Alle inzendingen van Verdiwan Sonnes

Er blies een ware strijd voorbij. Koude adem. Stilte. Schoonheid op een paard en duizend zielen in een machtige adem voortgestuwd en gedreven aan de rand van schemerige tijd. Duistere geheimen bliksemen in een flits voorbij, gebroken wit verdwijnt door kieren van bestaan. Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën…

Vergeet voor even de waaier wiens vlagen je horizon liet driften, het spiegelbeeld fluitspelend op herinneringen. Ik vorm je in de groei van nevelig licht dat valt in de stilte van een deuropening. Open je mond vol lach, luister naar mijn veelkleurig stem- geluid - dat beeld geeft aan je donkere omlijsting - en kus onze poëzie…

Zo droog stonden mijn woorden nooit; de bladspiegel verlaten in zichzelf. Schijnbaar onzicht lijnt ook de vulling van het verhaal. Doordr oordr draai doordraai- en klinkt de mede-val uit het verband. Bleekneuzend mager geeft nu ook de spraak de geest terwijl letters nog een laatste druk pogen uit de greep…

Elk glas heeft zo zijn dubbele bodem, dubbele betekenis, dubbel bedrog. Een veelkoppig monster dat leeft van gestolen dromen, verstopt achter een vizier van zwijgen. Hier ligt een man onder een doodwit laken te kijken naar een raam aan het eind van zijn hijgen. Donker ommuurt, verslagen in strijden. Verbannen naar daar waar zijn hoop-…

Kronkelingen die geleidelijk stromen tot een geheel. Schildering van een perfect tafereel binnen een wazige wereld. De richting die vanzelf ontstaat evenals de weg. Waarheid Je voelt ze met de kracht van duizend paarden, dravend door gedachtegangen – hoofd op hol – Echtheid De scherven van eenzaamheid weer bij elkaar tot een pijnlijke…

Iets groots – tenminste zo lijkt het – dreigt, groeit, leeft langs de randen van een schaduwzone. Sommigen ruiken het, gevoel van wrijving, trilling – donkere handen reeds tot vuisten gebundeld – dan een schot in de tijd, kristalhelderheid vult een leegte, jagend en zo windklaps… Enkel de stille getuigen roeren zich met genoegen…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

Een schermpartij van gedachten steekt – noch slaap overvalt – me middelen tot poeders vergeefs. Koud stoffig licht, speldenprik tot hersenziek geplaagd. Barstensvol als een berg, keten me niet vast dat ze graven enkel om de banden rondom te verwijderen steeds dieper tot het kernpunt kookt. Een spook zwerft in mijn binnenste…

fragmenten kruipen door een bleek geraamte wild lijkend verroest niet meer nieuwsgierig ogen ook de tandjes van het ronddraaiend geheel, walsen rond het beeld er schijnt iets niet te kloppen maar zeker niet afgezaagd, zo leeft een zingend onderdeel de rest blijft over…

ze stropt het zeewier tot een strik, verzwelgt en opnieuw verguld in een zilte omslag rustig kabbelend in de schoot van haar moeder verdrijft ze de zoete wind en hervindt zich steeds…

adem schuurt uit het duister dat zich ingehouden had een kat legt zich ten volle ruste geen mens, niets voelt zich aangetrokken op dit tijdstip nu, als de klokken de tijd doden…