Alle inzendingen van bert van der linden

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

als een onstuimige godin lonkt ze mij ras naar buiten laat de aarde weer ontluiken tot een wonderlijk gezicht in haar zacht en fleurig licht laat ze vogels vurig fluiten jonge twijgen welig bruisen in geel en rood en hagelwit zo wekt ze met een blije lach mijn ooit verwaaide dromen van zomaar luieren in ‘t gras waar onder het ruisend…

hoe haar passie nog altijd in me gloeit nog stroomt onder mijn verweerde huid zoals ze heimelijk in mijn takken kruipt mijn knoppen schuchter blozen doet zo blijf ik ruisen tot het licht verkort mijn blad verkleurt verwaait verdort…

hoe gelaten ik die sombere dag als kind kon treuren om zijn dood en ik straks weer luisteren zal naar het ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ hoe ik na de laatste toon zo sprakeloos droef verstil in meer dan leegte iets van vertroosting voelbaar wordt…

half ontloken maan verwekt een hemels gedicht zo laat nog op straat…

ik kijk versuft naar wat je achterliet een half gerookte sigaret, het lege glas wat kruimels op de keukenvloer hoor nog de toon waarop je sprak de deur die zacht gesloten werd zelfs de hond bleef onbeweeglijk liggen in zijn mand alsof je even om een boodschap liep nooit echt verdwenen bent…

de schemer valt, verstomt de taal van vogels rond de kloosterplas in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is…

tjiftjaf en lijster strooien hun klanken luidkeels over het pad en land takken en twijgen bloesemen een gretige lente…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…

als een vleugje wind fluistert zij me toe waarom ze voorgoed en zo pijnlijk verdween ik staar naar een verre vogel in de lucht voel het gemis van wie onbereikbaar is…

getekend door een sober bestaan van eenvoud, werken en gebed raakt de monnik in zijn lege kluis van alle ruis verschoond ontwaart hij stilaan de fluistering van het levend geworden woord zo alledaags aanwezig als de zachte lichtval door het venster zo tastbaar als de kruimels van het vers gesneden brood -inspiratiebron :…

in die stille, sobere kapel trof mij haar toegewende blik onder flakkerend licht bedolven vloeide iets van heimwee naar oude geuren en vrome gezangen hier, op het grazige boerenland tussen zwijgzame dorpen aan de glimmende rivier vermoedde ik mijn vaderhuis en moederschoot, droomde ik mij ooit geborgen…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

wellicht was het meer dan nostalgie bij de stal en de boom, waar ik mij ooit koning dan weer herder voelde rond de vertrouwde beelden immer vrede proefde, alsof hier alles klopte gehuld in meer dan licht alleen bij de kribbe mijn kinderziel verstilde de wereld vreedzamer scheen…

ijzige mist belaagt een kale bomenrij en op de wazige dijk staan schapen roerloos in het witte gras zo lijken tijd en beeld hier in stilte bevroren mijn blik wat meer naar binnen gekeerd…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

het pad een verzacht mozaïek van rode en gele tinten glinsterend zonlicht tussen kale, goud omrande bomen klanken en geuren vol vergankelijkheid weemoedig palet voor dichters en dromers…

hoe jij zo mat en leeg de dagen bleekt het dovend licht betast als voldragen boreling huiswaarts keert…

de keukenvloer ligt bezaaid met spaghetti ik speel weer feilloos mikado…

zo alledaags zo gewoon zonlicht dat met wolken verstoppertje speelt wonderlijk spel dat nooit verveelt…

achter een minzaam masker en verfijnde gebaren smeken droeve ogen om ware liefde in gerijpte woorden aan het daglicht toevertrouwd…

-kleine ode aan een trouwe vink- als een vaste gast in onze tuin begroet ik hem in zijn eigen taal klinkt over en weer een vrolijk gefluit van twee bevlogen twinkelaars…

zoekend en verlangend tast ik naar een dieper woord, een vonkende zin een lichtend spoor soms, na een wenk of glimp van wat onzegbaar is, stuit ik op het wonderlijk geheim dat Gij aldoor aanwezig zijt en ik U proef, zozeer bemin…

hij spreekt me toe met ruisende woorden ik luister naar mijn oude vriend en laat me door zijn milde stem bekoren zoals een kind nog heimelijk bomen ziet…

nog laat vliegt zij in het lonkend licht en belandt na wat rondjes duizelig op de vensterbank ik draag haar met zachte hand naar buiten waar vlinderlief haar weg hervindt weer fladderend in het zwoele duister…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

voor het eerst bleef ik wat langer staan zag ik de zee vol eeuwigheid in elke golf haar tijdloze schittering hoe vaak was ik hier voorbij gegaan ? aldoor zoekend nooit gevonden en zó dichtbij…

zoals ze geruisloos uit haar dag en kleren stapt zo verstrengeld met mij in haar dromen glijdt is zij me liever dan lief…