Alle inzendingen van bert

de zonovergoten polder scheen al dagen in diepe verstilling elke boom leek onbewogen het blad in lome zondagsrust langs de dijken stonden schapen peinzend voor zich uit te staren akkers luierden in aardse kleuren vogels hingen roerloos in de lucht in de verte dommelde een vrome toren tussen eenzame boerderijen weerklonk in het stille…

onder vluchtige wolken en meeuwen dwalen zijn trouwe juttersogen over golvende duinen zee en strand ademt zijn roestige huid het zilte water als een vurig baken voor wie hem zoeken zo tijdloos verbeeld en verzonken in pure klei en ruisend avondland…

bomen groeien ongevraagd gezuiverd van menselijk lawaai en alledaags gewin alleen bewogen door de wind en door de stilte van de stilte…

ik voel mij als een trots schip dat zeeën der liefde verovert waar prachtig helder water tot blinkend kristal wordt omgetoverd in mijn gevulde gouden ruim heb ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

tastend naar zijn oude geur en gloed ben ik in het tere omhulsel gekropen en zoek onder zijn zachte winterhuid beschutting tegen stil verdriet koester de rafels van milde warmte, van ruisende sporen zo raakbaar nog verweven in de leegte die hij achterliet…

enkel wat zachte kruimels en strelende zinnen gemorst op geurend mos getuigen nog van schijnbaar dromen waar onder nevelige bomen een oude minnezang weerklonk iets van liefde voelbaar werd zo onbevangen weer hervonden…

nog even warmde de zon je koude bleke gelaat hielden we je vast tot de dood jou kwam halen en streelden onze tranen je stilaan naar de overkant zo verliet jij met ‘n zucht het lege uitgewoonde lijf stroomde je oude ziel naar ’t licht terug als een milde avondzon in ‘n weids en onvergetelijk vergezicht…

als lentebloesem over het land heen strijkt komen vlinders met rijk aan kleuren een heerlijk bestaan wordt hun aangereikt met al die verleidelijke geuren aan een rand van een meer zit een zwaan haar toekomst uit te broeden omgeven met een romantische sfeer zal ze haar kuikens voor gevaar gaan behoeden op een bankje langs de waterkant…

zachte zinnen verbrokkeld tot kruimels woorden dwalend in lege rusteloze dagen het licht gedoofd in vroege jaren weer ontstoken het broze lichaam uitgewoond, zijn oude ziel verstild nog een schim van wie hij was op weg naar huis vanwaar hij kwam zijn doolhof al geruisloos verlaten…

in de avondschemering keren huis en haard tafel en stoel, glas en boek naar hun roerloosheid terug dooft ieder gebaar, zwijgt elk woord sluipt de nacht in de dag versmelten de dingen met schaduw en duister vinden in vage contouren heimelijk rust zo toeven zij onbewogen in het dunne, wazige licht tot de nacht weer krimpt…

vanmorgen is mijn hart ontwaakt het laagje eelt op mijn ziel verdwenen verdriet in het leven vrijgemaakt daarvoor zijn hoop en geluk verschenen rode rozen zien bloeien in een wereld vol zonneschijn waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais…

als de wereld bloedend is door wonden en er geen uitweg is voor geluk wat zijn dan nachtengalen die muziek uitzonden terwijl ze bewust waren van dit dramastuk kan de zon dan blijven schijnen met de mens al hun wanen zonder dat planten en dieren wegkwijnen in een plas doorweekt met tranen de aardbol is compleet bedorven in wat goed en fout…

ik strek mijn ogen naar sprankelende sterren gedachten in mijn hoofd vervlogen laten emoties niet versperren genietend van het maanlicht laat ik mijn hart ontwaken met een prachtig aangezicht doet het naar meer smaken in verbazing verweven begint een onnatuurlijk schouwspel engelen die boven mij zweven zo mooi als een model met liefde…

wanneer ik in de avond naar de hemel kijk verbazen ogen zich door schone schijn een paradijs zo breed van omvangrijk geeft een warm gevoel van samenzijn de maan symboliseert het levenslicht opgebouwd met stenen van geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…

met de duistere dood in ogen vliegt een engel om zuivere ziel geheel rustig en onbewogen voldoet het lichaam aan het profiel een toereikende hand durven pakken waardoor het hart op aarde wordt gestild het lijf in de grond weg laten zakken je geest op zoek naar het hemelse schild langs sterren die schijnen kan het land der liefde worden…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Samen liepen we in een storm Opkomende woorden waaiden in onze mond terug Toen de wind ging liggen waren we uitgepraat.…

vol met zelfverzekerdheid begeef ik mij door straten van geluk alles zo prachtig dat vergelijkbaar is met Rembrandts meesterstuk willen pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed…

vechten voor elk stukje grond dat naar ieders wens gecreëerd is door de tijd heen met vallen en opstaan schreven wij geschiedenis geen mens die krachtig genoeg was om onze vriendschap ten gronde te slaan angstvallig probeerde een ieder een ronde te kunnen doorstaan hopend dat het gevecht zal kantelen zette de ridders…

straks komt er een dag dat wij hand in hand ons droomeiland kunnen betreden alles achter ons laten zodat wij ons paleisje met verse liefde kunnen bekleden dan kunnen we samen naar de sterren kijken vanaf een romantisch beschenen balkon zodat er intense rust in ons lichaam heerst veroorzaakt door de prachtige horizon twee…

jouw aanblik geeft mij een warm gevoel prachtig rood heerlijk zwoel je willen aanraken maar jij beschermt jouw lichaam een steek in mijn huid laat blijken dat je prikkelbaar bent handen van je afgooien is wat jou voedt zo doortastend dat mijn vinger gelijk bloedt maar toch blijf ik van je houden ondanks deze keerzijde jij bent het…

zachtjes maar zeker zie ik mezelf langzaam naar beneden zakken het drijfzand is te sterk zodat ik niet in staat ben om een krachtige hand te pakken eenzaam en zo alleen zakkend naar de diepte van mijn afgrond angstig kijk ik om me heen met de wetenschap dat voor mij het einde gekomen is had ik maar eerder een duidelijk signaal afgegeven…

Zijn trommen - twee grote, vier kleine, twee tom-toms, bongo's etc. - heeft mijn vader (78) al lang van de hand gedaan maar niet zijn stokken want zijn techniek houdt hij bij op een schijf meubelplaat met een middellijn van 15 cm en, toegegeven, ik ben jaloers op zijn beat. ------------------------------- Uit: 'Een bord bekijken',…

Een mooi gedicht is los als room niet opgeklopt ruim in het vel woorden als gordijnen die de grond net niet raken ruimte die je uitnodigt binnen te treden te rusten zonlicht valt naar binnen Naar binnen zo ga je er doorheen het gedicht zit nu in jou je bent los het klopt je danst waarbij je voeten de grond net niet raken je woorden…

jij bent niet nu jij bent niet even, en later weer verdwenen. jij bent mijn ik en wat ik doe, zonder jou wil ik niet leven.…

Van alle dagen dat een mens op aard is Vreest menigeen zijn laatste dag het meest Maar zie hoe mooi jij van ons wegging Zo rustig, moedig, onbevreesd Nog steeds een voorbeeld voor ons allen Zoals je heel je leven bent geweest Zo trouw, zo liefhebbend en zorgzaam Aan anderen dacht jij altijd het meest Jouw beeld helpt het verdriet te dragen…