Alle inzendingen van cornelis

hou vluchtelingen tegen roept iedereen, het wordt teveel is hier en daar en ergens zeker wel iets voor te zeggen maar wie zegt het ? mijn vriendin is vluchtelinge dus als ik het zeg dan zeg ik dat mijn grote liefde hier niet had moeten zijn nu ik al die wankele boten vol mensen zie oversteken dan denk ik ook dat dit niet door…

je bent bijna 15 miljard jaar oud maar is niets eigenlijk op eeuwigheid heelal we doen ons best maar we begrijpen er nog steeds weinig van hier en daar brandt er iets en dan wij en iemand die dit schrijft…

lang geleden was er niets en toen was er opeens iets zonder ons zou niemand dat denken en ergens lijden we daaronder er wordt weer een dochter geboren in dat onmetelijke niets en we houden van haar voor altijd in een soort vrieskou van het bijna lege heelal is ook wel weer positief…

een kleindochter op die eerste dag is inderdaad tamelijk klein ze maakt wat geluidjes en ze slaapt en ze zuigt even gaan haar ogen open en dan weer dicht en wij, we zijn van haar en om haar heen…

ik keek haar na terwijl ze wegfietste haar schaduw midden in de ondergaande zon…

werkwoorden moeten iets doen leggen we dan uit en dat doen ze ook lopen staan liggen kijken zoenen eten is echter al moeilijker met 'kunnen', doe je immers niks niet te vergeten 'zijn' schrijven we boeken over dan snappen we het maar toch niet helemaal een paar opvliegende vogels kijken we naar ze verdwijnen aan de…

het kan zomaar zijn dat bijna elk woord te veel is dan zoek je naar niets zeggen maar ja…

Kees, wees niet dood we moeten weer eens naar de film en daarna wat kletsen en vaststellen hoe leuk het is om elkaar te zien slaap lekker ding want jij is lastig zingt nu de radio terwijl ik denk aan ons op het terras na de film hoewel het nergens op slaat beetje chagrijnige mannen die we waren en melancholiek…

Ik droomde vannacht van haar het was geheim dat wij elkaar kenden zag dat ze ouder was geworden waarschuwde haar terwijl we aan een rommelig buffet stonden en bedacht later dat zij iemand anders was in mijn droom ik zal haar naam niet zeggen hoe graag ik dat eens wil openlijk ze was zelfs iemand anders maar terwijl ik droomde wist…

je kijkt naar buiten niemand loopt op straat je kijkt naar binnen niemand zit op de bank naar buiten kijken of naar binnen maakt niet veel uit zo lang je niemand ziet eindeloos lang geleden dat je iemand zag en vogels hoorde…

de wind waait en waait het water stroomt en stroomt door alles van mijn ziel…

het stormde en het stormt nog we wachten op het moment dat de wind gaat liggen stel je voor de wind verdwijnt en dat je dan zegt 'de wind is gaan liggen' aan de rand van het bed van je vragende kleindochter 'de wind is gaan liggen schatje de wind is gewoon moe, hij moet slapen'…

je kunt je zult je moet je hebt je gaat je wilt je bent je denkt terwijl de storm en de regen zonder reserve over je huis trekken en je daar staat op je balkon zwarte wolken jagen voorbij je kijkt terwijl je de maan kust haar licht tussen gedachte en gevoel bijna…

er is dat moment dat die copiloot de trekker over haalde en hij was de enige die de bergen zag opdoemen en hij kon iets doen deed hij echter niet hij zag het, de dodelijke bergen maar ademde heel rustig ik denk aan de hersenen die zich tegen hem keerden dan ben je machteloos een van de vele voortekenen van de overmacht van de…

‘o, Jongens, weet jelui er van? -’ Neen, Piet. Zeg op, wat is het dan? ‘Straks was er brand bij ons in huis.’ Waardoor kwam 't aan? - ‘Ja, 't zit niet pluis: Met opzet heeft de meid 't gedaan.’ o Foei, dat zal haar slecht vergaan. En was 't verbrande heel veel waard? ‘o, 't Was maar brandhout op de haard.’ Och kom, als jij niets…

ogen die dichtvallen misschien jouw ogen wie weet die van mij een soort sluimer die je overneemt van de sluimerende ander in de schemer van de kamer op klaarlichte dag en buiten stemmen van jonge dochters in de eerste zon…

net overgestoken over het zebrapad troffen mij en mijn zwarte paraplu keiharde windstoten paraplu binnenste buiten een merkwaardig staketsel van verwrongen aluminium tegen het zwart van het doek wapperend in regen en hagel betrapte mij er op dat ik dacht: zeedieren zien er zo uit eigenlijk getroffen door een zware storm leven…

