Alle inzendingen van Troebadoer

Op scharlaken dwaalwegen in vergeten schaduwdalen onder de zoete avondregen klinkt de roep van nachtegalen Ach, een lied vol weemoed de pijn van een verloren waan de smart van een verwond gemoed hopeloos als een stervende zwaan Gedragen op de zuidenwind zoet geurend als haar zijden haar als haar lippen broos getint wegen gebroken dromen…

Zijn smachten zweeft door ijle luchten de azuurblauwe het broze wit het lichtend goud Ergens bloeit een roos verloren in eindeloos groen reseda en jade hij zoekt haar zijn lieflijke zijn magisch lied Hij ziet haar geurend in de jonge zomer maagdelijk blank een helder juweel zij zijn stroomdal zijn liefdesdroom zo dicht en toch…

Zoals de nachtwind zingt onder de okervlammen van de maan de tere knoppen streelt van anjers en van rozen Zoals een wonderlijk iets sluimert in duistere schaduwen maar plots ontwaakt in volle glorie en schittert in de spiegel van mijn ogen Zo straalt het licht van jouw magie in mijn hart, mijn lief als de schoonheid van parels in blauwe…

Ademen zal ik heel puur in de bron van je ogen Zoeken zal ik in de stroom van helder geluk de gloed van je verlangen Verdrinken zal ik in je meren klare spiegels dragers van een kostbaar geheim…

O vrouw zo mooi Bloesemend, bloeiend Rijp amelkoren Ruisende wellust Hoe graag zou ik je sieren Met een guirlande van zomerbloemen Geplukt uit het jade Van een geurig struweel De ceder Strekt zijn takken Als tedere vingers, De verlokking Van warm sinopel In de schaduw van de pagode Vind ik het geheime altaar Aanbid je nieuwe naam…

Wie ben je toch Jij kroonjuweel, bloeiende rozentuin, koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die in een willekeurig treinstation uit een wagon stapt, enkele seconden lang schittert en dan opgaat…

De werkelijkheid is kaal en brandend leeg Zo zingt de dromenwever Kom in mijn rijk , Schone vrouwe, satijnen engel Vergeet de buitenlanden Zie het palet van avondkleuren Zij geuren naar rozen en jasmijn zoals je haar, zoals je lippenrood, dat de wolken openbreekt Weet je hoe mooi je lied is, de tere boog van je hals, het verhaal van…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

Ik heb vrouwen gekend vele vrouwen Vrouwen die lief waren of gedreven rad van tong en mooi Maar ergens was er iets dat ik niet vond in hen Hun blik was gericht naar buiten en als ik dieper keek zag ik slechts leegte Toen ik jou ontmoette was het alsof ik ontwaakte uit een eindeloze slaap Jij was zo anders… zo speciaal... so…

De maan verhaalt in zilveren tekens van het land dat niet bestaat Het land van gouden dromen Het land waar verlangens wonderbaarlijk vervuld worden Het land waar zon de koning is en vrede de koningin Het land waar geliefden warmte drinken uit elkaars handen Zo klinkt de hymne van een onmogelijke liefde De pijn van verlangen geboren uit…

Ik wandel door de leegte en alleen de wolken zijn mijn gezel Ver, heel ver hoor ik een zilveren lach de stem van de jeugd… denk ik toch… of is het verbeelding misschien… het smachten van mijn eigen, stil verlangen… Zacht raak ik de schors aan van een oude beuk, eindeloos hoog die zijn schaduw werpt over mij en mijn mijmeringen Wees…

Vele jaren zijn heen gegaan sinds ik nog op die plek heb gestaan De oude hoeve waar ik als kind heb gespeeld Mij nooit een ogenblik verveeld De groene poort, het hof, de stallen Vroeger vol bruisend leven, nu vervallen Zacht heb ik de deur achter mij dicht gedaan In de hoeken weven glimmende spinnen hun ijle waan Een zonnestraal zoekt…

Samen met jou, liefste Wil ik zweven In de glinstering Van sterren en dauwparels In de warmte van de zon Op de vleugels van de wind Die een mooi verhaal fluistert Wanneer hij zacht je haren streelt Een verhaal over liefde, die Langs bergen en langs dalen Door maanloze nachten En zonwitte dagen Vergankelijk lijkt Maar toch eeuwig sterk…

Luister, met heldere ogen, Liefste Nu het nog kan Naar de traag stromende geheimen van de kristallen rivier De roep van de ochtendvogel Eenzame nostalgie Vergeefs verlangen naar verloren dromen Luister, glimlachend naar de lichtende galm aan de horizon waarachter het vermoeden schuilt van ach, het zal zo mooi zijn het wenkende paradijs…

