Alle inzendingen van Troebadoer

Lang zijn de dagen nog langer de nachten voor het eenzame hart Dan komt het ogenblik dat ogen stralen lippen fluisteren: Kom nu lief, mijn lief... Wees blij en dans... Je wordt gedragen over heuvels van stilte over de wilde rivieren van je pijn... Je wordt gedragen door sterke armen armen vol vrede en rust... vol tederheid, zekerheid…

Dromen worden geboren in een vergeten land een land waar geen smart bestaat... Koester die dromen bouw ze om tot paleizen, bloemenparadijzen wolkenwegen rivieren van magisch licht... Een lieflijk glorende dageraad Dauwparels op een rode eglantier Kom lief en dans... dans onder de witte zonnevlam... de gouden hemelbomen... de blauwe…

Ik zag dat je wegging wegging over paden vol ritselende bladeren want het was herfst toen de laatste bloemen stierven en de wind voelde waterkoud... Maar ik wou niet dat je verdween oploste in het nevellicht van het bleke najaar andere oorden zocht zeer lieflijk voor velen wellicht en ook voor jou misschien... Het werd winter in…

Er bloeien rozen rozenrood in de tuin van je gedachten... Nachtbloemen van albast in de vallei van je dromen... Ontloken in je hart vliegen ze uit jouw sneeuwzwanen... sierlijke arabesken in eindeloos azuur... hun aura ademt eeuwige schoonheid...…

Broos en breekbaar Zo teder en kwetsbaar is de overgave... De magie van mooie woorden... De eeuwige kus... Kan liefde meer zijn dan de wijfelende vlucht van een waanvogel.. De grondeloze smart van een argeloos hart...…

De geur van jasmijn Tedere schaduwbloem Een droom van satijn in zilver maanlicht Er staat een vrouw aan het stille water De wind fluistert in haar bleke haar Zij zingt zacht en de wereld luistert O liefste Grendel de poort van de nacht deze nacht en schuil schuil veilig geborgen in de heldere rust van wenkende ogen…

Wie kent onze naam woont in het huis achter onze ogen ? In welke wereld bestaan wij ? Zijn wij dan iets behalve verlangen ? behalve schoonheid ? De schoonheid van een droom ? Vliegen op vleugels van sneeuwlicht naar een ongezien land diep in het hart... Wandelen door een tuin waar vogels geuren als bloemen en bloemen…

Soms zingt de wind van oude dromen ijle beelden van zacht verlangen schoonheid die wasemt over zomerheuvels... Ik zie een schaduw in het oker van de ochtendmaan... Even denk ik aan jou, zoete regen in de tuin van mijn ziel... Ik luister naar de tedere klanken van de dageraad wachtend op je naam... En je schaduw wordt licht…

Ik zag haar in het bleke licht van de ochtend Zij leek zo ijl... en ver... en teder... Er hing een waas rond haar een bloem van verlangen uit de mooiste droom ontsproten De wind voerde haar geur mee haar glimlach haar welluidende verlokking En zij kwam naar me toe een engel uit Edens hof lieflijker dan de liefde zelf Mijn…

In de droomvallei van zijn verlangen zag hij haar staan de vrouw met zeegroene ogen en de blik vol eeuwigheid En hij zong over de tijd die zij hem schonk stromend als water eindeloos helder eindeloos diep over de magie van haar woorden haar schoonheid haar lichtkoralen het leven met haar zo mooi, zo mooi zo mooi…

O glorieuze violette zonnekoningin Vaarwel grijze verten Dag o overvloed, weelde Van bronstig jade Het vuur van vrouwenogen Ontketend, geuren zoet en rauw Kijk mij aan, mijn lief, Anker je achter mijn hitsige arm Ga met mij door het giftig groen Van lenteweiden, fris kreupelhout Ontvouw je bloem, je lippenrood Wees roos, laaiend vuur,…

Ik zie je bleke gelaat, de stilte van je ogen, en in de smart van je blik eindeloos lang... schouw ik het wachten… Ik vraag mij af in welke wereld jouw dromen wonen welke paden zij volgen jouw magische gedachten Vanavond zal ik zoeken langs de vloedlijn van je waanzee naar je gevleugeld hart het ijle vuur van je smachten…

De nacht ademt het licht van de maanzee En met zachte stem zingt de eenzame dichter zijn weemoed uit Voor geen god geen schoonheid die danst tussen de heuvels maar voor haar schrijft hij zijn woorden Verder dan de engelen verder dan de rand van de leegte zoekt hij haar ogen En de wind van verlangen fluistert : Ras komt de dageraad…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Je zingt zo lieflijk langs donkere paden over de roos in de bedrieglijke tuin van Eden een ijle bloem die bloeit onder de schaduwvleugel van een nacht van leegte In de stille hoeken van je wezen wasemt je licht een bezielde, heldere bron een wereld van woorden die waaien over de weg van je droomgezichten zwaarbeladen met bitterzoet…

