Alle inzendingen van catrinus

de ijsvogel laat zich weinig zien hij weet wel dat hij zo mooi is…

wat en waar is de tijd is het die zoals we die destijds hebben ervaren is dat de ware of die zoals ik ze nu samenvattend in een flits terug droom al die voorbije jaren vertel me welke wijn is toch de klare niemand die echt de ware kent daarom zeg ik de enige ware klare tijd is hoe je het ook keert of wendt nu op dit moment…

Jij: broeder zuster je hebt een god van rituelen en regelmaat en die van mij is zo lekker vrij en laat het gaan zoals het gaat die van jouw is door de kerk een harnas aangebonden die van mij is een beetje goddeloos en kent maar weinig zonden en toch zijn ze allebei een en dezelfde god jij bent een pruimenboom en ik een van de kers…

vogels zijn levens- genieters en de vlinders levenskunstenaars…

bovenop de berg zo sober en koud lag onveranderlijk eeuwenlang de sneeuw zo stil en oud ze kon het niet langer lijden en ging zachtjes heel zachtjes verglijden vormde zichzelf een sneeuwbal op zoek naar het verlossende alles belovende welvarende dal daar beneden lijkt alles veel beter de bal wordt al rollend groter en groter steeds dichter…

terug van waar ze was de straat met een geur van olie en benzine de pizzeria en kebab en uitlaatgassen en kut alweer de fiets gestolen alles is weer zoals het altijd was passend als haar oude favoriete jas hij loopt weer als vanouds door het altijd eerlijke bos hoort tussen het kloppen van de ijverige specht een overvliegende koekoek…

Moeders en bomen * verdienen monumenten natuurlijk geen beginnen aan - er zullen te veel van komen en daarom maakt iedereen voor zijn moeder een monument in zijn hoofd naar eigen wens dat staat niemand in de weg en blijft altijd staan bomen vallen om – als ze goed ziek zijn of slecht geworteld – door de wind leggen zich neer…

de liefde van een echte moeder vormt een onverbrekelijke band ook na haar dood houdt hij altijd zelfs levenslang nog stand de tijd zal haar steeds dunner slijten maar nooit nooit zal die van haar kant weten van wijken…

Geef me vleugels om te liegen geef me vinnen om te vliegen geef me woorden om in rond te zwemmen en vaste leidsels om mijn fantasie te temmen geef me al omvattend water bij het doorklieven van de lucht en ook ik zal me bedienen van gesnater weerspreek daarmee elk vals gerucht en een ieder zal toch zeggen later hierom was hij immers…

gedichten worden niet geschreven ze laten zich schrijven ze willen zichzelf zien beleven dringen zich aan de dichter op ze willen leven brengen in bijna levenloze lijven het duizelt de dichter in z’n kop rimpelingen in een stilstaande vijver met de aan hem gegeven gedachten en flarden van woorden moet hij iets zien te laten leven en in…

vandaag moet ik weer denken aan een grijs verleden niet bestaand voor de wereld enkele jaren meer dan 75 jaar geleden ik was klein toen en kwetsbaar en nu aan het eind ben ik het weer en willen ze me weer wat aandoen soms begrijp ik het allemaal niet meer het is zo bevreemdend onwerkelijk en raar net als toen heb ik niets misdaan…

ach jij ik kwam je tegen het leek een kleine stap maar was zo schokkend groot pats boem zo uit een ver verleden ze zei herken je me niet ik zag aarzelend hoe de tijd huis gehouden had ze was ooit zo mooi toen ik haar in mijn geheugen achterliet en ik begreep in een flits heel even jouw lichte huivering het subtiele beven en je…

gedichten komen voort uit oude bronnen ook al geeft men dit nooit toe het blijven altijd optelsommen van wie of wat of waar of hoe nooit worden ze prijs gegeven want je wil als nieuwe dichter overleven wat geldt in deze tijd - blink uit ontsta als het kan uit originaliteit uit inspiratie: een door god gegeven ‘zegen’ maar…

ik heb stenen platgeslagen bergen opgepompt vulkanen aan - en uitgeblazen doe het niet meer raak hiervan zo afgestompt ga nu vlinders behagen zie kikkers krabben aan hun kont ga al kietelend brandnetels plagen bijt in de vinger die zich om mij wond als je dat dan hebt gedaan valt niets meer uit de toon als een gans een aria fluit is…

ik fiets door mijn gedachten en ren hardop door mijn hoofd wat mag ik toch verwachten een vinden waarin ik heb geloofd? Op zoek naar wie ik ben fiets ik niet van mezelf vandaan? Doelloos ren ik de aarde rond zonder mezelf te zien staan? Zal ik de mij in mij ooit vinden en leiden naar de plek waar ik gedij weet ik mijn eigen kooi te ontsluiten…

bestaan ze nog die echte kerels die een vrouw thuis of buitenshuis naar behoefte nemen die in huis nooit poetsen behalve op zaterdag z’n eigen – een door hem verheerlijkt stuk blik bestaan ze nog? die kerels die heel verveeld met een krat bier naast hun stoel waar ze in hangen als hun cluppie speelt en dat deze bij goed of slecht resultaat…

