Alle inzendingen van Simon

Zij hadden samen 't groene gif gedronken, Zij wilden in hun verzen ondergaan, - Niet over eeuw'g liefde, sneeuw'ge maan, - 't Liefst zouden zij met vuile woorden pronken. Er kwam een vrouw, - of waren 't and're vonken Die hen bezielden? - Zij zijn heengegaan, Verwaten, stoffig op de brede baan, Naar 't neev'lig stadsbeeld, waar de vriendschap…

het kamerlandschap breekt zich in de broze dingen van dit 4-dimensionaal bestaan de doden die ons tevergeefs omringen zijn hier schoorvoetend langsgegaan en hebben ons hun kleur gelaten o vormen die een mens moet haten o grijze daden in een vreemd beheer de ruimte door geen kracht meer in te halen o braque o dwazen die een volkslied…

Toen zij zijn liefde had verkoold - Vrouw van verzenging - toen ontsprongen Hem vreemde grillen: als idool Gaf hij haar schoot een negerjongen! Lang had hij naar dat hart gedongen, Francisco van de Spaanse school, Penseel en handen uitgewrongen, - Nu is hij in een ets verdoold. Maar op dit kleine plekje vond Hij eind'lijk rust om te…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar…

In 't kust-pension kwam liefde hem bezoeken. Zij at haar visje en zijn hart werd warm. De zoutpot gaf hij haar met blijde charm' en hij sprak Engels zonder een woord op te zoeken. Zijn lieven thuis geraakten in het duister want in zijn knieën kwam een oud gevoel. Hij schertste wervend naar zijn zondig doel. Zijn nieuwe pak gaf hem '…

Wachten is als een regendruppel die valt op de grond Wachten, wachten op iets dat toch nooit komt Wachten, een speling van tijd wachten, tot je je teder tegen me aanvleit Die dag komt nooit, status: onvoltooid Straks is het voorbij, nog even, en dan... Niets meer... Morgen Komt Nooit Meer…

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

Is het mijn gedrag, mijn lach, mijn geur, mijn haar, mijn huidskleur of mijn lege bankrekening?…

JE est un autre - Arthur Rimbaud Ik ben dichter experimenteel dichter gelegenheidsdichter laatnaarjekijkendichter je mag gezien worden, dichter stadse kijkmijnoudichter fratsendichter margedichter worshopdichter mystiekdichteretceteradichter Dichter van het eerste en het laatste woord dichter van de afscheidsgroet dichter van de…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

ooit misschien zal ik jou strelend lezen met mijn vingertoppen over heuvels en dalen dan zal ik jou anders zien als jij niet meer zal vrezen terwijl ik zonder stoppen over jouw lichaam zal dwalen ooit misschien zullen wij elkaar ontdekken hou ik dan ook mijn adem in naast jouw kloppend hart dan zal jij mij anders zien als ochtendstralen…

grijp wat groen van dwarrelende bladeren tussen kalende bomen in een herfstseizoen Schraap een beetje blauw van de stapelwolken hemel versierd met slaande vleugels in de parelende ochtenddauw proef wat geurig lippenrood van jouw knuffelende vrouw met die ongesproken woorden van liefde intens groot pluk elke dag kleur haar onuitwisbaar…

de illustere raaf spreidt zijn vleugels over de dampende mist die de afgrond verbergt en ik graaf, ik graaf op zoek naar de teugels onder mijn doodskist die mijn leven tergt tot ik met de eenhoorn de nachtmerrie verleid zal ik elders verdwalen in het nergens van ooit bloeit de enige doorn in het oog van mijn tijd als het de droom…

met mijn stil schrijven schenk ik jou elke kleur waar elk woord vloeiend op gelijnd wit zou drijven het zachte blauw van een zomerhemel het natte grasgroen in een ochtenddauw een rode roos zonder doornen wat goud en zilver in een hartendoos met de kleur van liefde…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

In 't kust-pension kwam liefde hem bezoeken. Zij at haar visje en zijn hart werd warm. De zoutpot gaf hij haar met blijde charm' en hij sprak Engels zonder een woord op te zoeken. Zijn lieven thuis geraakten in het duister want in zijn knieën kwam een oud gevoel. Hij schertste wervend naar zijn zondig doel. Zijn nieuwe pak gaf hem 'n ongekende…

Alwaar het verfoeit, omheint steen bloeiend leven. Een dier hapt naar adem en morst wat korst, aanschouwt door boom en bos. Verzuchtend in de verte, kijkt steen torenhoog toe van bebouwde top, ook hier houdt dierlijk leven zich op. Grazende stedelingen, omringt door stallen van verfoeibaar goed. Verdwaast snoept menig dier zich vol,…

Starend in de verte verlies ik mijzelf uit het oog. Dwalend speur ik naar iets wat ver lijkt te liggen, echter om mij heen verslingert zit. Graven doe ik, door ademrijke lucht. Mijn ogen als een hand, om vast te grijpen wat zich in de verte ophoudt. Speuren doe ik! Naar dat wat zich daar heimelijk verstopt. Al doende reist mijn tocht…

het eerste vale goud van de rijzende zomerzon die zich traag ontvouwt aan de vage horizon kleurt het leeg zwart van een schaduwloos, de nacht; een onhoorbaar smart als bloeit de rode roos alsof doornloos dankbaar onder een vochtig deken van dauw ochtendklaar over de wind haar streken vinden wij geluiden van de zingende natuur gestuwd…

"ik heb lekker geslapen, papa" stamelt mijn kleine rakker gevolgd door een mondwijd gapen hij is nog niet helemaal wakker "goedemorgen knappe zoon, het wordt een prachtige dag" zegt papa op liefkozende toon met een knuffelende glimlach "ik maak je een boterham klaar maar ga je eerst maar wassen" tegenpruttelend zegt hij bijna "maar…

Een boek is om te lezen Elke bladzij een verhaal Zo gaat dat ook in je leven Eigenlijk is dat maar normaal Maar het wil me maar niet lukken Om in het boek van mijn bestaan Na de laatste hoofdstukken De pagina om te slaan…

Vanaf mijn geboorte was ik links en dus een buitenbeen. Iedereen op school die schreef rechts, Dus ik stond al meteen alleen. Er kwam een touwtje aan te pas, zodat ik links gebonden was. Alle kinderen keken mij aan, ik moest rechts schrijven leren gaan. Ik had een vriendje die was scheel, zijn rechter oog was weggeklapt Waarom…

De Dood, die onbekend en onbemind, Zo uit het oog, zo uit het hart vandaan, De weg vervolgt die hij vanouds moet gaan, Weg waarop niets hem aan zijn offers bindt, Vindt soms op stille ziekbedden, waaraan De laatste hand hij leggen zal, een kind Dat hem herkent en glimlachend bemint En hem verzoent met heel zijn doodsbestaan. Hij neemt het…

Nooit zal ik kunnen begrijpen, waarom mensen de kat in het donker knijpen. Want wie mijn twee katjes beziet knijpt ze zelfs in het donker niet.…

heel even mocht ik leven heel even mocht ik zweven heel even... heel even mocht ik wachten heel even mocht ik smachten heel even... heel even mocht ik komen heel even mocht ik dromen heel even... heel even mocht ik zingen heel even mocht ik springen heel even... nu is het dromen voorbij nu is het niets meer voor mij nu mag ik niet…