Alle inzendingen van bert

Het wordt me afgepakt Waar ik bij sta, Alsof ik er niet sta, Alsof ik er niet ben, Alsof ik lucht ben Voor haar en voor mezelf - En jij zegt dat ik er Iets van moet zeggen, Dat ik het niet goed Moet vinden, dat ik Het niet moet willen Dat zij er zo mee wegkomt; Die laatste woorden Hoe goed ook bedoeld Steken mij En ik…

Filadelfia, zo heet het kerkgebouw In een voor mij onbekende straat, In een stad die ik nog maar Een heel klein beetje ken, Als eerstejaars worden wij Verbannen naar dat eenzame gebouw Aan het eind van deze straat In de volksbuurt die Oosterpark heet Om daar tentamen idioom te doen, De laatste zware toets die ons Toe moet laten tot…

Veertien is ze nu, En jij als moeder Bent stapelgek met haar, Ze pubert, dat is het hele verhaal, Maar voor een meid van veertien Eigenlijk volstrekt normaal - Zo graag houd je haar nog vast Terwijl je weet dat loslaten In blijvende verbondenheid Het maximaal haalbare is - Wees daar dan tevreden mee, Verbondenheid met haar die je…

Ooit een gewaardeerd beroep, Je had er ook voor geleerd, Kreeg een aanstelling als Postbesteller eerste klas En had een baan voor het leven, Met uniform dat respect uitstraalde - Jouw ambacht is inmiddels Opgeofferd aan de Filistijnen Van de nieuwe tijd - De etterbakken uit de buurt Bezorgen tegenwoordig jouw post, En de pakjes…

Van de geboorte af aan Het huis waarin ik woon, Vlees en bloed van God gekregen Waar ik zelf niets aan hoefde te doen, Dat mij een dikke vijftig jaar Gehuisvest heeft, en er dan Plotseling mee ophoudt - Omhulsel dat er nog wel is, Maar disfunctioneert, ontilbare Zwaarte, alleen stramme bewegingen nog, Urinebuis die ontstoken raakt…

Maandenlang onzeker weten, Hunkeren naar jou die Misschien nog ergens bestaat, Tegen beter weten in, Onkreukbare liefde gevat In een gevoel van eeuwigheid, Jij die immers deel van ons Bent, eigen bloed, ondeelbare Gedachten die trouw houden Tot in eeuwigheid - En nu het zeker weten Dat jij nooit meer terugkomt Dat we je voor…

Zeventien, 5 vwo, Met de hele groep naar Een voor ons vreemde school, Gemeenten verderop, onbekende buurt, Beroepenvoorlichting is het toverwoord, De hele dag worden we doorgezaagd Over alle mogelijke ambachten Die naar ons lonken op het moment Dat ons werkzame leven zal beginnen - Tegen half vijf zit de lange dag erop En stap ik…

Als Absalom hang ik met mijn Lange haren in de doornige Struiken van mijn verleden - Verder wil ik, verder moet ik, Ik weet het, om niet oneindig Stil te blijven staan - Vastgehouden door de tentakels Van de oude tijd zit ik gevangen In alles dat mijn bestaan bezwaart; En toch zie ik licht, daarginder, Daar in de verte, daar wil…

Vaak vonden we dat wat hij zei Zo nietszeggend was, zo vaag, Hij draaide meestal om de hete brij Met louter wollen woorden - Vandaag schiet hij behoorlijk Uit zijn slof, houdt zo maar een tirade; Als hij dan eindelijk is uitgesproken Concluderen we met ons allen dat zijn Teksten nog nooit zo uitgesproken helder Zijn geweest - nu alleen…

Voor Jeannet Heb vanmorgen weer Die band om mijn hoofd, Deken van grijze wolken Die hoofd, ogen en oren Op het eerste gevoel Zo maar verstopt - En dan hoor ik halverwege Deze lome zondag ergens Ver weg zo maar die Prachtige pianoklanken Die in slechts een handvol Minuten mij wakker maken Door de eeuwige kracht Van de muziek…

Voel de lauwe midzomerbries Om mijn gespannen kaken Hoor vogels van allerlei pluimage Kwinkeleren dat het een aard heeft - Ik die zie met mijn gevoel, Lees met mijn oren en vingers, Diepgevoelde sensaties Die binnenkomen door mijn neus, Pannenkoek met spek, kaas en appelkaneel Die lonkend op mij wacht, Leef maximaal in het hier en…

Dertig jaar geleden is het, Onweer en eindeloos veel flitsen Die jouw komst, de volgende dag, De langste dag van het jaar, Op indrukwekkende wijze Kwamen aankondigen - Jong waren we, En ouders werden we, Van een zoon, ons eerste kind, Dat ons in een slag veranderde Van jonge kuikens in Verantwoordelijke ouders - Je komst kwam…

Het groeit vanzelf, Zo maar, in je gedachten Schiet het zo maar de lucht in Zonder dat er iets aan gedaan Hoeft te worden - En als je dan een tijdje De boel de boel hebt gelaten, En je de ongewenste gedachten Hebt laten woekeren, dan wordt Het gangpad in je bovenkamer Weldra onbegaanbaar - Hoog tijd om afscheid van ze Te nemen…

Je ogen hoeven niet zo Hard te staan, ontspan Die harde lijnen om Je kaken - een knikje Is genoeg, een hand is Snel gegeven - meer hoeft niet; 't Is goed zo als je 't doet, zo, Neem de ruimte voor jezelf Die je nodig hebt, en laat hen De ruimte om in te leven, Tot dat het leven je kust - Laat je meevoeren door de Ragfijne pianomuziek…