Ik wandel soms weer door het park in gedachten door het park van mijn leven waar we huilden waar we lachten de wandeling die aan een ieder slechts eenmaal als te bewandelen wordt gegeven ik wandel er soms weer even en kom er vele mooie beelden uit alle jaargetijden tegen ja zo gaat dat meestal toch in ieders leven mijn park wordt…

ik zie het weer voor me een greep naar een kindje een snelle gestolen knuffel vanuit haar diep verschrompeld resterende moederwarmte een moeder schreeuwt angstig laat los – wat met pijn, jaloezie en kwaad gebeurt ze beseft wat een kansen de dope haar heeft ontnomen ze blijft alleen scheldend staan ziet ze weglopen haar dromen iedereen…

mensen zijn als bomen ook zij hebben hun stille dromen bij ons gaat de vervulling soms veel te snel maar een boom heeft tijd en gebruikt haar wonderwel om daar waar ze wil te komen en haar geduld raakt ze zelden kwijt lopend over het brede bospad zie ik hun takken naar elkaar reiken o zo menselijk als wat het proberen een overbrugging van…

ik heb een vlinder verjaagd op klaarlichte dag vandaag ze dartelde rond mijn hart hoog bovenin mijn maag maar het mag niet kan niet zo zijn mijn eigen vlinder is nog lang niet uitgeboeid een groeibriljant die nog steeds groeit we verkennen nog immer de bloem die ons samen bloeit ik heb een vlinder verjaagd vandaag ze probeerde me…

jouw bestaan zo groots voorbestemd om te geven bij leven en dood…

we hebben het in verhouding steeds iets beter gekregen dan onze ouders en grootouders en dit al generaties lang dat is toch bijzonder fijn maar ik besef dat het voor komende generaties een totaal ander soort van leven zal gaan worden een nieuwe maatschappij andere waarden en normen en ik ben soms een beetje bang dat het voor hen zo…

het smaakt fris groen zacht vredig en toch krachtig warm vurig rood het heeft iets verbetens in zich proeft zuur ik voel eenzaamheid verlatenheid en het zwart dat geen uitweg bood en toch een stille verbondenheid een unieke textuur god man waar heb je het toch over is het een kookboek iets over een wijn? Nee ik heb het over een net…

HEIMWEE eindelijk weer thuis dan besef je heimwee is een kleine leugen VERLANGEN als het verlangen is bevredigd dan mis je het meest verlangen HET WOUD weer in de Wouden waar mijn hart heen wou mis ik het missen van woud…

een fraai voorjaar met enkele zomerse weken ach zo eentje zoals zo vaak de laatste jaren om nooit te vergeten en dan toch die schaduw van donkere sombere winterdagen er sluipt iets rond stil doods koud ijzig kil wat wereldwijd is ontdooid een zich vals noemende koning met een zieke kroon strooit zonder dat we het konden weten verderf…

Kers en pruim in bloei Bloesem laat boezem vloeien vol met levensvreugd…

ik ben vanmorgen op weg naar mijn werk gegaan fiets altijd dezelfde route vraag me al mijmerend af of wonderen nog bestaan bij het tuincentrum van Wiebe Wesstra zie ik een onbekend knokig figuur in zwart met een lange scherpe blinkende zeis staan ik verbaas me zei hij dat jij hier nog bent omdat ik je heel ergens anders halen…

waarom wil hij leeuwen temmen wil hij de koning zijn? Of gaat het hem slechts om het temmen het kunnen het beheersen het begrijpen de leeuw begrijpt hem niet zoals verwacht de temmer overschat de leeuw juist niet onvermijdelijk resultaat een en al verdriet…

geluk is de hond uitlaten je houdt hem in de gaten die zwangere wolk die nattigheid wil loslaten maar de hond moet weet het – het gaat gebeuren hij is nu te uitgelaten geen weg terug jij schat in waar hij zich zal ontladen en probeert hem te ontlopen geluk is iets wat je ten deel valt of het ongeluk dat je mijdt en jij moet maar…

het negeren het jou niet willen laten zijn het gewoon ontkennen door te zwijgen doet soms pijn wat te doen? Overrompelen met liefde? Onzin Het met eigen wapens bestrijden? Deels effectief maar een zee blijft alsmaar komen gaat nooit opzij overspoelt je voeten en dromen en trekt zich even terug om dat te voorkomen verlaat het…