Alle inzendingen van Tim

Hetgeen wat ons allen bindt, is hetgeen dat bijna niemand vindt. Een overeenkomst die we allen bij ons dragen, iedereen weet het, maar niemand stelt vragen. De rode draad van de mens is het misschien. Iedereen kijkt, maar niemand wil het zien. We zijn allen hetzelfde, allen gelijk. Wat maakt het nu uit of je arm bent, of rijk? We verliezen…

De balans vinden om dingen te doen en dingen te zien. Helder te zijn, scherp te zijn misschien. De homeostase van de geest. Naast alles telt die nog wel het meest. Mezelf er toe zetten belangrijke zaken te ondernemen. Tijd die ik niet heb, toch van mezelf claimen. Tijd maken voor datgene dat telt, soms onder zware gemoedstoestand geveld.…

Ik bevroor toen ik je weer zag. Je sensuele contouren, je lieflijke lach. Ik denk: “Wat moet ik toch zeggen tegen haar?” Nadenkend over het antwoord, stond je al daar. Recht voor me, zo dichtbij. Zwijgend tegenover elkaar. Niemand die iets zei. “Kom op, zeg eens wat!” ging door mijn hoofd. Ik zou het ijs breken deze keer, ik had het mezelf beloofd…

Bloed stroomt uit zijn aderen en over zijn gezicht. Voelbaar in het donker en zichtbaar in het licht. Geschoten, geraakt in het gevecht. Vroeger leek het zo ver weg, maar nu is het echt.…

Het enige wat ik doen moet is de trekker overhalen. Schieten op een man die ik niet ken, maar wiens gezicht ik duidelijk zien kan. Het idee dat ik op het punt sta iemand te vermoorden, blijft in mijn hoofd malen. Ik heb de kracht er niet voor en daar schrik ik van. Hiervoor heb ik toch getraind, maandenlang? Het vernietigen van mijn vijand.…

Op tafel springen de glazen, iets wat mij tot op de dag vandaag blijft verbazen. De immense kracht en het harde geluid, de explosies en de geur van kruit. Muren knallen uiteen, op straat verliest een soldaat zijn been. Hij schreeuwt het uit van pijn, maar er is niemand om bij hem te zijn. Deze eens zo mooie straat is niet meer, door deze…

De laarzen kletteren op de keien. Plots komt het peloton tot een halt. Daar staan ze stil, strak opgesteld in rijen. Om ons allen heen klinkt het vuurgevecht, het knalt. Alle staalhelmen recht vooruit gericht. De blik van hen allen is star en vast. Het geloof in hun natie en leider geeft ons een duidelijk bericht. Hun rood met zwarte vlag wappert…

Vlammen klimmen omhoog langs je sensuele benen, het vuur komt al tot aan je schenen. Al gauw vat je volledig vlam, dat is het moment dat je op mij af lopen kwam. Ik pak je beet en stap in, dat was de eerste seconde, het begin. Strak en in de maat, beginnen we aan ons avontuur dat vanaf nu bestaat. De dans van het leven bevat draaien om…

Geen zinnen komen door. Geen woorden heb ik ervoor. Zinnen maken die mensen raken. Woorden die ik schreeuwen kan van de daken. Leeg is het hier. Geen lol, geen vertier. Leegte door de stilte die ik voel. Geen vertier door het ontbreken van een doel. Ik doel op woorden. Die klinken als harmonieuze akkoorden. Woorden als een combinatie…

In de grote zeeën staat zij trots. Hard en vast als een rots. De golven vreten haar aan. Maar zij blijft volhoudend staan. Koude en wind tergen haar lijf. Maar zij trotseert beiden stijf. Meeuwen bekladden haar dak. Zij blijft sterk en op haar gemak. De grote zeeën spreken tot haar. Ze zeggen: “Je loopt gevaar”. Vol hooghartigheid en moed…

Als de maan en de sterren evenredig staan. Kijk ik je in je diepblauwe ogen aan. De twinkeling die ik zie. Is complexer dan astronomie. Kleine sterren, goed verspreid. In jouw diepblauwe ogen, die ik niet vermijd. Ik ga op zoek naar de maan. Die ik goed zie als je dicht bij me komt staan. Het oneindige licht, voor eenieder een streven.…

Ik kijk naar de toppen van de bomen, mijn bloed gaat er sneller van stromen. Ik ga er van denken en dromen, Ik had hier eerder moeten komen. Het warme aangezicht van dit volle bos. De bodem begroeit met een dikke laag mos. Hé kijk daar! Een vos! Hier groeien zelfs druiven, vol aan een tros. Wat voel ik me hier klein. Alles zo immens,…

In de bittere kou verbonden, allemaal samen in deze tijd. Ijspegels aan onze neuzen en voeten van steen. Waar moet het met deze oorlog heen? Liefdes en geliefden, die zijn we allemaal kwijt. Ik verbijt me keer op keer. Ik verbijt me. Iedere keer weer. Om een zichtbare ademtocht te vermijden stop ik sneeuw in mijn mond. Niemand die het zien…

Het leven is als een glazen bol. Vele aangezichten, soms leeg en soms vol. De bol kan draaien om zijn as, brengt nieuwe ideeën, maar ontloopt geen kras. Zou het niet fijn zijn als de bol ook rollen mag? Zeg tegen het één hallo, tegen het ander gedag. Nieuwe plekken en nieuwe gezichten. Nieuwe gevoelens en nieuwe lichten. Vul de bol en…

