Alle inzendingen van claire.vanfleteren

Op een terrasje zit ik op mijn gemak Mensjes te kijken noem je dat. Ik zie hen stappen gedrapeerd in een veel te groot kleed, een hoed die helemaal niet past. Sandalen van over 100 jaar, met van die riempjes aan elkaar. Maar de gezichten dat is iets apart. Ik heb al vele bekenden tegenkomen Een oud leraar die nu wel 120 jaar zou zijn. Zelf…

Wat een kijkcijfers, ze piekten die K3-tjes, net zoals het de Rode duivels nu is vergaan. Dit is echt entertainment, geen politiek. We hebben onze stem laten horen, De wat oudere meisjes gepast uitgewuifd. De drie nieuwe met grote trom binnen gehaald. Erg democratisch, als je het mij vraagt. Televoting is uiteraard niet heiligmakend, maar…

Het hart bloedt van onbegrip Een vader die zijn zoontjes vermoord Zij krijgen hun toekomst nooit meer te zien Hun stenen voor een gezin zijn verpulverd. Lafheid, zijn eigen vlees en bloed Dat zo iemand dat doet Haat heeft zijn hart opgevreten Had die man wel een geweten. Hun mama is voor de rest van haar leven getekend haar kinderen die…

Mijn hart is breekbaar Het werd beklad Bespot en door het slijk gehaald. Heb ik dat verdiend? Neen, ik deed voor iedereen Wat ik kon Misschien teveel En is dat de oorzaak van het overlopen van de ton Een druppel kan al teveel zijn Heb ik daarom zoveel pijn Bewust hield ik me altijd op afstand Dat zei mijn verstand Maar toch, met alle…

De wortels van mijn hart grijpen zicht vast in het weefsel van het verleden. Het heden wordt nog niet aanvaard. De brug is te lang tussen vroeger en nu. De rust is er niet, er is betwisting en argwaan verlengd met een traan, omgebouwd tot een stroom van onwennigheid. De ziel heeft nog geen toevluchtsoord, staat te wachten en bengelt…

Een kloof van eeuwen tussen twee meisjes. Elk met hun dromen over wat nog kan komen. Hun verlangens, wat de toekomst brengt. Ze tasten naar het leven elk in hun eigen tijd. Mooi en jong, onbeschadigd en broos werden ze verweven in de kleuren van een penseel. Het ene al driehonderd jaar gestorven en vergeten. Alleen haar portret…

Ik keek in het duister En vergat het licht Ik keek naar de nacht En vergat de dag Ik zag verdriet En vergat de glimlach Ik droeg haat En vergat vriendschap Ik voelde de koude En vergat de warmte Ik zag de dorre vlakte Maar vergat de oase Ik beleefde oorlog Maar vergat de vrede Ik zag de dood En vergat te leven.…

Eendje Fifi is mijn naam, ik kwam uit mijn eitje bij volle maan. Kroop rond en viel uit mijn nest, dat vond ik niet te best. Mijn nestje is gemaakt, van pluimpjes en blaadjes, de kippen zijn mijn beste maatjes. De eerste dagen kon ik niet op mijn pootjes staan. Ik dacht, wat scheelt daaraan? Iedere keer als ik wilde lopen, moest…