Alle inzendingen van amstreeg

wat een plezier om de vogels te voeren ik dacht zelfs een duif te horen koeren slechts een klein stukje van onze stoep is sneeuwvrij voor de gemengde vogelgroep voor alle maten die er duiken en dalen is er plaats genoeg om hun eten af te halen als de vogels er zijn en zo gretig gaan grazen is deze plek zogezegd als een omgekeerde…

waar gedachten blijven hangen boven de duinen langs de zee of het wad lucht en wolken samenspelen voor de aan hen gegunde tijd neemt zo'n eiland velen geheel voor zich in de boot is al betaald…

groen licht voor een blik op de velden tussen uit de kluiten gewassen mais dwalende ogen ontwaren samengeschoolde warme wollen schapen in de schaduw van een boom oktober mag duren…

grisgrassend schieten sloten door het weiland spetterend goudgeel speenkruid siert de walkant als een volleerd mannequin toont de treurwilg een gewaad in filigrain…

dag citroenvlinder ik had je nog niet verwacht wat een verrassing…

een koolmezenpaar neemt de uitnodiging aan en trekt bij ons in…

De lucht schildert zich zelf, of, is het toch de hand van de Meester?…

bomen spelen verstoppertje, een enkele verraadt zich, laat halverwege armen hangen waar bladeren vallen is de zon vrijer, spieden hoeft niet meer het bos neemt op, ademt in en uit, wij snuiven de geuren en kleuren van paddestoelen…

mist laat oren hangen naar de morgen weilanden laven zich aan diffuus licht…

daken steunen, klampen zich vast, gaan daarna opgelucht stilliggen naaktheid maakt bomen minder vatbaar, ze schudden hun hoofd de zee brult, legt zich na overgave rustig neer in de omarming van de kust…

een groene dijk beklommen door een hek en zijn schaduw, scheve schapen de zee waar schepen elkaar lijken te ontmoeten het vlakke achterland met hier en daar een torenspits en een verstrooide molen de sloot zoekt een beetje warmte in het riet…

het is de sneeuw waar ik op wacht, die zachte pracht die als altijd een verlangen in me wakker maakt en weer even raakt aan die wereld van toen, de wereld van mijn kindertijd; vanachter het raam volgden je ogen het jagen van de vlokken, en het naar buiten mogen zo snel het maar ging ondanks de heerlijke sfeer die er binnen al hing door het…

naar hen wier balans slechts zal doorslaan naar verdriet gaan mijn gedachten…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

geboetseerd en voortgedreven door de noordenwind zeilde hij mijn raam voorbij te onrustig om te blijven verdween hij in het blauwe gat…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

bomenreien in tutu gehuld gunnen ons een doorkijkje in het coulissenlandschap…

en allengs veranderen de schaduwen van september het wonder van licht speelt met de acacia en volgt de omlijning met gouden pen de juiste plaats en tijd werpen dit presentje in mijn schoot…

In rekenen was ik altijd al slecht, en mezelf wegcijferen kan ik al helemaal niet.…

boeket van kruidige geuren met een mengeling in oranje van rood en geel ogen volgen een knisperblaadje hoe zullen wij maagdelijk bedwarrelde paden met voeten treden…

Een hongerend kind kan me ontroeren, en ook een springend veulen. Het getroffen zijn, al is de aard tweeërlei, is wat me verstilt.…

nu de winter komt kan ik me weer verheugen op die strak-blauwe lucht waartegen de geheel kale boomkronen in hun volle pracht aan ons hun schoonheid tonen.…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

voor alles wat ik tegenkom op een tochtje door de velden zijn er woorden toch val ik stil het pad leidt mij langs fluitenkruid waarvan de geur me volgt weilanden met zuring madelief en boterbloem lome koeien slaperige huisjes mais houdt zich nog wel even in en dat geeft lucht…

een lichtgroen hartje een bedje van meeldraadjes geel als het kelkje prachtig boterbloempje heb je even bekeken…

ha, daar ben je weer ik heb al op je gewacht dag citroenvlinder…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

twee mussen zitten als tortelduifjes in de zon, op de top van de bevroren klimop klimop met gepoedersuikerde blaadjes…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

schaamteloos laat je je blad vallen wacht maar volgend jaar bloos je weer en blikken wij…