Alle inzendingen van Sylvia

Halfvol leeft de fles naast zijn handen, de lege hebben zich op de vloer gevlijd Helderheid al lang voorbij zweeft hij een waas door de ruimte het opstaan wankelt valt terug naar het gevulde glas en valt in slaap…

wie ik ben probeer ik te bezoeken wie ik ben geeft zich thuis de troost ontroostbaar probeer ik troostrijk vorm te geven moeten en willen kloppen elkaar bemoedigend op de schouder verdriet en vervreemding een kanten bruidssluier van de nachtmerrie waaronder mijn jeugd verpletterend platgetrapt verpletterd geen gezeur aan wie ik ben…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…

Moedig sjokken ouders voort langs vette en zoete kramen met hun jengelend kroost dat ziek is van het draaien Rockmuziek galmt uit de tent waar dampende massa’s stinkend naar bier en lichaamsvocht hun jaarlijkse hypnose vieren…

Een dichter had géén inspiratie en raakte al snel uit de gratie hij hield zich wel groot maar schaamde zich dood ’n ieder was bij zijn crematie…

Waar haalt god het lef vandaan ons telkens weer tot stof te vormen brandend in een zelfbedachte hel waar wij geen kant op kunnen Podium van tegenstrijdigheid godslasterlijke broedplaats van aardgebonden egotripperij en valsheid in gedachten Waar haalt god de moed vandaan ons telkens weer te laten zijn zoals we zijn…

Prilheid verhuld achter slierten haar uitgemergeld het lichaam haar handelswaar Schreeuwende cellen spastische symptomen tiranniek hongert het lijf lege dromen De schaduw in de auto vraagt hoeveel de laatste, dan kan ze scoren dan is dit even niet meer reëel…

Het ongekend gevoel ontkiemd in ‘dichters volle geest is niet doordringbaar. Daar waar woord en ziel versmelten en het metrum strak en ongerijmd de zinnen samenvoegt, bestaat in ongeschreven taal inhoudelijke waarheid wat hij zeggen wil.…

Ik zit voor mijn computer vergezeld van Afro muziek mijn lichaam deint mee in cadans met haar ritmiek Eigenlijk wil ik dichten maar mijn hoofd is een vacuüm ik beweeg mijn handen mijn vingers slaan ’n drum Gek van wilde ritmes dol op poëzie dus waar ik nu mee bezig ben is een compromis…

Tussen wanden hangt een zwevend wegennet ragfijn bedauwde spiralen symmetrisch opgezet In het midden troont zonder gewetensbezwaar met kruis getekend de gastvrije eigenaar Een kleverige val vol benarde vrijheidsstrijd waar het woeste trillen slechts ’n kwestie is van tijd Kracht van levensdriften evenbeeld van mensheid door…

Pa slacht onze kip moeder braadt haar in heet vet de haan kraait driemaal - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - Schoon gewassen raam doorzichtige helderheid bebloede snavels - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - Ware onschuld wordt door volwassenen vermoord was ik maar weer kind - - - - - - - - - -- - - - - - - -…

Eens groeizame aarde zaden in haar schoot wassende loten wuivend in avondrood Het oogstfeest nadert uitgerukt haar kroost onrijpe gewassen op tijd geloosd Decennia van vruchtbaarheid in jaren verloren ‘n tanende levensstroom in droogte bevroren…

Dat zij elkaar beminden. Vroeger, ’n andere tijd. Decennia van natte grond en hijgend gekreun, lang in stilte drooggelegd.…

Een welgestelde vrouw uit Schouwen bekeek vol afgrijzen haar vouwen ze begon met massage het werd ‘n blamage toen liet ze de spiegel verbouwen…

Bij aaneengeregen opzwepende noten in het jagende ritme van een zomerse bui spring ik acuut uit mijn zachte fauteuil en vergeet voor even mijn kraaiepoten Dan dans ik vurig en lenig de lambada ondertussen kort vertoevend in het nirwana…

Het alledaagse een rimpeling in de tijd van eeuwig leven Oceaan van Zijn ieder golfje dat je maakt is oceanisch Bel vol leven iedere zucht die ontsnapt is een ademtocht Baby in de wieg net geboren ben je al op weg naar de dood Op de de eeuwigheid is leven een ademtocht sterven is één zucht Eigenaardigheid voor anderen soms…

