Alle inzendingen van Ton Rijkers

Ik heb geheel geen honger, mens foeterde ’t tenger meisje agressief Ik voel mij fijn met een lege pens en nee, nu ben ik eens niet zo lief Ik heb vanavond toch al gegeten je mag ‘t mijn vriend ook vragen Ik heb enkele broodjes opgegeten daar hij alsmaar door bleef zagen Ik heb thuis iets gegeten vriendje wilde ze haar geliefde wijsmaken…

Kon ik mijn verdriet maar dragen deed mijn hart maar niet zo’n pijn Kon ik maar iemands hulp vragen kon ik maar minder eenzaam zijn Kon ik ‘t anders zijn maar torsen ging de smart enkel maar voorbij Waarom zo veel druppels morsen en dat alleen in het leven van mij Kon ik ‘t eenzaam maar hebben was nu de nacht maar minder stil Kon het eenzaam…

Terwijl de laatste lucht verdwijnt roert mijn stem zich nog eenmaal Eenmaal kom ik nu nog overeind wijl ik luister naar het eindsignaal Terwijl de laatste lucht verdwijnt prevelt mijn stem het zacht gebed Van de duisternis, die ondermijnt wijl ik lig te sterven op mijn bed Terwijl de laatste lucht verdwijnt zucht mijn stem bij ‘t einde…

Dit was haar laatste nacht, wist zij ze voelde haar smart tot op het bot Morgen, meende zij, is het voorbij ik vlucht immers voor het noodlot Morgen is er geen toekomst meer misschien treuren zij zelfs om mij Maar ik wil weg, ik kan niet meer ik wil sterven, dan is alles voorbij Vannacht wordt mijn laatste nacht wellicht volgt er een afscheidsbrief…

Nu jij de deur zo ruw dichtsmeet en ik derhalve alleen moet verder gaan Heb ik nu wel gedronken en gegeten van jou. Ik laat je wel, zonder traan Nu echter die woede is gaan luwen ga ik jou toch alsmaar meer missen Trots ik dat gevoel wilde wegduwen zie ik om naar al onze belevenissen Nu ik ’s nachts alleen in ‘t bed rust sluipt het eenzaam…

Toen de zon door de bomen scheen zuchtte ik om wat er kwam, die dag Ik dacht aan haar; aan het kille steen waaronder dadelijk haar lichaam lag Wijl de herinnering even verdween loerde heimelijk reeds mijn realiteit Elke dag alleen. Alleen maar alleen die ik liefheb, was ik namelijk kwijt In de verte wachtte ‘t hemelsblauw koel, ondanks…

Verliefd was zij tot over haar oren op een knaap met lang donker haar Wat ze zeiden, wilde zij niet horen zij hield van hem..ze praatten maar Alles wilde zij voor die knul doen als ze zich gaf dan was ’t helemaal Ze genoot erna van die tedere zoen het joch was immers heel speciaal In het donker gleden zijn handen over geheel haar rug..en…

Ze zou zich nimmer meer snijden had zij zichzelf laatstelijk beloofd Ze was anders dan andere meiden om haar benen en ach..dat hoofd Ze zou nadien om het leed wenen om ‘t groot verdriet lucht te geven Ze voelde zich echter zo alleen en ze was lelijk, werd erin gewreven Ze zou het snijden voortaan laten haar bloed nooit meer laten…

Nog voor de zon opgekomen was trok Pietje van de buren er al op uit In pyjama, barrevoets en zonder jas tintelde ‘t dauw op zijn blote huid Het donkere woud bleek zijn doel ’t donker bos waarvan werd verteld Dat daar een reus zat zonder gevoel dat ‘t hek sloot als er werd gebeld Nieuwsgierig..als onze Pietje was wou hij van de reus wel…

