Alle inzendingen van Sylvia

Het interesseert me niet wat je maandelijks ontvangt ik wil weten waar je ziel naar verlangt Ik hoef niet te weten of je jong bent of oud maar durf je risico’s te lopen vanwege je dromen van goud Ik wil weten of ’s levens venijn je open heeft gesteld of heb je angst voor nog meer pijn Kun je vreugde voelen dansend, wild en…

Maman! Tu es le faucon qui m'entoure et qui me suit dans la fuite que je prends pour les risques les plus rouges de ma vie comme des oiseaux sauvages et surtout ceux qui me mordent pendant que je plonge en te cherchant dans les profondeurs de l'océan. Maman! Volons, nous deux, volons donc dans l'eau jaune de notre simple vie, maman…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden. Prince, mag ik je vragen niet om mij te treuren, niet om wrange beelden, niet om onze weelde ener fel- begeerde herinnering…

Ik woon niet waar ik meen te wonen als in het donker van deze venster- loze kamers de letters van jouw gele naam op elke muur mijn eigen zwak- heid tonen. Het is laat. Ik heb me- zelf ontdekt. Hoor je, ik heb gezegd: "Ik woon in andermans huizen waar tuinen bloeien, steeds, als 's zomers. In de tropen." Mijn tere pen trekt uitgeschoven…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

Predikherenlei: een visje ligt te sterven boven de Leie.…

Mijn kat is dood, de gele bomen treuren. Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

Toen op haar bleekgekleurde vleugel toch zijn diepe winterbloesems bleven bloeien keek zij door het vale raam en zocht het lente-erf af of hij kwam. En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn. Zij dacht: ik moet niet spelen want de woorden van zijn…

Ik zal van je blijven houden zoals in de maanloze nacht en het dode muizenhuis. Het niemandsclavecimbel zingt nog Johann Sebastian Bach ademt je naam, ondanks - geen (enkele) verheerlijking, verbloemd en ik noem je bij je naam, zal van je blijven houden.…

Aan Elise Valcke Elise lig jij in je knopje daar, stil te zijn en te genieten van de frêle novemberzon? Achter je grafje lopen cru, nog niet begrijpend kinderen met roze haar: engeltjes, bijna uit hun knop gebroken.…

Jij brak in knop alleen ik kan het niet, ik kan het niet en wil het niet aanvaarden: het dagelijks te witte licht en in de lenteluchten de zijdenlichte witte vleugels die mijn zuchten willen dragen: Elise! Elise! Ik moet jou niets meer vragen, maar opwellend zwellen dikke parels: flou ontwaar ik enkel nog jouw dichtgebleven rozenknop…

Een wit twijgje breekt en vliedt door het grijs water het water dat klaagt.…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST! Dans tes yeux de pénombre une pluie de mélancolie flotte ton être tzigane vide et mélancolique en do dorique de tes yeux sourds et vagues…

Lichtend wil ik zijn voor Lawrence, Lawrence, Lawrence! en voel mij donker.…

Flets ruikt de vroege regennacht en rauwt het natte licht als deze onbepaalde dagen. Niet één die clavecimbelt, mesto cello speelt. Of moet ik in c schrij(v)en?…

Ik weet niet of ik schrijven moet: mijn licht, mijn hel en schreiend bloed, of: tu es mon coeur du matin, Fleur de Blasin. De eerste, groene lentewind. Onopgeloste dissonant, onstoffelijk. Mijn prinsenkind, door u, in u ben ik gebrand en weet niet of ik schrijven moet: mijn levenslicht, mijn woedend bloed, jij schrijnt in mij als eb en…

In mijn handen ruik ik nog de jouwe - blijft handengeur een maandlang hangen? - en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Gij, scherp en krochtig krijt des schreienden contrapunts, wie zong de elegie "Ik heb geschreid, mijn handen zijn als droge bossen."? Bladen (als deze) hebben dwaze (en lede) ogen, vader, hebt gij mij gehoord? De weg was leidend, verbrijzel(en)d de muze en hoe ik vaak en vaker leed, niet iemand heeft mijn toegegroeide ogen van een…

