Alle inzendingen van Willem de Merode

En elke dag opnieuw, bij het ontwaken, Keert hij zich droevig in zijn bedde om, Terwijl zijn handen, in nerveus gefrom, Spelen over ’t weggewoelde linnen laken. Hij fronselt tegen ’t licht dat door de blinden, Ten kier gelaten, bleek zijn bed beschijnt, Zijn tengere gestalte teer omlijnt, En zoekt zijn mond ten koele kus te vinden. Hij…

Oktober met uw donkerblauwe dagen, Uw koesterende warmte en koelend licht. ’t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen. Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht. O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren, Zij maken ons ellendig en zo zwak, Dat wij voor uw milde weelde huivren, Als uw wit licht in stille kleuren brak. Gij hangt de weke…

Voor Maria van Royen Zij zeide langzaam verzen, en het was Een zoet geruchten als van zomerregen In windeloosheid, en het zeer genegen Aarzlend verwelkomen van wachtend gras. Koelte doorstreek haar stem, alsof een glas- Kralen gordijn klaar ritselde in ’t verlegen Bewegen van een hand; dan beefde tegen De vochte grijsheid plotseling een…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan. God, als zij U niet toebehoren, Waarom blaast…

Die Gij besloot te zoeken, Hij ontkomt U niet, Al kruipt hij in de hoeken van moeite en verdriet. Gij weet hem wel te vinden In arbeids schuur, Waar hij zich als een linde- Blad drukt aan de muur. En mocht hij zich verschuilen In liefde en plicht, Een kever in rozentuilen Tussen schaduw en licht, Gij schudt hem uit de bloemen Met…

Rijk en luchthartig heeft de roos gebloeid. Haar zijden prachtgewaad was snel versleten. Van een berooid hart wil geen mens meer weten. ’t Verhaal van armoe heeft nog nooit geboeid. Wie wandelt door een leeggewaaide hof? Wie plukt zich een boeket van dode rozen? Trots dorens wordt een jonge knop gekozen. Men waagt zijn bloed niet voor dor hout…

De hemel luwt, de lente staat te komen. De vis spat als een vonkenzwerm omhoog. De vogel tooit zich met de regenboog. En eensklaps bloeien de verstokte bomen. Een rode bliksem slaat dwars door het bloeien. Een rood gewaad heeft mijn bestaan verschrikt. Verbleekt heb ik de chaos ingeblikt. Boven de oergrond hang ik ijl te bloeien.…

Uit valse liefde schiet geen lichte straal. Een ashoop is zij, vlammeloos en vaal. De ware liefde kent geen jaar en dag, Geen vroeg en laat, behoeft geen slaap en maal.…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, Dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet dat hij verwierf, afgeeft, en boet. -------------------------------- uit: Nalezing X (1938)…

Toen de avond de kamer innam, Werd de spiegel met licht gevuld. De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons…

God heeft u van mij afgeëist, En nu de tedere avond grijst, Buig ik, niet meer vermetel, Bij uwe lege zetel. Hoe zal ik zeggen, ziek van leed: 'Hij doe, al schijnt het nog zo wreed, Wat goed is in Zijn ogen, Zijn recht is vol meedogen.' O dit, dat Hij zijn kinderen slaat, En plotseling in hun midden staat Om 't liefste weg te rukken…

De hemel is zachtgrijs Als de as van een cigaret. Er is niemand die op ons let Dan de speelman met de zeis. Over de jonge sneeuw, De glinsterend reine, Schaduwt zijn fijne Wapen, wij geven geen schreeuw. Wij weten het, als een riet Zal hij ons plots afsnijden. Maar zaligen durven lijden En letten op hem niet.…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

Het brommen van een vlieg is in de kamer. Ik kan niet werken door dat domme brommen. 'k Sla met mijn waaier, links en rechts, vergeefs. De Keizer houdt niet van mijn hekeldichten. Hij heeft soldaten om mij uitgezonden. De Hemelzoon stoort mijn gezoem de rust. Ik ben naar deze schuilhoek uitgeweken…

De slaap ontwijkt in deze lichte tijden. De schemering verdiept tot donkerblauw, En vóór dit zwart wordt, komt het morgengrauw Reeds als een rook de hemel overglijden. Klopt ’t bloed zo zwaar door onze ontruste rust? Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust…

