Alle inzendingen van amstreeg

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

onderdoor tussen bomen die als omlijsting van een natuurlijk schilderij diepte suggereren wit landschap ton sur ton schimmen 't zijn schaapjes op het droge…

't is genieten de vogels te zien grazen in onze kleine oase toch, als ik me vertoon zien ze me als evenbeeld van wat opgesteeld in de zomer onze akkers moet beschermen tegen al te grote zwermen…

het is druilerig vandaag en al druppelt de regen gestaag, de vogels kwetteren lustig door; en het is alsof ik het overleg hoor, al kan ik ze natuurljk niet verstaan, maar het zal wel gaan over de ook voor hen zo prangende huis-tuin-en-keukenvraag: en, wat eten we vandaag?…

religie, geen doel maar een geschenk dat men al of niet kreeg als middel om zijn vreugde of verdriet in vorm te kunnen uiten een aan ons bedeeld geluk om te bewaren en goed mee te doen dit noem ik God een grootheid die voor mij te groot is voor woorden…

boeket van kruidige geuren met een mengeling in oranje van rood en geel ogen volgen een knisperblaadje hoe zullen wij maagdelijk bedwarrelde paden met voeten treden…

de landweg voert langs huisjes met oude ogen naar binnen gekeerd blikken ze terug op tijden van armoede aan de overkant herkauwen koeien zonder herinnering met het bewaarde prijzen wij ons rijk plop een eikel…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

daken steunen, klampen zich vast, gaan daarna opgelucht stilliggen naaktheid maakt bomen minder vatbaar, ze schudden hun hoofd de zee brult, legt zich na overgave rustig neer in de omarming van de kust…

op de valreep voor de Kerst takken plukken van klimop versierd met ijskristallen…

lange schaduwen zijn van start gegaan lopen met ons mee trappen met gestrekte benen op onze tenen en hielen konden we de bramentijd maar rekken…

ook vandaag wil de sneeuw ons wassen ontdoen van of bedekken welkom sneeuw zolang je ons goed doet…

geboetseerd en voortgedreven door de noordenwind zeilde hij mijn raam voorbij te onrustig om te blijven verdween hij in het blauwe gat…

ik ken een dorp dat zich parallel voegt naar de slingerende dijk die zich kromt naar het belendende water, zo een eenheid te zijn..…

groen licht voor een blik op de velden tussen uit de kluiten gewassen mais dwalende ogen ontwaren samengeschoolde warme wollen schapen in de schaduw van een boom oktober mag duren…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

bomen spelen verstoppertje, een enkele verraadt zich, laat halverwege armen hangen waar bladeren vallen is de zon vrijer, spieden hoeft niet meer het bos neemt op, ademt in en uit, wij snuiven de geuren en kleuren van paddestoelen…

het hemelsblauwe op deze nieuwe maandag het wintergroene vermengen zich met vele andere kleuren in het sneeuwwitte…

het is de sneeuw waar ik op wacht, die zachte pracht die als altijd een verlangen in me wakker maakt en weer even raakt aan die wereld van toen, de wereld van mijn kindertijd; vanachter het raam volgden je ogen het jagen van de vlokken, en het naar buiten mogen zo snel het maar ging ondanks de heerlijke sfeer die er binnen al hing door het…

geur van gedroogd gras laten we een hooimijt bouwen en bestrooien met lievevrouwebedstro ontwaken in onze gedroomde slaapstee…

wat een plezier om de vogels te voeren ik dacht zelfs een duif te horen koeren slechts een klein stukje van onze stoep is sneeuwvrij voor de gemengde vogelgroep voor alle maten die er duiken en dalen is er plaats genoeg om hun eten af te halen als de vogels er zijn en zo gretig gaan grazen is deze plek zogezegd als een omgekeerde…

pasgeboren blauwe druifjes bibberend op een kluitje beetje wanhopig…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

camelia, ik zag je bevroren in de bloei, ook al is er nu geen enkele groei; je moet eerst nog even in de wacht, en dan kom je in volle kracht tot wonderschone pracht; als de tijd daar zal zijn toon je trots je bloemen, je bloemen zo sierlijk, zo teer en rein…

piepklein groen kooltje met bollende bovenrokjes ..om op te vreten…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

landerige wind kiest maar niet voor af of aan blijft in de luwte…

bomenreien in tutu gehuld gunnen ons een doorkijkje in het coulissenlandschap…