Alle inzendingen van bert

Het leven heb Je achter je Gelaten, de Zomer is voorbij, Waarin jij al Je energie hebt Gestoken, en je Schoonheid toonde In kleuren en Tinten van het Mooiste pastel - En nu je hier Op je herfst Ligt te wachten, Waarin alles wat Er was nog verder Teloor zal gaan, Zie ik tot mijn Verwondering Zo maar een uitloper…

Afgebroken tot In 't diepste Fundament werd ik In in de kelder Van het UCP-gebouw Weer opgebouwd Daar, in de onderste Verdieping van psychiatrie Werd ik weer op mijn Beide benen gezet bij Arbeidstherapie - Mozaïek, icoon Ik maakte het bij Jullie doodgewoon En was er blij mee Dat mijn leven bij Jullie en ook door jullie…

Loop net door De tuin en zie Het vallend blad, Het gelende gras En naalden die Vroegtijdig de larikstak Verlaten En dan zie ik onverwacht Twee mini-paddestoeltjes Rood met witte stippen Die groeien op het Vers gevallen Afval van de bomen In het vermoeide gras, Die door alle somberte Heen kleur bekennen Voor nieuw leven…

Zorgvuldig opgeruimd, Schoongemaakt, met Secure blik de ondergrond Aangebracht, strak wit, Egale laag die glimt Van trots, net als Ik die net deze Foutloos mooie Laag heb aangebracht, Zeer voldaan draai ik Me om, met een goed Gevoel om wat zojuist Is goed gegaan - Nog een keer draai Ik me om, om van Afstand goedkeurend…

In een vlaag van Verstandsverbijstering Doodde hij op een Kwade dag zijn Ex, zijn zoon, En schoonmama - In wanhoop vluchtend Op weg naar het Eemskanaal waarin hij Zijn eigen leven nemen zou En toen dit laatste Niet lukte - vanwege de kou - Werd hem maanden later Levenslang opgelegd En liet hij de horizon Van zijn leven…

Was te zwaar Beladen, vracht Die tot ver over Mijn grenzen ging, Spieren stram van Het starre denken, Ging door mijn ankers Heen en kwam op het Aangezicht van de Aarde te liggen Die me met magneten Leek vast te houden - Tot Jij met ontferming Werd bewogen en me Precies zoals ik ten Diepste had gewild - Tegen de zwaartekracht…

Lang geslapen maar Geenszins uitgerust Heb ik me ontdaan Van de week die Achter me ligt En van de ballast Die zij meebracht, De moeiten en zorgen, En zodoende voel ik me Werkelijk bevrijd op deze Zonnige zondagmorgen…

Andere tijden met Akkerland en weidekoeien, Kippen die alle tijd Van de wereld hadden, Die meer scharrelden Met elkaar dan met Een voortijdige dood - Eenvoud en geborgenheid Het vertrekpunt, Ontwikkeling die eindeloos Doorging en nooit stil mocht Staan - tot de tijd mij inhaalde, En het moment aanbrak Om mijn ontwikkeling…

Versje 10 Vermeldt mijn Schoolrapport Aan het eind Van klas twee - Naast alle zessen en zevens Was ik er wel blij mee, Een tien kreeg Ik omdat ik Mijn versje altijd Zo mooi op kon zeggen - Of ik ook begrepen Had wat Guido Gezelle schreef Daar hoefde ik gelukkig Geen bewijs van te overleggen…

Lang had ik Je al niet Meer gesproken Tot onverwachts Jij me nodigde Vanmorgen langs te Komen in je hof Die vol staat Met ooft van Alle soorten En namen - Neem maar, zei Je, zoek maar Een tas vol Fruit, ik wijs Je de lekkerste Soorten aan - Bij thuiskomst Leg ik het rijke Fruit in een Schaal met een Glazen…

Met opzet verdwaal Ik vandaag in het Labyrint van mijn Leven - talloze Cirkels volg ik Met mijn vinger Op wat een landkaart Van mijn leven lijkt Te zijn - En terwijl ik je volg, Lijn die best eens Mijn levenslijn zou Kunnen zijn, komt Er zo maar een gedachte Bij me op, krijg ik een beeld Van vrijheid voor altijd En een…

Terwijl ik je Dag zeg, tot ziens Dan maar weer - Kijk je me argwanend aan, Blik die me seconden Lang vasthoudt en Dwars door me heen gaat, Fronsend zeg je dat ik Toch geen gekke dingen Ga doen Ik zwijg terwijl Ik terugpraat - Je moest es weten, Ik heb mijn hele leven Lang alleen maar Gekke dingen gedaan…

Van binnenuit Naar de kern Naar buiten In steeds Wijder wordende Cirkels terug Naar wie ik Was in het Begin…

Open het kleed Voor het vensterraam En word verblind Door het warmste Licht, het helderste Dat ooit te zien was - En dan kijk ik Naar Jou - Jij bent Lichter dan het Lichtste licht Met open armen Ontvang je de Mens die in Zijn eigen Leven de weg Is kwijt geraakt…