Er leven velen in hem, maar zij sluimren. Hij mag hen niet ontwekken, en hij wacht Of geen zich wakker woelen zal, en zacht, Een duif, tot ’t leven kringlen zal en tuimlen. Als hij hun schaduw in de grijze nacht Bewegen ziet, en waagt in de gezichten Een licht te wekken en met hen te richten, Bespeurt hij dat hun masker hem veracht. Zij…

Hij weet ’t niet, maar is een der onbegeerden, die egoïstisch worden en jaloers. Ze suggereren dat hen niets ontbeerde, en zijn verlegen, links, en lichtelijk boers. Hij stopt zich vol met kool en wienerschnitzel, en drinkt zijn kop niet rozig, maar grauwblauw. Hij was ook graag iets anders dan ’t afgietsel van opgekookte jeugd, maar amper…

Vergeef! verlangen, aards en heerlijk, Dat plotsling aan de ziel ontsprong, Een jong begeren, maakte jong, En hield zijn glans, ook toen het deerlijk Besef ons met ontzetting sloeg, Dat wie de hemel wil verwerven Zijn liefste afgod moet ontstèrven, Zelfs als hij hem ten vure droeg. 3/4-12-1933…

Ik mat van dag en nacht Het licht en donker laken, Een luttle spanne langs Der eeuwigheden el. En vroeg: wat moet ik van Dit snipperlapje maken? 'Uw altoosdurend kleed,' Sprak Hij, 'en maak het wel.'…

O minnespel en zoete beuzelpraat, O sleutel waar het hart mee opengaat. Wat maalt de liefde om kennis en om geld. Zij wil de gloed van handen en gelaat.…

Wat baazlen zij van zede en wet en recht. Die zijn zo grillig als een vrouwenvlecht, Dan glanzend en dan streng, los en stijf saamgebonden, Altijd verwarrend en maar zelden echt.…

Hoe bar, hoe onverzoenlijk bitter Heerst wintertijd over het land. De bodem prijkt met wit geschitter. De maagre boom staat zwart verbrand. De onzaalge boom schudt zwarte kraaien Onwillig over 't witte land: Een groot penseel dat onheiltekens waaien laat over het geduldig land. Ik kan de vreemde tekenen niet lezen. Ze omdwarrelen mij vluchtig…

Ik wierp mijn hengel in het water. De vis beet, en ik ving de vis. Ik doodde de vis, ik kookte de vis, Ik at de vis, de vis at mij. De vis was giftig, ik moet sterven. De vis groeit in mij, ik verminder. Zijn bek bijt en zijn vinnen steken. Ik ving de vis, de vis ving mij.…

Dit is ons laatst verlangen In onze laatste nood, Nu harten en gezangen Zijn volgestroomd met dood: O Christus, dood gebloed! Zie, hoe wij moeten Ons bloed boeten Om uw bloed! Nu bréékt het leven open, Een vrucht van rijpheid rot. Wij stellen onze hope In 't uiterst nòg op God! O Christus, opgestaan! Open uw paradijzen! Laat ons met…

Gij hebt de geselende regen Gedreven door het dorrend lof. Tot vaste vloet ligt 't mulle stof Gebonden langs de hete wegen. Een vogel, uit zijn vleugelveren Klappert een kleine zilverbui, Verschikt zijn natte halskraag lui, En fluit verwonderd een paar keren. Gij hebt de wereld rein gewassen. De velden gonzen; in de plassen Vist kalm…

Uw handen lieten ‘t leven stuiven Gelijk een bloem het gulden meel. En kinderen ontloken, heel Zijig en roze als duiven. Zij moeten langs Uw licht verschuiven Gelijk het schaduwend gespeel Van vingeren, en aller deel Is, dat de dood hen komt omhuiven. God, die ons achtloos verder telen, Begaan in wellust en vervelen Met heilge rust aanziet…

Nu is de lucht zo teder groen Als 't ritselen der vroege lente. Knapen plantten hun blanke tenten In schaduw van het fors plantsoen. Nu, na de lang genoten dag, Liggen ze stil omhoog te staren, En zien de sterren statig varen En zijn vol goedheid en ontzag. In deze wijde dadenloze Dagen is niets door hen verkozen Dan lach en milde heiligheid…

De bloemen dringen om U samen: De rozen koninklijk en rein In rode zijde en wit satijn, Edel van stam en hoog van namen; In geur van meidoorn en seringen Der duizendschonen stijve rij; En werelds in bruingouden pij De muurbloemen, de boetelingen. Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar. Als zij hun zoetste geuren…