Alle inzendingen van bert weggemans

Het waren zilvergrijze Novemberdagen daar in Zeeland, Geen zonlicht viel op bomen, Huizen, struiken, zodat ze In zichzelf rustten, Niet anders waren Dan ze zijn…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hieronder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe woonwijk verkoopbaar…

Mijn hart is nooit van steen geweest, Vlees en bloed waren het enige dat ik had - Windhozen en orkanen Die me overkwamen Zorgden voor uitgesleten Platgetreden paden Die allengs niet anders voelden Dan het gevoel geen gevoel meer te kennen En zie daar, vanmorgen aanschouw ik een wonder, Mijn zichtbaar hart is van jute geworden - Ik…

Op een morgen droomde ik Dat ik mezelf geworden was - Eindelijk was ik geworden Wie ik heimelijk altijd al Wilde zijn, De Japanse steenhouwer Was immers altijd mijn Droombeeld geweest, nooit Had hij mij losgelaten, En nu waren we samengevallen Tot één persoon, hij en ik - We gingen emigreren naar Een land hier ver vandaan,…

Ik heb de hoge berg beklommen, Met talloze mieren ben ik Naar boven gegaan - We waren sterker dan we Ooit dachten te worden, Tien maal ons lichaamsgewicht Hebben we naar boven getild Zo makkelijk, zo vrij Als ik het zelf ooit Had gewild…

Je bent er En toch zie Ik je niet, 'k Voel wel De vleugelslag Van jouw liefde Om me heen, En dicht tegen me aan, Ik twijfel geen moment, Er is voldoende bewijs Voor jouw bestaan…

Het beeld hou ik vast Van hoe onze liefde was Je streelt en je krast, Trekt aan en verjaagt, Liefde die helend is En ons soms belaagt - Door de wolken heen En de nevel erna Weet ik je naam niet meer, Komt wie je bent me zelfs Niet bekend meer voor, Nu zie ik in de spiegel Hoe de waanzin mij bekruipt En hoe ik ook mijn eigen…

Ik luister en Oordeel niet Over wat je Me vertelt, Je gebruikt woorden Maar de meeste Zeg je niet - En daarom luister Ik slechts, en Oordeel niet…

Een Gutmensch was hij Altijd al geweest, Altijd beter voor anderen Dan voor zichzelf - Het vreemde is Dat niemand dit zag, Want als mens Was hij niets anders Dan een nachtbloem, Die opbloeide als Niemand het zag, Als alles donker was…

Na vijf jaar In dit huis Op kamers Te hebben gewoond Is de dood verhuisd, In allerijl is hij Weggerend - 'k Weet niet Waar naar toe, Zijn nieuwe adres Is mij niet bekend…

Haar is een nieuwe Verjaardag toegemeten, Een nieuwe naam, Een nieuw gezicht, En toch wordt ze onverminderd Gezocht door hen die haar En haar volk vervolgen - Met achter de muren Een kast van houten planken, Die net niet zijn gedicht Om nog wat adem binnen te laten Voor als het spannend wordt - En nu de aanval onverwacht…

Vannacht heb ik Ons een nieuwe Waarheid gedroomd: In een ongekend Heldere dimensie Droomde ik mijzelf En jou twee duikeendjes Die opgaan in de Liefde voor het water En voor elkaar - We brengen Rimpelingen teweeg En wachten tot ze Elkaar raken en ik Deel word van jou En jij van mij…

De wereld in mijn hoofd Is te groot geworden, Ze heeft zich uit mijzelf Ontvreemd en vervolgens In een baan Om de aarde gebracht, Heimwee naar het Ouderlijk huis Kent ze niet, Ze geniet louter En alleen van Het uitspansel, Van de ongekende Sterrenpracht…

Altijd zag hij Als doorsnee burger De minste staan, Groette de straatmuzikant Die nog iets Van zijn leven Probeerde te maken, Gooide een muntje In 's mans simpele sigarenblikje, Was niet te beroerd Het gesprek aan te gaan Met de zwerver, De dakloze, met hem En haar zonder Eigen thuis - Maar door anderen Werd hij…

Het jaar gaat dood, Al weet ik niet waaraan: 't Is een diagnose Die zich moeilijk Stellen laat - deskundigen Zoeken de namen nog, Ze hebben slechts Twee maanden, Twee namen nog, Voor het lopende Jaar is geveld…