Muziek die ik maak, samen met de anderen, Cello, viool, en alt die met elkaar strijden, Elkaar aanvullen en opvangen, Golft door de kamer en door onszelf, Biedt troost die door geen woord Gegeven kan worden, geeft vorm Aan ons verlies, aan het verdriet Dat niet alleen ik maar ook zij voelen, Immers zij missen de mensen die ik mis, En…

Die deel van ons waren, In ons geleefd hebben, In lichaam en gedachten Gestalten waren die wij Konden zien, die ons eigen waren, Hartslag die zich met het onze verweefde, Zullen er altijd zijn In wat wij voelen, In hoe wij denken, Openlijk tekort aan kinderen Dat zich dagelijks voelen laat…

Gehouwen heb ik je Uit boterzachte mergel Gewonnen in het zuiden Van ons eigen kleine land, Gevijld heb ik, geraspt, Geschuurd zelfs, en telkens Heb ik wolkjes fijnstof Uit je naden en kieren geveegd Met een vederzachte kwast Die elke paar minuten tastbaar Laat zien dat ik iets gedaan heb, Gewerkt heb, terwijl mijn ogen De vooruitgang…

Nauw´lijks merkbaar, voor Geen buitenstaander te zien, Zie ik je daaglijks vooruitgaan, Millimeter voor millimeter, Met micro-beetjes tegelijk Zie ik je groeien Vanuit het oneindige niets Naar opkomst en groei En dat je bloeien zult, Dat is wel zeker, Ook al duurt het Voor mijn gevoel Nog wel eeuwen lang, Ooit kom je tot volle…

Die met oneindig veel stipjes Jouw werkelijkheid weergeeft, Zelfs als het onderwerp Van jouw studie nog niet af is, Laat de materie van de bekendste Parijse toren opgaan in het licht - De scheppende kracht van jouw kunst Die de nuchtere waarheid heeft ingehaald En mij in jouw droom meeneemt En me verzoent met de werkelijkheid…

Terwijl ik in de spiegel kijk Zie ik meer dan mijzelf alleen, Spiegel die voor mij meer is dan Weerkaatsing van de werkelijkheid, Wat ik zie is mijn geheugen Dat ik zo graag eens had opgeschoond, De totale waarheid die, beschenen door Onverdraaglijk licht, af en toe Te veel voor mij is - Niet te verdragen weerglans van De herinnering…

Zo maar kom ik je tegen Op een plek die geen van Ons beiden had kunnen voorzien - Ik ken je niet, En toch heb ik je lief, Omdat je mens bent, Net als ik, en jij mij Ziet staan zoals ik jou Zie staan, en hebben wij, Zonder dat wij al te veel Woorden hebben vergoten, Elkaar als mensenkind In ons hart gesloten…

Als kind hoorden wij Op de zondagschool dat Het wel tweeduizend jaar Geleden was dat jij Geboren werd - In een kindergedachte klinkt Dat zo ongeveer als eeuwig Nu ik de volwassenheid al bijna Achter de rug heb besef ik Dat het gisteren moet zijn geweest Dat jij geboren bent en voor eeuwig Niet gestorven bent…

Zo jong als wij waren, Het voorjaar, en later Alleen nog de zomer in het hoofd, Stormden wij schrijvers de wereld binnen, Herauten van een nieuwe tijd Waarin alles anders moest Dan het ooit geweest was, En vooral beter, waarin wij Alle oude meuk in een Ongekende voorjaarswoede Hadden opgeschoond - Nu de ouderdom gekomen is,…

Te vaak hoor ik van jou Dat het schuurt, wat ik zeg, Wat ik denk, of wat ik doe Je kijkt er dan steeds Ongemakkelijk bij - Hulpeloos zwijg ik in antwoord Op jouw klagen, op jouw zuchten, En heb maar een verlangen nu, Dat al het klagen en zuchten Zal verwaaien in de wind Zoals het zachte mergelstof Gewichtloos door de wind Weggedragen…

Waar het gras In vrede groeit En de bloemen Onschuldig bloeien, Zelfs het onkruid Tot schoonheid komt, Zie ik in jouw ogen Liefde die geen afkeer kent Doch louter mededogen…

In liefde opgedragen aan Hennie Dagenlang had ik je hand vastgehouden, Om je tot in de eeuwigheid niet meer los te laten - Ik weet, het was tegen beter weten in, Zoals je weet geeft liefde niet zoveel Om het verstand - Want bij het ingaan van de vijfde dag Moest ik je loslaten, je toch laten gaan, Naar je eigen horizon…

Ik geef de bloemen water Die zo maar uit de stadsmuur groeien, Het water van de Krommenieuwegracht Kabbelt als een beekje in het paradijs - Het overkomt me waar ik bij sta, Geen plan, geen afspraak, niets vooropgezets, Ik laat het maar gebeuren, Hier hoef ik niets meer aan te doen; En zij die mij voorbijgaan Zijn van acterende mensen…

Vluchtig, zoals alles dat voorbijgaat In de razende tijd die vandaag heet, Waarin alles van waarde afgeraffeld wordt In de doodvermoeiende trant van Matthijs Die het tempo dat hijzelf bepalen mag Allang niet meer bijhoudt, zijn wereld Draait door, net als hijzelf, Had hij maar iets meer van de serene rust Van de moestuin van onze Maarten…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

Gaat het wel goed met jou? Vroeg je mij onverwachts Op dat bankje in het Vondelpark - Jij die overduidelijk zag dat Het niet goed met me ging Hoewel ik dat natuurlijk Geen woord wilde hebben; Aan mijn ogen zag je het, Aan mijn hele lichaamstaal Kon je zien dat ik, wat niemand wist, Coke gebruikte, Aan je oogopslag zag ik dat…