Stroomlijn
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 
175
175Passie is de kracht der bestaan
Mijn weg, kronkelend, laat mij hem begaan
Zwart is de kudde, wit is mijn licht
Los van alles op het wit gericht
Het morrende zwart wil ik niet verstaan
Die stenen, geslepen door de stroming
Hun eigen vorm allang vergaan
Meegesleurd, geen passie geen gevoel
Zwoegend en zwetend zonder doel
Langzaam afgeschaafd…
Bezig met laden