Alle inzendingen van Thomas

Hoe fragiel is het levensdraadje van de ter dood veroordeelde mens, het is het koord van een strop die niemand ontkomt.…

He, lachhart, met je hart op de tong struikelend over woorden door hartstocht bevangen. Wie je bent zeg je zelf, dat mocht je willen man, wat doen dan al die personen in jou met jou en voor jou en na jou en tegen jou, je vader, je moeder, je leraar, je buurman, zij zeggen wat je moet zeggen en jij bauwt ze na als een papegaai, die overuren…

Licht en Donker, bestaat het een niet zonder het ander? Kies je voor het Licht dan komt het donker je tegemoet, kies je voor het Donker dan rust daar altijd een klein lichtstraaltje op, gelukkig maar ! een eeuwige strijd tussen die twee door alle tijden tot in de eeuwigheid, steeds de persoonlijke keuze tussen Goed en Kwaad, Kies bewust…

De mens is een raar geval hier op aarde een curiositeit wat niet opvalt omdat er zovelen van zijn geen dier in eigenlijke zin want veel wreedheden ik houd mijn hart vast voor het pad der mensheid maar heb toch goede hoop omdat het Licht hem bewaakt dat ie net niet te veel zottigheid uithaalt waardoor hij niet meer verder…

Met de mond beleden door het hart ontkracht voor de daad een reden voor de ziel de nacht…

Nauwelijks bewogen, de grote ogen, de hoge de belangrijke en onderweg vergeten bedenkingen de verschillende gezichten die hij over z'n kop trok sinds hij zelf als een man uit een stuk door de dagen wandelen moest en niets mocht hij laten liggen niets ontsnapte aan hun taaie aandacht op afstand geen meisje is geknakt blijven liggen, geen moeder…

Weet jij, dat je als de Toscane bent, aan het eind van de ochtend, wanneer de dag de belofte nog in zich draagt, de zon de aarde verwarmt, haar doet geuren, doet verlangen en doet leven? Weet jij, dat je als een cipres bent, slank en trots en krachtig, maar ook los van anderen, met ruimte om je heen, eenzaam op een heuvel, uitgelicht tegen het…

Uitgedoofd Wacht mij de kale berg Door bomen verlaten Brandt ginds de barre maan Tachtig maal malen pedalen Twee keer meer mijn hart Omringd door tijdgenoten Vlucht ik de toekomst in Verwonderd dat met zovelen Het eenzaamheid is die verbindt…

Zijn verstand rijdt Kilometers achter hem Luidtoeterend In een wagen Luisterrijk is hij De wielrenner Zonder oortjes…

Het was niet dat ik veel las, Maar ik schreef Over alles wat ik was, En wat ik had beleefd. Mijn schrift is dan ook Wie ik ben, Waarmee ik even het nare ontdook Met de punt van mijn pen. Maar een tijd terug Had ik dat alles opgegeven, Met de muur tegen de rug, Door de tijd verdreven, Het papier bleef leeg, En dat was precies hoe…

Met z'n allen bij elkaar, starend naar een punt, in gedachten verzonken, vergeet ik de tijd. Dwalend door mijn fantasie, voel ik de stilte en de spanning van het moment. Even is er licht. De tijd wordt gevangen in zwart en wit. Dit moment voor altijd.…

De lucht een zwarte spreeuwenzee Vlucht van zomermiddagschepen Op windankers drijft met hen mee Een geurend badpak met aardbeistrepen Jouw granietporseleinen borsten Lieten duizend en één nacht zweten Mijn hunkerende lippen verdorsten Tot een bleke wondanemoon Nu zwieren gistervorsten aan de horizon Zonder te vertrekken zal ook jij me verlaten…

Sneeuw. Een auto. Vier passagiers. Een bus. Een poging om in te halen. Enkele rotaties. Een eeuwigheid van angst. En dan... Niks…

Ik zou zo graag zien Dat de man in de spiegel Wat meer mijzelf is…

Slagroomspraakt de kindermoorden Kakelt: Gevang in? Nee, nóg mooier Roert en klopt zijn woorden De dood overtreffend is toch de dooier? En welke naam zou u willen geven Aan ‘t borrelen op een bejaardenfeest? Hoort en ziet u dáár dan in geen leven? Wee de Zwartkiptrage geest! Zwijg! kan de rechter zich langer Niet beheersen en spreekt…

Vannacht hebben we gedronken Elkaar omarmd en gekust Sprakeloos de belofte gesproken In jou, in mij, voor altijd voor elkaar Hoe kwetsbaar lig jij nu in mijn armen Zo vertrouwd, mijn wang tegen je rug Wieg ik elke ademtocht met je mee Kruip ik dichter tegen je aan Het tikken van de wijzers van de klok Gaat over in het kloppen van jouw…

geblazen kushand - zie, de kracht van de liefde - velt boom van een vent…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

het geloof onvoorwaardelijk in mensen, eerlijkheid de weigering muren te bouwen jezelf ontrouw te zijn doet vaak pijn huil maar verander niet wees trots naïef is alleen jouw schaamte mijn verwijtende verklaring dat van hen niet anders te verwachten valt maakt me bang ook ik ben zo dus kom bij me sla je armen om me heen…

Ik wil weer wonen in het verloren kleuter- bos, land van spek en bonen waar morgen nog niet bestaat en ma de liefste is waar paddenstoelen de weg niet wijzen en ik achter bomen verstoppertje speel…

Sterren vielen, flikkerden, zwarte gaten in het hemeldak Kom eten! wees de steelpan en maande tot zonde ik…

De ijdele kwast Denkt haar te kunnen vangen In zijn stilleven…

Woorden mogen geen woorden zijn Geen geur van herfstlicht smaak van blauwe rozen of klank van champagne Woorden mogen geen woorden zijn En toch schrijf ik Ik ben wat ik mijzelf toedicht…

Herfstwind in haar hoofd Dor vallen de gedachten Als bladeren neer…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

Ik dacht altijd, dichten brengt nader Te kunnen zeggen wat ik bedoel Maar weer is de wens de vader Van gedachten en niet van wat ik voel Hoe kan ik liefde in regels rijmen Als woorden buiten zinnen raken Wanneer letters niet meer dan tekens zijn En de gevoelens enkel minder maken Maar liefste, iedereen kan toch merken Hoe sterk en zwak…

Grauwe flarden hangen in duister, Weerkaatsen pulserend, wit licht. ’T glijdt af van de gele Welving van haar truitje, buik, Zwart leer, haar benen, gezicht. Diepe klanken verkennen haar vormen, Gevangen in geel, gedempt door zwart. Haar buik, strak, een naakt membraan, Wordt alleen openlijk betast. Haar hals ontstijgt de warme gloed…

Het oog dat alles ziet Elke blik, zucht of schreeuw, Is eindelijk onder de mensen Elke streling of nare trek Elke trilling van de huid Het goudstof van uw wensen Pure data voor een Zwerm van slimme bots, Wervelend om onze lijven Als in een koker geschoven Is er geen ontkomen aan Dit grote schrijven Als maden snuffelen zij Aan het…

ik wil er zo graag voor je zijn maar ik weet niet wat ik doen moet, want jouw pijn is ook mijn pijn, misschien zeg ik niet de juiste woorden maar ik bedoel het goed, waarom heb ik niet alle antwoorden, ik wou dat ik een troost voor je was maar dat is nu te laat, als ik je zo zie, vergaan al mijn woorden tot as, waarom weet ik voor jou geen…