Luister naar de stem die het verhaal vertelt Het verhaal heet Heart of Darkness donker hart van Afrika hallucinerende ritmes van drums in het oerwoud en daar dan de zieke blanke die ongenadig ver heen was gegaan voor wat macht en ivoor maar hij vond z'n psychotische onbewuste en de dood dat vertelde Marlow aan boord van het schip…

onder mijn paraplu keek ik naar de fietsers en achter hun lijden naar de grachten vol regen zo onverschillig mooi zandschip dat voorbij voer in een niet aflatende storm onophoudelijke schuldgevoelens dat ik maar wat liep hier met niet meer dan een hernia plus wat regen en wind en mijn liefste die belde…

vergeten taal maar mijn taal er zijn nog een paar sprekers die dit of dat kunnen zeggen over de zonsopgang of over een dochter die naar school gaat en de taal van haar ouders verliest het brandt in haar hart nog maar een paar sprekers in die taal nog een enkeling die 'vogel in bergen' kan zeggen of ik hou van jou 'aan…

we zaten binnen en we hadden het over voetbal, het weer, IS was toch allemaal wat stonden we buiten te roken kwam er een leuke vrouw voorbij hadden we het ook even over haar en over de onmogelijkheid van haat…

ik denk aan vroeger maar het ontglipt me vaak en niet weinig aan de toekomst dan maar die is ongewis dus blijft het nu is echter de vraag wat dat is iets van vroeger toegevoegd aan wat komt roer dan wat en je hebt het nu echt veel is het niet…

ik weet niet eens of ze kan dansen maar is het eerste wat ik met haar wil doen en zij met mij en ik met haar…

het is pijnlijk te zien hoe de walvis met haar jong duizenden kilometers door de oceanen aflegt op weg naar voedsel en dat het jong het dan net niet redt en de moeder zoveel moeder zal teruggaan en opnieuw een jong dragen onze camera's zien dat terwijl we er niets aan doen natuurlijk niet maar walvis omarm ons want…

opeens die pijn in mijn rechterbeen de dokter klopt met een hamertje op mijn rechterknie en constateert geen reflex inmiddels barst ik van pijn en ergenis zij zegt hernia ik wil het niet horen het is gewoon de uitkomst van 13 miljard jaar klote heelal zo kan ik even doorgaan zolang ik gelukkig nog leef gewoon blijven bewegen…

loop naar buiten want het is windstil zo windstil en kou en vogels…

Weet niet precies hoe je moet dichten Het is zeker iets van de hersenen Begrijp tot nu toe van hersenen niet veel delen mijn hersenen mij mee terwijl ze zoeken naar poëzie Je kijkt naar de rimpeling over het water,het water huivert door de wind maar ook door je blik dus schrijf dat dan maar op terwijl de pont naar de overkant…

ik leg het wel eens uit heim is een oud woord voor thuis, lijkt op home wee is een woord voor pijn dus we zeggen ik heb thuispijn waar men in het Engels zegt ik ben thuisziek zoveel heimwee heb ik maar dat heeft niet iedereen en dat begrijp ik ook wel zoals ik mezelf niet begrijp waarom zou ik heimwee hebben het is eerder…

de sneeuw viel langs het licht van de lantarenpalen op het asfalt was dan weer weg elke vlok zagen we vallen we hadden het over het warrelen van al die vlokken hier ging het snel verderop langzaam dat moest de wind zijn tussen de huizen die steeds anders is dus vallen de vlokken maar hun val bepalen ze niet zelf dat is…

zoveel filosofie gelezen maar weet niet wat het heeft gebracht waarom die vraag de filosofie is er gewoon net als de meeuwen op de brugleuning die naar voedsel zoeken zoekt de filosofie terwijl de muziek speelt en je hoort zoiets als ik denk dus ik ben en anders niet maar als je niet denkt en niet bent dan dans je…