In ‘t winter donker, enkel op de tast, vond haar hand bijna vanzelf de weg Vanuit haar bed zocht ze in haar kast naar het mes, dat ze vond bij de heg Nu al drie uur huilde ze zonder traan want ‘t eenzaam deed haar zo’n pijn Na zoveel jaar van altijd alleen staan dacht ze aan de dood onder een trein Voetje voor voetje, zacht de trap af,…

Ik laat de nacht niet langer domineren hij schonk mij toch al veel te veel pijn Ik weiger die verdrietige atmosfeer en dat eeuwige, zo vreselijk eenzaam zijn Ik laat de nacht niet nu langer regeren want ’t eenzaam vermoordt mijn geest O mijn hart schreeuwt van het zeer en bij het ochtendgloren huilt hij ‘t meest Ik laat de nacht het leven…

Toen duisternis mij in het hart gleed zong de nacht mij naarstig zijn lied De eenzaamheid voelde kil en wreed en in mijn hart schreide het verdriet Wijl ‘t stille mij de keel dichtkneep zat ‘t duister vol van met onbekend Van de nacht gloeide de wurggreep waaraan ’t verlaten mens nooit went Waar klokgeluid het stille verbrak restte mij…

Het meisje aan de waterkant zag wolken, grauw en hoog Het grassprietje in haar hand bevatte het nat van haar oog De hemel, stil in avondlicht rustte van een zware dag uit In haar hart klonk ’t gedicht haar stem was zonder geluid Door ‘t riet zuchtte de wind alsof hij gelijk ‘t meisje leed O, waarom was zij zo blind toen hij haar had uitgekleed…

Een opgetogen gebaar; een wind harteloos stil Ik ben nu met jou klaar en doe weer wat ik wil Een onwezenlijk koel; een toorn in mijn hart Weg is ‘t liefdesgevoel pijn week uit mijn hart Een nacht vol kommer ligt nu niet meer klaar Ik vind je nòg stommer na al welhaast een jaar Een herinnering week als schaduw voor licht Toen die…

Waar ‘t teder licht vredig schijnt en geluiden aan mij voorbij gaan Kom ik weer langzaam overeind kan ik weer op eigen benen staan Waar ik zwelgen kan in het licht en ‘t dromen lange vergeten ben Zie ik je eeuwige schoon gezicht zie ik dat ik jou van vroeger ken Waar er stilte rust in eeuwigheid en waar ‘t serene wordt gehoord Daar woont…

Diepblauwe ogen zagen mij aan terwijl haar mond gesloten bleef Op haar wangen gleed een traan waarmee ze haar leed beschreef Beide ogen zagen mij niet staan blijkbaar zagen ze door mij heen Minutenlang ‘t meisje gadeslaan reeg mijn droefheid ook aaneen Diepblauwe ogen met hun traan zij wachtten op een troostgebaar Een arm om haar schouder…

Op haar blote voeten schreed zij in haar veilige kamer op en neer Ooit, lang terug was zij altijd blij tot op die ene dag, deze ene keer Haar gedachten landden in toen, toen de liefde haar had verblind Altijd droomde zij van zijn zoen ze had echter..haar beul bemind Na dat avondje heerlijk stappen had hij méér van haar gevraagd Bij ’t…

De dood kwam ’s nachts, zo onverwacht hij reikte mij, als goede vriend, zijn hand Zijn stem klonk stil zijn stem klonk zacht en hij sprak, ik breng je naar de overkant De dood een vriend, wie had dit gedacht zijn warme, milde stem stelde mij gerust Ik proefde in zijn stem zijn geesteskracht en ik werd mij al van het nieuwe bewust De dood…

Onstuimig was haar liefde beslist die ene nacht waarop wij minden Buiten hingen slierten avondmist binnen kon ik haar aaiend vinden Hartstochtelijk eiste ze nog meer haar lichaam begeerde ‘t van mij Ik legde haar zacht in ‘t bed neer streelde, als per ongelijk, haar dij Kussen verslonden mij de mond de maan straalde zacht zijn licht ’t…

