is simpel prachtig sandalen en blouse voel weer de warmte als in een roes het mooiste is nu m'n denken aan toen vol van verwondering over ons en de zoen…

geen gouden glans van zomerdagen geen late avond met rode gloed maar kou en donker in onbehagen wat is er nog dat ertoe doet…

sluiers over grasland verborgen een mens zoekend naar toornen verklaringen voor z'n huiver geen stap bracht hem dichter het is de verkeerde plek zo zag en riep ze uit haar woorden verstomden zijn tocht ging verder en duurt nog steeds…

tussen licht en duister zucht ik 't is het eeuwig onbeantwoorde geen mens zal het ooit weten en alles wat geschreven van vandaag tot het begin blijkt tevergeefs verloren elke poging weer opnieuw zal nimmer ons doen vinden opdat we blijven zoeken…

als modder in donker en koude het overneemt wanneer warmte verloren is zij bevroren tranen weent denk ik terug aan wat ooit zomaar gegeven werd op die zonnige dag een zoentje…

Als ik dat kon zou ik je geven was alles genezen Als ik dat kon voelde je even nog meer dan liefde voor Jou…

In blad van hoge bomen zie ik je hand, bewogen door de wind wuivend naar een kind. In wit van wolken zie ik je ogen, kijkend naar beneden met een milde blik. In waaien van de wind hoor ik je fluisteren, met een gevoel van rust blijf ik ernaar luisteren.…

en zo sprak zij tot hem van wat waarachtig waar was hij stamelde wat woorden vragend kwam ze niet verder de leegte van z'n stilte veraadde een echo van onbegrip en zo vervreemden ze verder het scheiden was onvermijdelijk haar kronkelend pad liep omhoog dat van hem was van steen met een voorziene bestemming aan het einde van een rechte…

als ik het je vraag wandel je dan mee samen door de sneeuw langs bevroren water is er warme chocomel dan stoppen we even voelen onze handen en praten over later heb je me ooit nodig denk dan aan me ik zal vliegen over bomen om naar je toe te komen…

als ik je weer zie maken we een praatje dat stemt me altijd blij want weet je ik herken mezelf in jou dat blijft me altijd bij in ons samenzijn delen we geluk en leed en ben ik even niet alleen waarmee ik wilde zeggen je bent een prettig mens we komen overeen…