Alle inzendingen van amstreeg

naar hen wier balans slechts zal doorslaan naar verdriet gaan mijn gedachten…

huis weer op adem gekomen frisse wind doet zijn heerlijke werk…

daags na de laatste kerst van zijn lange leven vroeg in de morgen gleed hij van ons weg begeleid door het geknal van vuurwerk dat niet kon wachten tot aan oudjaar de dag dat we hem wegbrachten, vader en zo zonder te weten heb ik toch voor hem gewaakt…

op de valreep voor de Kerst takken plukken van klimop versierd met ijskristallen…

'k ben gearriveerd in niemandsland onttrokken aan aller oog en duik daar voor even onder voor de Kerst losbarst ga in retraite voor vertrek uit dit vreemde oord heb ik me al heel diep bezonnen…

wat een plezier om de vogels te voeren ik dacht zelfs een duif te horen koeren slechts een klein stukje van onze stoep is sneeuwvrij voor de gemengde vogelgroep voor alle maten die er duiken en dalen is er plaats genoeg om hun eten af te halen als de vogels er zijn en zo gretig gaan grazen is deze plek zogezegd als een omgekeerde…

het hemelsblauwe op deze nieuwe maandag het wintergroene vermengen zich met vele andere kleuren in het sneeuwwitte…

ook dit jaar zal hij er staan met versierselen door de jaren heen vergaard die voor ons nog lang niet zijn verjaard zoals engeltjes, kabouters, een vogeltje... helaas zonder staart, lichtjes, zilveren, rode en paarse ballen waarvan er zeker weer enkele uit de boom zullen vallen en onder de boom een ietwat beduimeld boekje, met…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

twee mussen zitten als tortelduifjes in de zon, op de top van de bevroren klimop klimop met gepoedersuikerde blaadjes…

gewoon doortrappen, en mijn fiets brengt me meestal waarheen ik maar wil als het maar niet te nat, koud, ver is, want ik ben een doorgewinterde mooi-weer-fietser…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

het is druilerig vandaag en al druppelt de regen gestaag, de vogels kwetteren lustig door; en het is alsof ik het overleg hoor, al kan ik ze natuurljk niet verstaan, maar het zal wel gaan over de ook voor hen zo prangende huis-tuin-en-keukenvraag: en, wat eten we vandaag?…

het is de sneeuw waar ik op wacht, die zachte pracht die als altijd een verlangen in me wakker maakt en weer even raakt aan die wereld van toen, de wereld van mijn kindertijd; vanachter het raam volgden je ogen het jagen van de vlokken, en het naar buiten mogen zo snel het maar ging ondanks de heerlijke sfeer die er binnen al hing door het…

Herinneringen aan hoe je nog zoveel nachten op Sinterklaas moest wachten en met gemak in het kindergebedje met je handen dichtgeknepen Sint er mooi aan zijn baard bij kon slepen, ja hoor, dat ging in één moeite door. En als de dag dan daar was en je voor je plas heel vaak "het huisje" frequenteerde en hij, hoe kon het bestaan, juist op zo'n…

nu de winter komt kan ik me weer verheugen op die strak-blauwe lucht waartegen de geheel kale boomkronen in hun volle pracht aan ons hun schoonheid tonen.…

als je denkt je woorden te kunnen verbeteren en zoals het een dichter betaamt, je terugtrekt "in alle eenzaamheid", dan kan blijken dat men je schrijfsels maar matig kan waarderen, of je zelfs kan verdenken van plagiaat.. dat zou nog eens wat zijn en je troost je maar met de gedachte dat het dan gaat om je reinste plagiaat…

steeds als ik de lucht zie wisselen van kleuren vraag ik me weer af schildert die zich zelf of is het van de hand van de grote meester?…

ganzen op hun vlucht vanuit noordoost naar zuidwest hier niet zo gewenst zij hebben toch ook recht op een bestaan in de natuurlijke baan om over mensen die vluchten voor het geweld dan maar te zwijgen…

religie, geen doel maar een geschenk dat men al of niet kreeg als middel om zijn vreugde of verdriet in vorm te kunnen uiten een aan ons bedeeld geluk om te bewaren en goed mee te doen dit noem ik God een grootheid die voor mij te groot is voor woorden…

als ik met andere ogen ons interieur bekijk en met mijn vingers langs onze spullen strijk, denk ik: er moet iets gebeuren, en 'k heb gelijk geen zin; uiteindelijk is het ook maar exterieur ik doe mijn eigen ogen in.…

de winterspreeuwen zijn terug; ik mag ze niet heel graag, toch streelt juist hún gefluit mijn oor ze mogen er wel zijn.…

Een hongerend kind kan me ontroeren, en ook een springend veulen. Het getroffen zijn, al is de aard tweeërlei, is wat me verstilt.…

kon ik als een uilenkop mijn hoofd draaien van voor naar achter en van achter naar voor, ik zou nog meer kunnen zien; maar het is zo ook wel goed, want ik kan het nu al niet op.…

In rekenen was ik altijd al slecht, en mezelf wegcijferen kan ik al helemaal niet.…

De lucht schildert zich zelf, of, is het toch de hand van de Meester?…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

Fatsoen moet je doen en ik veegde mijn eigen straatje schoon, maar niet dat van de buurvrouw.…

Fietsend door polders gezien vanuit een auto benijd ik mezelf.…

Met tuinafval zie 'k zo'n lief lieveheersbeestje richting kliko gaan.…