Omstandigheden kastijden laten mij weer onverlet in duisternis ingebed de diepe afgrond berijden Wat mij doet lijden is het eeuwig verzet mijn denkend strijden met zwaard en bajonet Eens protest verstomd is en schaduwen niet meer misleiden als zij…

Het diepe ervaren maakt dichter mist ondoordringbaar de kern te raken Wat verborgen lijkt doordringt de sluier dwingt tot uiting van wat onzegbaar is Naamloze openbaring van intrinsieke inhoud half verloren in verzamelde letters…

Zijn handen strelen mijn snakkende zones geen enkele plek onaangeraakt Omstrengeld genot van huid tegen huid als zijn hitte in mijn warmte dringt Niet willen blussen de brand die verteert het hemelse stijgen onbegrensdheid nabij…

Ik loop voetstappen in het natte zand de ruisende zee raakt mijn oren, ziende blind wolken mijn gedachten de lucht in grillige grijze vormen zwerven naar de verte flarden mijmeringen maken van de kim ’n gerafeld koord, ik voel de wind mijn spinsels verjagen ik kijk omlaag en zie de zee mijn voeten kussen…

Grijpende schaduwen vangen de dageraad schuiven langs aarde schilderen muren grijs Tastende vormen omhelzen elkaar, in gemeenschap maken zij het stille schemer Groeiend naar het duister dat ooit weer sterven zal, als het diffuse licht haar zacht de dood inleidt…

Geslagen merktekens van ’n onvrij voorgeslacht, erfenis van angsten in mijn ziel gebrand Diepe waters verken ik door stroming meegesleurd, op golven berijd ik mijn grillige levenszee Patronen geweven van draden van onmacht, in de stof van mijn leven strijk ik de kreukels glad…

De deur zwenkt het duister tegemoet, waar haar hond leven in de stilte brengt De schakelaar brengt ontbijtresten van de ochtend in het licht Haar gevoel haakt naar zelfmedelijden, de partner die ze wil het kind dat uit zal blijven Het antwoordapparaat ratelt relatieproblemen, zij drukt op stop en nestelt zich tevreden…

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

Mannen blijven graag aan muren kleven en in bedden op tafels in de borden waaruit zij hebben gegeten in muziek. Je kunt het nog zo heftig zingen, dat het voorbij is, voorbij, voorbij dat het uit is, uit is, uit is dat je nooit meer, nooit meer, nooit meer. En daar zingen ze weer terug vanuit alle hoeken van de kamer vantussen de verschoonde…

Vurige massa lichtjaren in de verte, verzengend dichtbij Golven van hitte nemen huizen in bezit. Heteluchtovens Kokende stenen bakplaten voor rossig vlees, pekel doordrenkt het Hijgende wezens snakken naar de koele lucht, maar haten de kou…

Uit warme handen stroomt levensenergie liefdevol op zoek naar disharmonie Een zwakke plek gevonden wordt warmte vuur laat pijn verdwijnen als helende kuur Ook het zieleleven door kwetsuren vaak gewond trekt zij met zachte stralen uit de diepe zwarte grond Eens het stromen gestopt ligt ‘t lichaam in rust ontspannen materie door…

Het wemelt weer en ik kan het niet zeggen. Hitsige insecten maken elkaar het hof in mijn hoofd. Uit twee dikke vliegen worden twintig nieuwe geboren en uit twintig nieuwe tweehonderd nog nieuwere en uit tweehonderd - De vliegen kijken rond luisteren naar de nieuwsberichten, maken het bonter dan ik zelf kan verzinnen. De schouder die…

Als zware deken hangt geluidloos de nacht wikkelt stille vormen in haar ravenzwarte vacht Myriaden sterren kristallen van licht maken de hemelboog een goddelijk gezicht Het meer bespeelt de volle maan het spiegelbeeld kraakt rimpels in haar zilver als water haar raakt Lopend in de nacht één met zoveel luister mijn blik reikt omhoog…

Een deur die open zwaait ogen die elkaar ontmoeten blikken worden gewisseld in blijdschap bij het groeten Wijs in haar weten fluistert zacht mijn ziel wat zij al voorzien had toeval, heel subtiel Zoveel herkenning in ons beider leven, anders van karakter beiden door vrijheid gedreven Vriendschap in verbondenheid totale harmonie zo…