Met vaste hand Ontdoe ik na leging De groene bak Van achtergebleven Derrie aan buiten- En binnenkant, Daarna verwijder ik Van mijn schoen De stront van een Vrolijk loslopende Herdershond…

Ik droom dat Ik een kind ben Dat speelt met Andere kinderen In de zandbak Van onze jeugd - De meisjes gaan weg Als de jongens te ruw Worden en elkaar Bekogelen met ballen zand, Er vallen tranen Als in de kogels van zand Ook wat steentjes meegaan - Twee jongetjes huilen, De rest lacht hen uit Een droomflits verder…

Wie ik was Ben ik stil aan Vergeten Wie ik ben Weet ik al Helemaal niet meer Altijd zo dicht Bij mezelf gebleven En elkaar toch Uit het oog Verloren - Slechts één regel Nog vat alles samen: Ik besta, wij bestaan…

Waar mensen Hard vloekend Struikelen over De stenen die daar Door de kunstenaar Met oog voor het Verleden zorgvuldig Zijn neergelegd, juist Om het razende verleden Niet te vergeten, Gaat het amorfe leger Der onverstoorbaren verder - Ze kijken niet om, Met het verleden hebben ze Immers niks te maken…

Vanuit de hemelboog Boven in mijn hersenpan Reis ik in de capsule Die mij royaal ter Beschikking is gesteld Naar het uitspansel Dat zich onmetelijk Boven mijn heelal Uitstrekt - Planeten zie ik, Sterrenhemels, Melkwegen te veel Om te tellen - Ergens halverwege Kom ik de Hubble Tegen die met Zes en zestig duizend…

De woorden die Ik vanuit de diepten Van het hart Met zwart bloed Geschreven heb Liggen hier straffeloos En aanraakbaar voor mij, Het zwarte bloed Dat kloppend en bonkend Door mijn pen wordt rondgepompt En ontembaar aan het papier Wordt toevertrouwd Wekt de innerlijke Dood weer tot leven, De feniks steekt De loftrompet…

Waar de schors Van de bomen Is gereden, De dader onzacht Tot stilstand kwam En daarna veilig Tussen zes planken Opgeborgen Groeit het nieuwe Leven, uitbundig en zacht Met mooie hoeden, Mooie stelen, Mooier dan je Ooit had verwacht…

Terugziend op De zestig jaren Van dit leven Ben ik vóór alles Mens geweest, Van de onmens Heb ik mij Verre gehouden…

Het gevoel begint Kriebelig naar boven Te kruipen, Kriebelig, maar dat Is het woord niet, Het maakt allerlei Kronkelige bewegingen Maar dan zonder De warrels die jij Je daarbij voorstelt, Kriebelig, iebelig, Dwarrelig, maar dan anders -…

Ik was het verloren Zonder dat ik er Erg in had - Pas toen ik zag Dat de treurwilg Zich ongevraagd Over mij heen Gebogen had Merkte ik dat Een ongewild verlies Had geleden van Iets dat ik al die Tijd onbewust Met mij mee Gedragen had…

Er wordt niets Meer rondgepompt Alle beweging is Overgegaan in Slechts stille Aanwezigheid Wat er was Is niet meer…

Ten onrechte denk ik Vaak dat ik één ben, Dat wie mijn Naam en lijf Inhoud geeft Eén persoon is, Eén ik Die alleen Door 't leven gaat - Natuurlijk heb ik Ongelijk, want jij Gaat standaard Met me mee, Ook al hebben wij De woorden niet…

De kloppende kracht Van het onzichtbare Dat mij maant Bij de tijd te zijn Bepaalt mijn adem Keer op keer, Maar elke seconde lucht Die vrijkomt bij Mijn ademkeer Laat mij beseffen Dat ik besta, dat ik Denk en voel en doe Dat ik mens ben, Dat ik er toe doe…

Die nog net niet Achter de heg Werd weggestopt In de grond voor Ongewijde rechtelozen, Heeft hier in Verkorte vorm Zijn laatste plek gevonden - Niet verwonderlijk, omdat zijn Menselijkheid al tijdens Het leven werd geschonden - Hij heeft hier met zijn Onaanzienlijke lotgenoten Een groepsgraf gevonden Waarin hij samen met…

Kun jij me zeggen Wie ik ben? Dit wil ik je vragen Omdat ik mezelf Niet meer ken, Ik verwacht niet Dat jij mij Het passende Antwoord kunt geven - Het stellen van de vraag Is afdoende voor mij, Het bewijst Dat jij er nog bent, Dat ik er nog ben…