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…

Voor Tineke De vrede van Christus Wens je mij terwijl Je ogen de mijne raken Je hand de mijne omvat Een ogenblik worden Wij samen vastgehouden In de tijd, voor even Maar, voor heel even Zijn wij verbonden in Het zijn - om daarna Elke broeder en zuster Van de straat dezelfde Uiting van liefde toe Te wensen - en even, Heel…

Ganzenvlucht die over Kwam juist op het Moment dat het leven Mij bijna het leven Benam, wiekend naar Verte, naar horizon, Naar verse, vrije lucht - Al gakkend bracht Ze mij zonder Het te weten Mijn leven bij Me terug…

Terwijl de wind Met verwoestende Kracht om zich Heen grijpt En al het zijnde De angst van zijn Leven aanjaagt Zie ik midden in Die orkaan dat kleine Veertje liggen, gewoon Op de grond in het gras - En met geen mogelijkheid Is zij van haar stuk Te brengen, terwijl de Storm over haar raast Brengt de zwaarste Stormvlaag…

Terwijl de wereld In vlot tempo Haar eigen apocalyps Tegemoet draait, Een eind maakt aan Nutteloze zorgen en zuchten, Zie ik in het verste Hemelrijk een gouden Zwaan die met haar Schitterende vlerken Een donker zwerk doorklieft En sneller dan de aarde Ooit aan zichzelf Ten onder kan gaan Slaat ze haar verblindend Mooie…

Ik ben die Ik ben - Maar wat is Mijn schaduw Dan, is dat De indruk die Ik achterlaat Als ik er Niet meer ben?…

Waar de nacht Haar zwarte teugels Langzaam vieren laat, De dag in neev'len Gehuld het levenslicht Aanschouwt, zweven Ontlijfde paarden alleen op Hoofd en benen Boven de nevel van De dag, waar een Rookpluim van elk vuur Ontdaan over het water strijkt En boten in de slingerbocht Van het kanaal de dag Beginnen met Een…

Waar modder wordt Uiteen geslagen Blokkades opgeheven Adem die stokte Weer wordt vrijgegeven Stolsels verpulverd Als waren zij er Nooit geweest Alles stroomt in mij In handen van Hem Die in mij alles Goed maakt en geneest…

September drie-en-zestig Zon die te lonken Aan de hemel staat Koeien die dartelen Alsof net het Voorjaar is begonnen En vliegen die Zoemend langs mijn Kinderjaren gaan - Onder goedkeurend oog Van honderden goudsbloemen Die het perk van mijn Jeugd omzomen - September tweeduizend Dertien - loom als toen Die dag - als ik…

Een eenzame linkerschoen De jongen die altijd Wordt overgeslagen Een overbodig geworden Typmachine - ons hotel Heet niet voor niets Hotel Perdu - een troostrijke Plek voor iedereen die Iets uit te zoeken heeft - Als je bij ons binnenkomt Meld je je gewoon Bij de receptionist Die alle talen van De wereld spreekt En elk verdriet…

Met nostalgische blik Terugkijken op wat ooit Het naberschap heette - Buren die Elkaar niet links Lieten liggen En verantwoordelijkheid Namen voor elkaar Uit naam van saamhorigheid Zo was het immers, in De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer…

Een mens van weinig Woorden was je - Stil vergeleken Bij anderen die Zo luid te horen waren - Maar toch zo aanwezig door Je oogopslag, je onfeilbare Lichaamstaal die altijd De waarheid sprak en Waarmee niet te spotten Viel, uiting van vrede Gevonden in je eigen ziel, Nu zij er niet meer Zijn is het einde daar Van zoveel…

Loom septemberlicht, Warm voor de tijd Van het jaar - Op de grens Van het najaar Dat te wachten Staat nu de zomer Haar tenten Hier bij ons Aan het opbreken is, Beneden op het Terras met uitzicht Op de eeuwenoude Toren waarin de Eeuwen voorgoed hun Intrek hebben genomen, Sta jij frites Te bakken in je Eigen tent…

Als de pijn In je hoofd Gewoon te erg Geworden is, Je het leven Dat over je Heen walst Geen weerwoord Meer kunt bieden Pak jij een schaar En begint op De tafel hier Voor mij het Tafelkleed dat Je met veel Liefde hebt Uitgezocht In stukken Te knippen En terwijl dat Wat je lief Was in zichtbare Stukken uiteenvalt…

Als het leven Dat je leidt Enkel nog uit Pijn bestaat Als elke millimeter Die je aflegt De pijn in lichaam En hoofd vermeerdert Als alleen pillen Je nog kunnen Beschermen tegen Het ondraaglijke Dan is daar Goddank in de Verte een streepje Licht dat mijn Lijden stukje Bij beetje Wegneemt…

Jij kijkt toe In de ruimte waar Ooit chaos heerste en Waarin nu langzamerhand Weer wat orde Zichtbaar wordt, Licht dat niet meer Zo hard en donker is Maar eerder zijdezacht - En terwijl Je klodders Latex naast muur En plafond ziet landen Vraag ik Je Of je voor mij - Al is het maar even - Een tipje op wil Lichten…