Je koestert een droom zoals de wind die boomwoorden fluistert onder de blauwe cipres en je zoekt in het laatrood naar een naam, zo dierbaar een belofte, zo magisch De donkere schaduwen in je ogen in je haar verlangen naar een gevleugeld hart ragfijn en teder Waar is de ster bezongen in je lied Waar schuilt toch de vervulling…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

In het avondrood van mijn herinnering sluimert jouw naam   En ergens die in mij slaapt de hunker... het verlangen naar jouw wezen... bitterzoet en onweerstaanbaar...  brandend als de zon die goud zaait door het fluisterend graan... teder als de wind die de bloesems streelt van droomrozen in schemerblauw...…

Wie ben je toch Jij kroonjuweel, bloeiende rozentuin, koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele…

En steeds weer verlangde ik naar het licht de rivier van kristal de roep van de ochtendvogel de dans van de windvlinder de geur van de roos die bloeide voorbij de schaduwen van eenzaamheid Daarom, menslief Gedenk niet mij maar alleen mijn woorden… de droom die erin schuilt... een vallende ster schitterend... heel even... voor ze…

In de schemering sluimeren mijn gedachten die aarzelen op de tinnen van jouw droomkasteel... Maar één ervan schrijdt als een magische prins op zijn eenhoorn door de eindeloze gang van mateloos verlangen… van tomeloze hunkering… En aan het eind wordt de droom dan toch werkelijkheid wenkt de zalige verrukking in de troonzaal…

Ik wens je de vrede van maanlichte nachten koel en sereen Ik wens je de zachtheid van een scharlaken valavond warm en troostend Ik wens je dromen vol tere wazen parelende luchten kristallen licht Ik wens je puur geluk bij het genieten van sterren en dauwparels zonnegloed en windverhalen En bovenal wens ik je het levend water…

Ik zoek je, enigma voorbij de weg van het verborgen dwaallicht Herinner je het kosmische geheim van de eindeloze melkwegen, het felle, zalige zilverschrijn Ik wil klaar water uit je drinken ambrozijn, wijn, bloedrood als koraal De helianthus mateloos zien bloeien in de broze meren van je ogen, de gouden lotus in de diepten van je geest…

De zoete warmte van je lichaam bedwelmt mij eindeloos De rozen achter je ogen bloeien in de valleien van mijn geest en je woorden leiden hun eigen leven in mijn ziel maar magisch zijn ze als zilverparels in azuur Als je glimlacht zie ik je dromen zingen zo prachtig vogelvrij…

Bloemen ben jij Bloemen in de dageraad van het leven Bloeiend in vruchtbare aarde Bloemen ben jij Bloemen op een vroege neveldag als door een kind geschilderd met zachte kleuren vol tederheid. Bloemen ben jij Zonnebloemen in zinderende zomerglans waarin het licht schittert van alle harten van alle sterren…

Vanavond Zag ik een sterretje, heel hoog in de diepe nacht Het leek mij of het van zilver was en dat het twinkelde, dat het het lichtje van een wereld was die ik niet kende, maar wel graag zou willen kennen Weet je wat ik je wil vragen, lieve Sint ? Wel…. Geen speelgoed, geen snoep of klatergoud maar… Pluk zo’n sterretje…

Ik wil je noemen echt… als de aarde teder… als een bloesem in de lente zacht… als een moeder voor haar kroost ik wil zingen je naam jij mysterieus als het wezen van elke vrouw en toch vol liefde voor de dingen des levens intens schouwend…

Ik lag naast je in het boeiende licht van je blauwe adem Hoorbaar fluisterde ik je naam en je glimlachte in de vreemde wereld van je droom Verloren in de nacht van verlangen wachtte ik op de geboorte van een nieuwe dag en op jou…

Zij dwaalde Ruimteloos Als een mystieke vlinder Verloor schaduw Won licht En zij lachte, klaar water, pure vreugde, baarde zij in mijn hart En ze zei mij Laat hem nooit sterven, de dageraad…

Een ranke cipres in de chaos Verzonken in haar warme verten lijkt de leegte vergaan kus ik haar zoete licht vergaar haar tere stralen Maar als de weergalm van haar woorden mij omsluiert zing ik hoog in mijn wolkentoren van een zilveren maanhart een ijle liefdesdroom die oplicht als een verloren ster in Andromeda eindeloos ver…