Alle inzendingen van amstreeg

Fatsoen moet je doen en ik veegde mijn eigen straatje schoon, maar niet dat van de buurvrouw.…

een nieuwe dag, een nieuw jaar en een nieuw decennium, ze komen ons tegemoet, waarom is dan mijn gemoed niet blijer; de zon straalt, restjes sneeuw blinken nog na, het ziet er zo schoongewassen uit; is het omdat toch al weer blijkt dat er mensen zijn die het voor de ander willen verpesten en geen benul willen hebben van wat ze aanrichten…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

Met tuinafval zie 'k zo'n lief lieveheersbeestje richting kliko gaan.…

Fietsend door polders gezien vanuit een auto benijd ik mezelf.…

De lucht schildert zich zelf, of, is het toch de hand van de Meester?…

Herinneringen aan hoe je nog zoveel nachten op Sinterklaas moest wachten en met gemak in het kindergebedje met je handen dichtgeknepen Sint er mooi aan zijn baard bij kon slepen, ja hoor, dat ging in één moeite door. En als de dag dan daar was en je voor je plas heel vaak "het huisje" frequenteerde en hij, hoe kon het bestaan, juist op zo'n…

verleden als een vlecht door heden es klebt uns an zegt zij kind van toen daar op de vage grens van kwaad en goed en staart beschroomd wenden wij ons af blikken naar Peenemünde voor haar nog uit den boze…

na veel wikken een weinig wegen voor echt verklaard en waar welkom in jullie woning lief pimpelmezenpaar ik ben verkocht...…

wellustig dansende witte vlekken de zee ligt lonkend aan het strand, lokt met lichtblauwe parels een enkeling trapt erin…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

het kind kijkt naar de verpakking van cacao de aanblik van de gulle zuster en de gulle zuster de gulle zuster gulle zuster zuster boeit mateloos…

naar hen wier balans slechts zal doorslaan naar verdriet gaan mijn gedachten…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

mereljongen ontgroeien hun nest kukelen over de rand als te royaal gegoten pudding…

dag citroenvlinder ik had je nog niet verwacht wat een verrassing…

ik ken een dorp dat zich parallel voegt naar de slingerende dijk die zich kromt naar het belendende water, zo een eenheid te zijn..…

twee mussen zitten als tortelduifjes in de zon, op de top van de bevroren klimop klimop met gepoedersuikerde blaadjes…

camelia, ik zag je bevroren in de bloei, ook al is er nu geen enkele groei; je moet eerst nog even in de wacht, en dan kom je in volle kracht tot wonderschone pracht; als de tijd daar zal zijn toon je trots je bloemen, je bloemen zo sierlijk, zo teer en rein…

ook dit jaar zal hij er staan met versierselen door de jaren heen vergaard die voor ons nog lang niet zijn verjaard zoals engeltjes, kabouters, een vogeltje... helaas zonder staart, lichtjes, zilveren, rode en paarse ballen waarvan er zeker weer enkele uit de boom zullen vallen en onder de boom een ietwat beduimeld boekje, met…

een lichtgroen hartje een bedje van meeldraadjes geel als het kelkje prachtig boterbloempje heb je even bekeken…

bomen maken zich op om kou te vatten ontdoen zich van hun zomerjas ook in hun blootje hebben ze iets aantrekkelijks…

een groene dijk beklommen door een hek en zijn schaduw, scheve schapen de zee waar schepen elkaar lijken te ontmoeten het vlakke achterland met hier en daar een torenspits en een verstrooide molen de sloot zoekt een beetje warmte in het riet…

hartverwarmend die getuite mondjes ze geven luchtkusjes krokussen, net boven de koude grond…

voor alles wat ik tegenkom op een tochtje door de velden zijn er woorden toch val ik stil het pad leidt mij langs fluitenkruid waarvan de geur me volgt weilanden met zuring madelief en boterbloem lome koeien slaperige huisjes mais houdt zich nog wel even in en dat geeft lucht…

ik schilder in mijn hoofd het erf van mijn ouderhuis een rechthoekig veldje gras met afgemeten rode rozenperk de strook aarde met geurende floxen en dikke dotters om mij daarin nog eens te kunnen verliezen…

nog trekken bollen als knollen aan ons voorbij fleurende gladiolen buigen, beuren op…

Een hongerend kind kan me ontroeren, en ook een springend veulen. Het getroffen zijn, al is de aard tweeërlei, is wat me verstilt.…

gewoon doortrappen, en mijn fiets brengt me meestal waarheen ik maar wil als het maar niet te nat, koud, ver is, want ik ben een doorgewinterde mooi-weer-fietser…