Oranjerood: Bengaalse vuren hebben ons in gloed gezet. Wij flakkeren op, zij doven uit. Maar killer zal de nacht niet zijn dan lui-ontluikend nu: 4 maart want wat zo hevig in mij woedt, is roder nog dan rode vuren! Ik heb in jou een stem ontwaard, de roes van samen en alleen. "Ik wil jou wel!" en toch weer niet: verlangen en verzet. Jij…

Bij jouw lijfje wil ik blijven, liggend in het nieuwe licht. Met jouw lijfje wil ik vrijen, met jouw teer en wit gezicht. Maar ik trouw niet met je, wichtje, wichtje, wichtje, liefje, wit! Lees dit straatgoedkoop gedichtje: ik ben maar je babysit.…

Een kikkerlijkje drijft lichtend op de rivier pas doodgebeten.…

Le timbre coloré des perles et d'une pureté simple et si sincère me touche sous les mains comme les gouttes de rosée éclairées par un jour blanc en jouant Jeux d'eau de Ravel.…

Ic en wille u niet: gy zyt al lange in my verweven, Gy zweeft in myn gedachten En in het diepste van myn lyf voele ic u leven. Het is uw zere beeltenisse die my doet lyden. Kunt gy my nog verblyden? Myn hertepyn verzachten? Of moet ic langere tyd nog wachten? Gy zyt zo sterk, gy doet my beven! Blyft by my, gy, altyd, diepe in my En in…

Ik moést ze zien de glazen parels en de dauwranden op de notenbladeren allen kaal aan krachteloze takken hangend. Deze novembermaand glinstert onverwacht het wakke, zware wegen uit grauwe en wachtende tuinen en zelfs eindeloos schitteren nog de brandende pompoenen. Zo wil ik het ook wel: doodgaan met frêle, zere parels op de rug.…

Oranje haar met dito strik de leden vederlicht en rank haar handen breed op het klavier. Haar bleek en blits geleend gelaat en blue de ogen bleu haar blik: mijn steels Heleentje van veertien.…

Harde, rauwe kreten trommelslagen op haar ziel, het is zijn gistende woede die weer tot leven komt Haar gezicht een masker van bevroren schrik als hij haar aan wil raken, aarzelend en schuldbewust En weer hoort zij de woorden "sorry, schat", ze voelt haar lijf verstijven want dat is wat hij altijd zegt…

In het mysterieuze veld van diepe zieleroerselen maak ik een vrije val omgeven door duister Waar niemand komen kan en woorden weinig zeggen waar langzaam het licht door liefde wordt ontstoken Diepe emoties vullen mij in ongesproken zinnen waar lief met leed samenvalt in het ogenblik van weten Dat pijn zo zacht kan zijn en vreugde…

In een prangende cadans grijpen zengelend zijn handen naar haar opborrelende borsten. Haar parelende torso golft aurorarood en mystisch bloeddoorlopen staan haar ogen op een godenloze hoogte gericht: de oosterse dans der dode.…

Schoonheid van satijn uit zijden rag geboren in fladderende vlucht door wind bewogen Levend in het veld waar obstakels je raken kom je dwarrelend ten val stort neer ter aarde Je geknakte vleugels zijn sterker dan je denkt ze komen weer tot leven en dragen je omhoog…

Ontstaan uit zelfbedrog verstoren duivelse machten wreed het koninkrijk waar vrede altijd heerste Daar strijdt haar angstig wezen innerlijk verscheurd door opgelegde keuzen Ooit onschuldig en vrij geboren om te leven werd geketend en onthand het echte gebroken Maar eens de oorlog uitgewoed verschijnen glanzende muren spiegels van…