Alle inzendingen van Wil Melker

op perrons of bij evenementen en belangrijke samenkomsten waren er altijd velen te duiden aan de alom zeer bekende genealogische roots in hun naam door een vriendelijke zwaai van arm en hand en de eigen draai met groet voelde alles al goed lokaal waren jullie in de meerderheid als groep staken jullie zeer herkenbaar boven…

ik heb je alzo lang zien vertrekken pijn bedekkend met een rode kus lippen nog gespitst in afscheid met emotieflits nog voor het rood was uitgelopen was jij meestal weer opgedoken keek mij in onschuldig blauw lief aan en ik liet jou in vrijheid gaan…

ik zag hoe jij stralen puntige energie uit je vingers bond en kon richten soepel kleurden de houw en steek bewegingen op de contact vesten daar waar zij zich blootgaven het dansante bewegen leek gevoed te worden door kabel- verbindingen die alles registreerden of versnellen magische krachten de momenten van raken…

wij hebben de wereld die wij op onze handen droegen kleiner zien worden in het langzaam verdwijnen van verten en horizon stiller in menselijk en omgevingscontact waar deuren sluiten ook vreemdelingen komen er niet binnen daar waar geen nieuw bloed elkaar ontmoet is de reis gedaan ook hoe vee en gewas de cirkel niet halen…

je bent overgegaan maar net buiten ons bestaan leef je nog zonder contact geen lach of goedendag maar erger onbereikbaar voor ons misschien toch in ons hart waar wij vroeger alles deelden en hoorden bij sta jij nu alleen en toch zo dicht nog bij mij…

jij hakte hoog keek wat wankel scheef naar een wegzakkende hemel in grote spiegelruiten die naar buiten een terugtredende werkelijkheid kaatsten ondanks een stralende zon op roodkleurende huid zag je er wat verlopen uit in het afnemende licht van de met stof en aangeplakt vuil beslagen dubbel ruit in lichte agressie hakte…

ik zag je gracieus silhouet in de geur van bos als schaduw op het licht groene mos waar je voeten dwaalden langs zonnebanen die elkaar ontmoetten voorbij de oude stammen waar het leven getekend stond op de bast jij was de gast op de open plek waar herfstblad de loper schitterend kleurde met oogsttinten in een dansant verschijnen…

aan de roze wolk waren rechte lijnen vreemd een lach klaterde al snel zijn vrolijke druppels in de kringloop van de natuur nog geen spoor van rechthoek blok of andere stop pas later na jaren verfijnen is de creativiteit op dan swingt stampt en springt de goegemeente in de toegewezen evenementen een weinig verheffend bewegingsbeeld…

ik zag je gezicht in tal van vragen de antwoorden wetend wist ik hoeveel jouw frêle schouders moesten dragen toch liep je verend met ingehouden spirit de borst vooruit het neusje geheven jouw verschijning bruist van leven en vitaliteit toch had ook jij je schaduwkant waarbij jouw silhouet in grijs gehuld de kleurloosheid van…

talloze handen hebben de leuningen van de stoelen uit de voormalige rookkamer gepolitoerd ondanks de grote schoonmaakbeurten hing de walm uit vele decennia roken nog altijd in het meubilair in het kraken van de stoelen was nog het verdwaalde hoesten uit vroeger tijden herkenbaar te horen nog ruisen de gordijnen groeten hun…

ik zag hoe jij steeds op een bijzondere wijze contact maakte met de wereld om je heen raakte in de verte de kleur van een bloem die open was gegaan toen jij in beeld kwam streek met je hand langs de bast van een boom fluisterde onhoorbaar fijne dag lieve oom hij ruizelde zijn kroon je struikelde bijna over een steen die…

zij lachte innemend haar warmte straalde de gloed naar anderen uit als zij las in een vrolijke huppel nam zij de zinnen zonder hak op de tak om steeds inspringend te kunnen beginnen zij had de sfeer van het verhaal al snel te pakken geuren en kleur tekenden bekend alleen finesses openden ogen in hun subtiliteit raakten…

ik voelde in je warme hand dromen zachtjes ontwaken uit het slapen hoorde je lach zag de rode hartjes die je in de branding had gestrooid om ons pad aan te geven we sprongen over kleine krullende golfjes probeerden het wit van de authentieke kuifjes niet te raken we zijn als goden herrezen uit het schepping bad voorbij de…

nu de wereld in snel tempo zijn kantelpunt nadert en het biologisch systeem door de mens verziekt is lijkt de oplossing voor de ongelijkheid van mensen gevonden te zijn door alle variaties in het menselijk voorkomen en de verschillen in diepgang niet in de vele kwalificaties onder te brengen maar alles gender neutraal te maken mens…

ik zag het rollen van ogen vingers die wringend kraakten begeleid door kreten uit mond en kaken in de oplaaiende stampende drift was het ikke volledig zoek toen agressie procesgetrouw de slaande ruzie ging verstikken het ging om niks waar stilte viel won rust terrein kreeg gezond verstand langzaam weer de overhand…

zij heeft de deur met een ferme klap gesloten is daarna op hoge poten weggelopen de stortvloed woorden lag nog op het pad alles wat nog te zeggen viel hebben wij nu wel gehad toch draaide zij zich om op de hoek voor een dramatisch laatste groet de arm hemelhoog geheven vingers wijd gespreid ogen zwarter in haar ongelijk…

de vingers waren wit handen afwerend geheven er was geen achteruit slechts de rug tegen de muur met wanhoop in de ogen maar diep van binnen brandde het vuur van de vrijheid nog dat nooit zal doven dat energieën genereerde uit onbekende plaatsen waarbij agressie werd omgezet in warme liefde die handen reikten compassie gaf…

ik zag hoe jouw vingers en handen in doorzichtig 3d bezig waren de wereld rigoureus te veranderen de lach om je mond had al de vorm van triomf terwijl je ogen glinsterden van pure geestdrift toen creatief even rustte en 4d diep zuchtte leken de doelen bereikt maar omdat verbondenheid participatie nodig had kostte het…

zij bezat de magische kracht zonder outfit in blauw of zwart geen demonen uittredingen of hekserij haar armen bezworen compassie legden geluid aan banden in het bespelen van menigten en oplopende emoties mensen voelden zich opgenomen hun dromen herkenbaar verhaald door geestdriftige ogen die niet alleen maar beloven een…

heerlijk dat gebaar als jij iets door de vingers laat glippen niet gezien onopgemerkt een toeval of gelukje verloren in kleine stukjes je had het nog net en nu is het verdwenen zoiets doet nauwelijks pijn maar verlies is nooit fijn het stukje eigen dat jij verzamelde maakte deel uit van wat je bezat dat je zelfvertrouwen…

je talmde tussen de lange halmen haver die rondom het kapelleke stonden er was wat drempelvrees waar licht door duister naar binnen keek de deur kraakte al jaren hetzelfde lied het interieur wekte geen verbazing meer alleen de kaarsjes brandden niet gedoofd door onverwachte vlagen de zijramen schemerden vaag geruststellend…

lichtvoetig dansten sterren in het gras waar jij de dauw betreden had donker rolde jij duister langzaam voor je uit maar de sterren bleven hun lichtend pad stralen met zicht op vooruit jij kende de stille geheimen van de nacht en hun natuurlijke elementen die zich altijd anders zullen voordoen dan verwacht in overgave ging…

licht verblindde door de buitenkant wist ik niet hoe snel ik binnen moest komen om te raken aan je gedachten en je nog miraculeuzer zijnde dromen puzzels gemaakt er alle woorden mee gelegd zinnen met vele soorten emoties uitgediept en op hoogte hun doorzichtigheid vol liefde bekeken toen mocht ik pas de brug slaan…

jij groette en lachte naar de bomen die jij bij het tegenkomen wist te verleiden tot het spreiden van hun vele takken zodat het blad de warmte van zomerzon kon begeleiden om wat later in het jaar ruimte te gaan geven aan een vruchtbaar leven van duizenden insecten op de mooiste bloemen met als beloning…

zij was thuis bij de gewone mens geen hofdames en lakeien ook luxe ontbrak wat er wel was had warmte en een groot hart samen bouwen aan gezelligheid wie het moeilijk had kon zijn problemen kwijt warme handen waren heel dichtbij juist jouw open blik zag ongemerkt heel veel averij jouw creatief vermogen was uitgerust…

stil legde zij zich neer ze krulde niet meer na een golvend leven van geven en nemen nog schuimde zij de oogst van alle bezigheden maar dat is verleden tijd het wit is weg nu spiegelt ze zon in rimpelloos weerkaatsen pas als er kinderen komen zullen zij weer golfjes maken…

haar ronde met muziek was voor het ziekenhuis publiek dat mee ging in haar magisch blij ontmoeten met charmante blik uit een innemend gezicht handen warmte uitstralend en oorzaak van falen achterhalend in samen diagnosticerend voorzichtig het pad van heling proberend haar sfeer was meer dan handoplegging ooit zou kunnen zijn…

waar groen het blauw bewegend bedekt groeit de natuur onder het gemêleerd wit van buiige wolken nog laagden de laatste zomerbloemen de vlakten met hun specifiek volle rijp kleuren die oplichten onder een nog warme zomerzon…

ik zag je met gedachten spelen waarvan de kleuren als ballonnen werden voort geblazen door de lucht niet lukraak want ook de wind had smaak pushte de zachte velletjes die veel intiemer met elkaar omgingen dan de snelle stuiters die opvallend hard hun laatste adem kleur bekennend uit bliezen onder struiken in de meest luwe…

de vingers van je hand speelden gedachteloos met het warme zand terwijl je dromerig in de verte keek je blik niets opnam van alles wat je zag en jij alleen maar intens van het strand gebeuren genoot nooit zo bloot en los van aarde was en toch een met de plaats waar jij dromen weeft de tijd neemt om je luchtkastelen in…