Haar handen gevouwen; de ogen dicht wijl haar lippen fluisterwoorden spraken Stroomden tranen haar over het gezicht ‘t Liefst wilde zij er een eind aan maken Haar woorden hortten; de nacht viel stil terwijl haar fluisterwoorden alle zwegen Stroomden gedachten; haar hart werd kil Het leven, ze kon daar niet langer tegen Haar vingers kneedden…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

Meisje lief, ik droom van jou dus neem ik jou dadelijk mee Toen ik je zag dacht ik wauw jij bent voor mij een toverfee Meisje mooi, zo stralend lief weet je dat jij het liefste bent Jij verrukkelijkste hartendief die door velen werd miskend Meisje teer met je lange haar waar ik vaak teder door glijd Je bent nu al vijfenzestig jaar maar…

Nadat het laatste woord gevallen was zakte ‘t duister als een deken over mij Wijl ik nadien die laatste woorden las kwam ‘t einde stap voor stap naderbij In het duister taste een hand naar mij die stil in ‘t dodende duister schuilde In het donker kwam de dood naderbij en hij vroeg mij waarom ik zo huilde Zonder woord verstond hij mijn hart…

Over het lichaam droeg ze een oude jas zacht getint, met flets versleten patronen Je zag direct dat ze intens verdrietig was strakjes zouden ze haar, als altijd, honen Aan ‘t lichaam, verstopt onder haar jas, zagen haar armen nimmer iets van zon Door het continu getreiter van haar klas sneed ze daar als ze ‘t niet meer aankon Om het lichaam…

Twee goedgevormde benen plus twee goddelijke voeten Ze loopt warempel alleen en waarom zou dat nou moeten Twee zalig gevormde billen plus nog die prachtige ogen Zou ze misschien wel willen wat zij ook niet mag mogen Twee heerlijk stevige dijen plus nog haar zalige knieën Zal ik eventjes mogen vrijen tot wij erna zijn met drieën Twee…

Als mijn handen over je dijen glijden glijden tintelingen door heel mijn lijf Ik zou makkelijk tot ‘t eind der tijden willen vertoeven in ons nachtverblijf Als mijn lippen jou je dijen beroeren schiet mij het bloed door gans het lijf Zou ‘t wellicht mijn liefde vervoeren gedurende dit aller fijnste tijdverdrijf Als jouw dijen mijn benen…

Één kusje bij jou op links en het volgende op rechts Ik steel ze allemaal slinks ik stal er pas zeven slechts Één kus op je rode wang en de tweede op je mond Zo bied ik jou levenslang smullen van ’t volle pond Één kus op je zachte plek en ‘t tweede er juist naast Vervolgens één in je nek ik verover jou zo gehaast Één kusje op je lipjes…

Jou met mijn vingertopjes strelen van je schouders tot en met je voet Zo bouw jij mij een luchtkasteel en droom ik van jou in je ondergoed Jou heerlijk innig de rug liefkozen van het kruintje tot beneden je kuit Dat is toch helemaal niet zinloos en ‘t laat mij smullen van je tere huid Jou heerlijk in mijn armen pakken wijl mijn hand je…

Ik houd de hoorn aan mij gedrukt dikwijls als ik jou bereiken tracht Onder smart om jou ga ik gebukt altijd als ik vergeefs op jou wacht Ik hoor de telefoon dan overgaan en ik veronderstel ‘t ook van jou Ik heb duidelijk voor je afgedaan mijn ogen zijn daarom vol dauw Ik wou dat je thans luisteren zou bij ‘t nachtelijk stil van mijn hart…

Hand in hand, zo stapten wij in de vroege, povere junizon Nu nòg weet ik al wat jij zei, toen, op weg naar het station Een lachje hing om je mond alsof je een geheim feit wist Van iets dat allang vaststond dat ik achter ’t net had gevist Een klein briefje gaf jij mij met ‘Iets voor strakjes thuis’ ‘Nu tot ziens’ was wat jij zei jij ging…