Daar lag hij, kermend van de pijn. Alleen in een greppel met bloed om hem heen. Hij denkt aan thuis, waar hij wil zijn. Al zijn kameraden zijn dood, gewond of slecht ter been. De eenzaamheid in gedachten treedt in. In deze modderige kuil in een ander land, ligt hij dan. Ingewanden en bloed, van zijn tenen tot zijn kin. Op school leerden ze…

Zoals jij naar me lacht, zo puur en onverwacht. Het licht dat valt op je gezicht, klinkt als een warm gedicht. De lokken haar langs je wang, zo natuurlijk, zo pur sang. Puur, ben jij. Geen dag zonder jou in mijn hoofd, ik voel me constant licht verdoofd. Je foto op mijn netvlies gebrand, na een heerlijk gesprek meer verwant. Jij bent puur, heerlijk…

Beter nooit gedacht, nooit gedacht dat het beter zou zijn. Beter nooit alleen, nooit alleen liever samen één. Beter de warme dag, de warme dag dan de kille nacht. Beter met jou, met jou dan zonder jou. Beter is alles, is alles beter zo?…

Als een druppel valt op het naakte blad, zie ik de warmte in jou, die ik ooit vergat. Je ziel spreekt tot de mijne, laat alle dorre vlaktes verdwijnen. Jij laat mij zien wie ik werkelijk ben en was, niet duister en alleen, maar vol licht en voltallig als het groene gras. Je bent als de aarde, vol groei en leven. Je bent als het water, groots…

Een wijs man zei mij eens: Leef en laat leven. Om liefde te krijgen moet je liefde geven. Zo ben je samen en zo ben je alleen, wendingen in het leven vinden plaats, vaak meteen. Vul alles in zoals je zelf wil, ben ik degene die wijselijk mijn mond houd, of geef ik een gil? Kijk ik omhoog of omlaag? Dit vroeg ik hem en ik wilde een antwoord…

Zo groen als gras, zo fris als de noordenwind, zo warm als de zomerzon, zo zwart als de nacht, zo schuw als een das, zo eng als een schrikbewind, zo nat als een waterbron, zo sterk als een ongeremde kracht. Zo ben jij.…

Nooit gehoord, nooit gezien. Nooit gevoelt, geproefd misschien. Nooit gehad, nooit gekregen. Nooit ervaren, wel gemerkt daarentegen. Nooit samen, nooit alleen. Nooit gelijk, maar oneven één.…

Niets is er. Er is niemand. Zelfs geen leegte. Zelfs geen iets. Er is niets. Toen vroeg ze mij: Is er iets? Ik zei ja: Er is niets.…

Altijd daar, altijd daar geweest. Mee gehuild, mee gefeest. Liefde en verdriet gekend. Hou van hem, van ieder moment. Weg moest hij toen. Het nodige werk doen. Missen deed ik hem zeer. Keer op keer. Maanden gaan voorbij. Hij is altijd bij mij. Hij is mijn vlees en bloed. Hopelijk gaat alles goed. Die mooie dag. Dag vol zon. Ik weet…

Als een gebroken vrouw verlaat alle vreugde haar gezicht, de zon verdwijnt en daar gaat ook het licht. Het licht dat ooit zo helder scheen, gaat nu elders heen. Ze is bitter en koel, is alleen en heeft geen doel. Ze is gebroken, gebroken, gebroken.…

Bladeren op de grond, bedekt met regen moeder Natuur heeft haar zin gekregen. De herfst is gekomen, je kunt het zien aan de bomen. Kil en kaal, weer wachtend op de eerste zonnestraal. Nu komt de kou, adem wordt een wolkje van mist, bij iedere uitstoot van lucht, een zichtbare zucht. De winter is gekomen, sneeuw bedekt het land, nog steeds…

Wie ben ik voor jou om gewoon maar eens te vragen wie je bent voor mij en ik hoef niet eens te vragen naar die vraag want de antwoorden weten we allang Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het nee vraag het Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het ja vraag het…

Waar zijn de woorden? precies welke weet ik niet of komen ze alleen maar voor in een film of in een lied Dat gevoel laat mij niet los en de tijd zit nauwelijks mee alleen als ik jou spreek vertelt mijn gevoel vast nee De woorden van de liefde worden steeds sneller vaak gezegd Wat zou je nog kunnen zeggen Welk lief woord menen we echt?…

Ik kijk urenlang naar buiten door een open raam Doordat ik jou bij mij denk zie ik je buiten staan Dan verdwijnt opeens de stilte die maakt plaats voor een geluid vanuit binnen zoek ik je buiten maar het huis kom ik niet meer uit Ik heb jou hier niet nodig niet om te houden van Ik kijk gewoon naar buiten of ik je daar altijd vinden kan…

Ons dat is toch ‘ik en jij’ Ons dat zijn wij allebei Maar ’t is nu zonder jou, alleen nog mij Ga ik te ver, wat snap je niet Bij hard lachen en verdriet ’t zijn de tranen die je zelf niet ziet Waar was je dan, toen je dat zei Was je er met je hoofd niet bij Was je mijn teleurstelling allang voorbij Je bent jezelf, wat ik daarvan vind…

Hier ben ik dan om maar niet van ver genoeg te komen Hier ben ik dan om maar niets meer te ontlopen En ik weet dat het niet keert om in beslagen raam te schrijven En ik weet dat het niet leert om bij hetzelfde punt te blijven Hier sta ik dan niet met open armen of volle ogen Hier sta ik dan nu de leugen is gelogen…