HAAR INNERLIJK GEVECHT
Ze zou zich nimmer meer snijden
had zij zichzelf laatstelijk beloofd
Ze was anders dan andere meiden
om haar benen en ach..dat hoofd
Ze zou nadien om het leed wenen
om ‘t groot verdriet lucht te geven
Ze voelde zich echter zo alleen en
ze was lelijk, werd erin gewreven
Ze zou het snijden voortaan laten
haar bloed nooit meer laten huilen
Ze wilde zichzelf niet langer haten
of zich achter maskers verschuilen
Ze zou niet meer komedie spelen
tegen heel de wereld rondom haar
Pesten kon haar niet meer schelen
ze vonden haar maar lelijk en raar
Ze zou zich nimmer meer snijden
’s nachts echter kwam het begeren
Ze voelde zich geleidelijk glijden
tot wat ze eertijds af wilde zweren
Ze zou de strijd verliezen wist zij
omdat die drang meer terrein won
Innerlijk klonk de stem, welke zei
trek de mouw op van je nachtpon
Ze zou, wist ze, als vanzelf tasten
naar ‘t scheermes in de tweede la
Even nadien had ze ’t mes vast en
ze won haar innerlijke strijd bijna
Ze zou die strijd echter verliezen
wetende, ‘t bloeden doet zo goed
Ze sneed zich niet echt precies en
ja..daarna drupte weer haar bloed
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 2 september 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet