Alle inzendingen van Willem de Merode

(de teruggekeerde peinst:) Het hart van Moeder kan ons nooit ontsterven, Want ’t is ontfermend als Gods grote hart. Hóe men haar liefde wonde en treitrend tart, Ze ontvangt vergevend na het woeste zwerven. En geen verwijten, want het vuns bederven Van ziel en ogen is opeens gestuit. Zij bad voor ons en mocht, armzaalge buit, Ons, worstlend…

De zwijgzamen geldt dit geheim gefluister: God schiep de mens als leemklomp zonder luister. Hij toefde een ogenblik in dit aards leen, Beet in een vrucht, en dook weer in het duister.…

III-1 Voor Okke Hij zat gemaklijk op de rand van 't bed, En sprak van school en leuke jongensspelen, En hoe de vreemde talen hem vervelen, En van de vrije Zaterdagse pret. Ik luisterde gelukkig, want het was Of 't leven aan mijn leger kwinkeleerde. Kwellende koorts, die mij verdervend deerde, Verdoofde, tot de felle pijn genas. Toen…

Grote Markt Gul en kunstzinnig is het volk geweest, Statig van bouw en prachtig blauw van ogen, Die gretig-wijd het gouden zonlicht zogen, Geestig van zin en zinnelijk van geest Hun huizen zijn als vrouwen op een feest, Voornaam en moe, iets tot elkaar gebogen, Met rag van kanten beeldhouwwerk omtogen, En blank verguld, de burgerlijkste…

De laatste levensglans lag over hem In afscheidnemen en ontzeggen moeten Van kleine vreugden, die het leven zoeten, En iets gebrokens in gebaar en stem. Hij liep behoedzaam, en de wandelstok Werd losgehouden, of hij nog niet steunde, Maar als hij statig in de tuinstoel leunde, Trilden zijn knieën, en een kleine schok Ging door zijn fijnomzilverd…

Hij is een boer, maar hij is mooi. In al zijn jeugdige ouderwetsheid Is er geen zweem van vaag- of fletsheid, Want alles is van ’t best allooi: Het zwarte pak, de zwarte hoed, Zijn gouden haar en gouden knopen, ’t Bestikte hemdsboord omhooggekropen, Staat alles fleurig en is goed. Alleen - zijn buis is niet meer wijd Genoeg voor het…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

Hoe stralend zijn de rozen weer herboren! Hoe vaak werd ons hun zoet geheim onthuld. Gij hebt zo vaak gelachen en geduld Dat ik in uw beminnen ging verloren, En dieper is mijn liefde dan tevoren, Want gij zijt dood, en ik ben van rouw vervuld. Maar dit is troost, wat is geweest, Kan niet vervluchtigen of sterven. Hoe ver wij aan elkaar ontzwerven…

Zij zeggen, dat ik zo verstandig praat, En dat geen trek in mijn gelaat Verraadt dat ik krankzinnig ben; Dat ik wel gek, maar zeer zachtzinnig ben. Maar of mijn zinnen krank zijn, Mijn geest kan toch wel blank zijn En met wijsheid verzaad? Ik ben als een granaat, Die dagenlang kan rollen, Kindren met zich laat sollen, Tot hij, opeens bewust…

Toen hij gedaan had wat hij wou, Begon er in hem een bedroeven Of hij moest wenen bij een groeve En nooit meer vrolijk wezen zou. Vlak naast hem was de vette vrouw, Nog naakt, zich wassend, of de schande Met ’t zeepsop droop van hare handen. Haar ogen waren hard en grauw. En plotseling had hij zijn mes In ’t deinen van die buik…

In de schemer het angstige luistren Naar de wind die waait om de huizen. Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker...…

O God, bewaar mij voor der zonde vloek, En schrijf mij niet in 't somber dodenboek: Is in het blanke pergament des levens Niet ergens, achterin, een open hoek?…

Hij met de doodskop en fanatisch boos Van baard en ogen, kon geluk ontberen. Waarom de Souvereiniteit des Heeren Juist hem tot feilloos treffend wapen koos? Hij wierp zich ziende in het grondeloos Diep van Zijn eeuwige genaverbonden; Verheffend bovenal en voor altoos Gods Eer, Wiens heiligheid…

God, laat Gij dit verwonden ongewroken? Ai zie, hoe mij de zonde heeft gestoken. Waarom te klagen? wordt de zoetste peer Niet 't eerst door de venijnge wesp geroken?…

Om hitte en onrust uit te sluiten, Doen wij de zware luiken dicht. Nu dringt uit het rumoerig buiten Alleen de klaarheid van het licht, Want zie, de harten zijn nog open, En zon komt helder ingezeefd En toont, van blanke glans omdropen, Al wat er binnen staat en leeft. Heer, doe de luiken van ons wezen Voor werelds ijdelheden dicht. En…

Hij ligt graag op de leuning van mijn stoel, Een warme sneeuwbal, die zich kan ontwinden En naar het lege tasten als een blinde, En golven met zijn rug of een gevoel Zich uit wil leven tot een melodie, Achteloos in de stille lucht geschreven. Dan zit hij star, uit wit metaal gedreven, En schuift voorzichtig over op mijn knie. Hij schikt heel…

In vrome afschuw ben 'k door hen versmaad. 'k Zou , meelij smekend, knielen op de straat, Maar mijn verachting spuw ik voor de voeten Der huichelaren in hun plechtgewaad.…

Zwaar stapt, in zijn blauwlinnen broek En gapend lichtgeel boezeroen, Toon, om een soepkip op te doen In ’t nachthok; ’t fluiten flapt tot vloek Als plots een Barnevelder kloek Fladdrend en kaaklend zich verraadt. ‘Verdomme,’ bromt hij, even kwaad, Maar denkt aan zijn gebedenboek, En wreekt zich met een handvol zaad Voor haar verschrikte bek…

Toen zagen wij de wolken kruien En wachtten door de zwoele dag Het breken van de donderbuien In regenvlaag en hagelslag. En de avond daalde en geen vertroosten Van koelte en geen verkwikken kwam. Toen barstte ’s nachts het grommend oosten In blauwe gloed en rode vlam. Wij haalden onze adem ruimer En zonken uit de lauwe druk Tot Uwe grondeloze…

Bedenk, als mensenwoorden krenkend zijn: Gifslangen scheiden niets af dan venijn. De spraak weerspiegelt 't wezen van de spreker. Het varken noemt het edel renpaard zwijn.…

Ik heb het fluitje aan mijn mond gezet. Mijn vingers overtrippelen de gaten Buiten mijn tuin ligt de rivier gebed In maanlicht, en er rijst een brug van jade. Een brug van jade overspant het licht, Mollig van schaduw aan haar ene zijde Een smalle schaduw schuifelt in het licht, En buigt zich over en staart in het wijde. Zij staart naar ’…

Ik ben geen vader, en ik hèb geen zoon. Niets dan een sage is zijn zacht bestaan. Toch groeide hij gelijk de nieuwe maan In grootte en glans en werd volwassen-schoon. Nevens mij, glorieus en monotoon, Verging de kringloop van zijn kort bestaan. Mijn hand is strelend door zijn haar gegaan En langs het kloppend halsje van mijn zoon. Ik weet…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Komt ge zo laat tot mij? de dauw Der nacht dampt uit uw donkre kleren. Wilt ge den jammer van dit uur vermeêren, Dat bitter is van wroeging en berouw? Ik ben om u de woeste weg gegaan, Door wildernis en doornige valleien. Ik hoorde u, hopeloos, om deernis schreien ... Laat ge mij voor gesloten deuren staan?" 'k Vermoedde uw…

[Maria-lied] Toen het kleine kindje was geboren, Bleef er in het hart van zijn verkoren Moeder slechts een moeheid, en ze leed. En ze lachte smartlijk, toen zij even Weer terugdacht aan het eerste beven Van zijn leven in haar, en ze kreet. Nu begon voor beiden het gescheiden Wezen... en zijn zijden kopje vlijde Ze aan het snelle…

Hun harten voelden zij als boeken in Gods geduchte hand gelegd, en wisten dat Hij al hun slecht gedrag gerecht zou onderzoeken. Zij lazen bang en hunkrend mee, en zagen wat zijn vingers wezen. Was er niets goeds? Hun schaamte en vrezen groeiden tot een verschroeiend wee. God had de boeken dichtgedaan, en zou het grote vonnis spreken. Toen…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Er was geen nood, er was geen zonde, Die ik niet aan u zeggen konde. En alle zorg en alle wee Verzonk in uwer liefde zee. Gij had geen woorden en gebaren, Het licht, dat fonkelde in uw haren, De glans die in uw ogen lag, Uw klaarheid wàs: de nieuwe dag, De milde zon, de frisse winden, 't Onwrikbaar aan elkaar verbinden Van morgenkalmte…

De dagen zijn te lang, en krap mij toegemeten De dove rust des slaaps, van dalend licht tot licht Zo spoedig kan ik niet verdromen en vergeten. 'k Ontwaak, een zieke gloed op 't benig aangezicht. En elke dag, als nu, zet ik mijn doelloos zwerven, Mij zelve honende, opnieuw en immer voort. Mijn hart slaat jachtiger, hoe meer mijn krachten sterven…

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken! Hij plantte me in zijn tuin…