Ik noemde je mijn allerliefste Je geur bedwelmde me als een zee vol jasmijn De zoete fluisterwind was je gezang de weemoed van het zomerse land je gewaad In de lach van je ogen zag ik een wereld die blij danste in zon en maanlicht Maar aan het eind bleek het sprookje even bedrieglijk als de schoonheid van een luchtkasteel…

Kom liefste, ontkleed je ogen voor mij Want ik zie in jou meer dan de vrouw alleen meer dan het licht dat ik vond in je dromen Kom, zoek mij Verdwaal in mijn dal van zoete vergetelheid Los je smart op in de oceaan van mijn zacht begrijpen en rust voorgoed in mijn hart onbekommerd…

Op een naakte rots in de harde branding van het leven stond zij alleen, verlaten Toen kwam hij die leefde in de fantasie van haar nachten Hij omspon haar met woorden zo zoet Ze streelden haar droomgezicht zo zacht overspoelden haar geest met zalige extase Toen zijn aura haar aanraakte ontvouwde zich een wonderlijk geheim…

Even liet ik je vingers los betoverd door je zilveren lach de glans van je ivoren lichaam Schaamteloos rekte je je uit verleidelijk, zoals je blik die leek te fluisteren : ‘Ben ik niet mooi, o man ‘ O ja, eindeloos mooi was je mooi als de dageraad die naakt voortsnelt over ongerepte sneeuw Je deed mijn bloed ruisen als de branding…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

Ooit zag ik een jonge vrouw in de zomer van de stad Zij had de hemel in haar ogen Zij lachte naar een kind op de stoep En even schitterde de wereld in die lach in mijn hart Waar ging je heen, lieve onbekende Nooit kwam je terug op de plek waar je zoete geur me bedwelmde Je was als een straal van een witgouden zon zo lieflijk warm…

Ik zocht haar langs een onbetreden pad vond haar bij de verborgen bron Ik keek haar aan had bloemen in de ogen Ze plukte de grootste Een sneeuwwitte vogel vloog op bij de klanken van een betoverend koraal Zij dronk van het tijdloos water ademde kristallen in mijn bevende mond Toen lachte ze en zei : Heb me niet lief Ik besta…

Ik ben de wind van verlangen die fluistert in je dromen en jij de nachtstraal die draalt aan de drempel van mijn ziel Mijn hart en het jouwe dwalend door een zonnig landschap Het licht van stralende ogen een droom wellicht wanneer zal ik je zien…

Ik weet, dat je wacht hunkerend op een dag van glorieus licht na talloze nachten in kille eenzaamheid Ik weet, dat je wacht vol verlangen op het beloofde land de vlammende gloed achter de horizon Ik weet, dat je wacht met gesloten ogen op een verre roep het teken van de man met het tedere hart Ik weet, dat je wacht op de warmte…

Mijn verlangen glanst in de meren van je ogen als honinggele warmte Ongeziene, vreemde werelden bloeien als wonderbloemen in de beelden die je van mij bewaart En daar voorbij, eindeloos ver als een ongrijpbare belofte wasemt een goddelijke geur een ondoorgrondelijk weten een verborgen gloed het gedroomde land… liefste… het gedroomde…

Mijn handen werden bloemen toen ik je vond Ze sierden je bleke haar de bloedrode papavers Ach hoe mooi klonken de snaren van het riet toen ik sprak van liefde van zoete regen heldere wolken Vanuit je hart de diepte van hete lippen was er fluistering tomeloos verlangen : vul mijn wereld met je kus zing al je tijd in mijn armen…

In het witte licht van blauwe dagen had ik je gezien een tere bloem bloeiend in een wereld van verlangen Onder de hemelboom zag ik je staan Ach, hoe mooi was de stilte van je ogen en ik vroeg : waar ga je heen...…

Vlieg op doorschijnende vleugels naar het verborgen land dat schittert voorbij de weemoed van je hart Streel niet langer de halmen van je verdriet de doornen van vergane smart die je pijnigden eindeloos bitter Hunker naar de plaats waar vreugde zingt de eeuwigheid danst sluimerzacht Wandel door de tuin waar vogels albasten rozen…

Mijn smart regent tranen golven die breken op het verlaten strand van mateloze droefheid verloren dromen Vannacht dwaal ik op onzichtbare vleugels stromen van kristal door de bittere kou van glanzend zwart Op zoek langs sterrenzilver het ijs van de blauwe maan naar de schaduw van je gelaat de schoonheid van je licht de verten van je…

Zacht, heel zacht omhul ik de weemoed van je gedachten met spinrag van troost de vrede van zonwitte dagen In woorden ben ik enkel een wever van wanen Maar toch.. Ergens… onvindbaar intens… omhels ik de verzonken schelp van je parel……