Alle inzendingen van corrie van engelen-kock

klein onderkruipsel laat slijmerig spoor achter waarheen het ook gaat…

buiten in het donker helemaal alleen in gedachten verzonken stilte om me heen één blik naar boven starend in de lucht schitterende sterren de kou op de vlucht denkend aan gesprekken weer even voorbij en ineens ben je toch heel dicht bij mij een glimlach verschijnt van puur geluk grenzen verdwijnen dit kan niet meer stuk…

ik neem je mee in al mijn dromen naar de sterren en de zon ik neem je mee op al mijn reizen naar een plek aan de horizon ik neem je mee door wind en regen in stormen, mist door sneeuw en ijs ik neem je mee in mijn verhalen naar ons eigen paradijs ik neem je mee in mijn gedachten ik laat je nu nooit meer alleen want er bestaat…

een gesponnen web doorzichtig als Brussels kant, klassieke bouwstijl…

zilverzon licht op ijskristallen ontwaken wollig winterwit…

ik sluit mijn ogen denk meteen aan jou en besef dan plotseling hoeveel ik van je hou je komt op mijn pad een vriendschap ontstaat onbegrijpelijk dat zoiets bestaat je zit in mijn hoofd je zit in mijn hart 't is het ongeloof wat mij zo verwart je bent nu verweven met mijn doen en laten dat vriendschap zo kan zijn had ik niet in…

ik loop gebogen door de regen mezelf beschermend tegen de wind en net zoals de natuur tekeer gaat zijn ook m'n gedachten stormachtig getint mag ik schuilen in jouw armen de warmte is me alles waard mag ik nog wat langer blijven tot de buien zijn bedaard…

stappen verzanden langs herinneringsbeelden het verleden knarst…

ik zou je zo graag willen beschermen voor alle pijn voor al het verdriet maar vooral tegen de beelden die je 's nachts in je dromen ziet het blijft je steeds maar achtervolgen die angst, de haat al zoveel jaar ik wil je zien lachen en genieten gewoon gelukkig zijn met elkaar…

ik huil met jou de warmste tranen ik lach met jou de stralendste lach ik geniet van alle uren samen steeds weer opnieuw, elke dag ik huil met jou om al je zorgen ik lach met jou om al het geluk er is een band niet te verbreken sterk, gesmeed uit één stuk ik kijk met jou naar blauwe wolken naar de sterren en de zon zo kan ik…

in het donker van de nacht een fijn gesprek totaal onverwacht niets kan ons deren we praten lang maar dan plotseling ... ik word zo bang ik fluister, ik roep krijg geen gehoor na een tijdje dringt het pas goed door je bent vertrokken je bent echt gegaan mij achterlatend met een traan helemaal alleen in een stille stilte omgeven…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

in de zomerzee van jullie liefde tekenen zon en wolken witte golven van de branding als vluchtige sluiers over het strand waar zandkorrels jullie harten in een tintelende beweging voortdurend omhelzen verenigen zielen zich op het ritme van hooggewelfde woorden en vlechten dagen zich in een beminde gloed laat de bindende klank…

ik laat je vliegen op mijn vleugels ik zal je leiden door de donkere nacht ik zal je troosten met mijn woorden als het maar... jouw pijn verzacht voel de warmte van mijn woorden voel het vertrouwen voel de kracht misschien kan dit een beetje helpen als het maar... jouw pijn verzacht…

mag ik slapen in jouw armen mag ik wiegen als een kind mag ik even komen schuilen totdat ik hier mijn rust weer vind ik wil slapen in jouw armen ik zoek jouw warmte ik ben zo koud, hier kan ik me veilig voelen omdat ik weet dat je van me houdt laat me slapen in jouw armen laat me dromen iedere nacht laat me denken aan de dag…

verlegenheid kleurt wangen in diepe tint rood, verborgen charme…

in zachte kleuren zomeren de rozen naar het laatste afscheid…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

het levenslicht schijnt na een diepe duisternis zachtwarm naar binnen…

stil lenteleven rijgt stemloze dagen aan doorwaakte nachten…

in stille zomers laat een zwijgend bloemenhart schaduw verdwijnen…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

verdrietig sprekend met diepzinnige woorden vechtend tegen de boosheid voorzichtig zoekend tussen bedreigende verhalen wachtend op de eerlijkheid eindeloos vluchtend naar veilige plekken aanvaardend van de waarheid hoopvol ontmoetend voorbij alle grenzen klievend door de eenzaamheid…

zwarte kapucijn zet zijn witte kraag omhoog, winter in aantocht…

weerlicht bliksemflits gedonder in de glazen toekomst voorspellen…

avondwandeling door allerlei tinten paars, samen slenteren…

verdeelde wereld strijdt in honger naar de macht leegte overheerst…

vreemde gewelven ademen bewegingloos de kille waarheid…

onafscheidelijk stappen zij door het leven gestrikt voor altijd…

een gevoel van leegte een gevoel van gemis het is niet grijpbaar er is niets mis een beetje onzeker een beetje verdriet het is even anders niemand die het ziet een gevoel van leegte afscheid nemen van een gevoel van gemis dus toch houden van een beetje onzeker straks weer voorbij niet meer alleen nee dan is het, wij…