Alle inzendingen van bert van der linden

nog steeds bespeur ik rond het geluid van een verre trein die vage ongerijmde melancholie alsof iemand zich in 't holst van de nacht nog even horen laat weer afscheid neemt en verder gaat in 't duister zacht verstomt verglijdt vervliegt…

zoals zij nog woont in haar oude pendule zo tijdloos haar klank…

zoals we samen naar onze dobbers staarden zwijgzamer dan ooit…

zo fier en blozend bloesemen jonge twijgen aan mijn oude stam langs rijpend koren droom ik lomer verzonken in goudglanzend licht het verwaaide blad bedekt mijn aardse wortels vol melancholie zacht, nog ongerept dwarrelt op mijn kale kruin een sluier van sneeuw…

bruisender nu, zoals je het licht bezingt alsof je de komende lente reeds proeft en ook ik me steeds vrolijker voel als ik je weer zie en beluister met wat kruimels je liedje begroet…

in alles huist vandaag het wonderlijk zicht van lang gelee zoals de straat in de magische dans van onstuimige vlokken onder een maagdelijk wit tapijt verdwijnt terwijl ik met een verbaasde blik de gordijnen openschuif naar buiten ga in de nog onbetreden sneeuw m'n dartele stappen achterlaat van lang, heel lang gelee…

als een wollige suikerspin hangt ‘n besneeuwde twijg binnen handbereik ik snuif de geur weer van een kermiskraam, trek mijn vader stilletjes aan zijn jas in m’n hand smelt wat vers gevallen sneeuw…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

hoe het oude verhaal onder klater- goud en neonlicht bedolven lijkt hoe het ons nog wakker streelt zich in ieder mens ontvouwen wil wanneer in een schamele stal het licht ontstoken wordt, het verzonken verhaal zich weer vertellen laat rond de kribbe en ’t pas geboren kind…

m’n lief van geen dag bewust vangt het eerste streepje licht zo breekbaar nabij zo broos het geluk…

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden…

gaandeweg ontwaar ik haar rond uitgezomerde bomen dwalend in zachtere nevels en geluiden, in de wiekslag van een vroege gans proef haar in ‘t krimpend zonlicht tussen dwarrelend lover, in de geur van mos en parelend gras zo voel ik dat zij langs mijn kruin naar binnen glijdt onder mijn huid een warme schuilplaats vindt…

ooit draaide ik hem in mijn jonge jaren op een oude pick-up volledig stuk verslond de liedjes die hij zong vol sobere klanken en gelaten akkoorden tot ik hem vandaag weer hoorde zijn stem als vanouds bezwerend door de kamer klonk en ik -net als toen- vol weemoed meezong: dance me to the end of love, dance me to the end of love…

Stond ze daar omdat ze verlangend naar een god van liefde zocht? Niet de gekruisigde, maar de verrezene, niet voor een klein moment maar voorgoed. Keek ze daarom op dat drukke perron met doffe ogen naar die zwijgzame, vluchtige stoet van onbewogen blikken? Was haar horizon verblind, haar levenswil gedoofd, haar ziel vol melancholie…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

hoe jij nog roerloos naast me ligt het vroege uur met puur verstilde schoonheid vult…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

het bed nog warm van je lijf terwijl jij al vroeg de straat uit fietst en ik voordat de dag ontluikt nog even op je plekje lig je geur die stilaan vervliegt nog diep naar binnen snuif…

dat ik ooit vertrekken zal en jij dan nog laat met de hond een rondje maakt, af en toe naar boven kijkt dat ik je pad dan met sterren bestrooi, als vanouds weer naast je loop en jij me nieuwsgierig vraagt of de hemel echt bestaat en ik daar ook gelukkig ben dat ik je dan vertel: de hemel mijn lief was hier op aarde had ik…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog…

als een witte zee danst ze golvend door mijn blik klinkt haar speelse melodie zo wijd ik horen kan onstuitbaar dompel ik mij in haar pure pracht kijk en luister en geniet…

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem als in vroege jaren, van kinds been af nog zo vertrouwd…

was het zowaar de geest vanboven of meer een vonkje vanbinnen uit dat zo hartstochtelijk werd ontstoken als een fris en sprankelend geluid was het omdat het Pinksteren werd dat ik mijn zang zo graag liet horen bij de eerste pluk me liet bekoren zo vurig en bevlogen werd gewekt…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

tegen het venster klinkt een doffe klap, ik loop verschrikt naar buiten zie een jonge merel op zijn rug die - nog warm in mijn hand - geen wiekslag meer laat horen zijn deuntje nooit meer fluiten zal ik leg hem in een droef gegraven kuiltje, er waait wat bloesem op het zand…