Alle inzendingen van dick

In je korte grijze krullen zie ik nog steeds de lange lokken van het meisje om te smullen dat met mij wil samenhokken je ogen hebben meer gezien dan wij ooit nog kunnen delen en alle ervaringen van dien steken spaken in ons spelen het is je stem die mij beroert alsof de tijd heeft stil gestaan nimmer in passie uitgevloerd en eeuwig met…

Buiten groeien hyacinthen in een kleur die ik niet ken er hangt schimmel op de plinten van mijn kamerbrede pen alle woorden zijn gewassen in de post die ik niet lees droge jus in holle kassen van ontbonden draadjesvlees zijn de bloemen zwarte linten om de armen van een wees wijs mij alle hyacinthen in de tuin die ik niet vrees.…

Marktkoopman in wijze woorden de spullen zijn je toch de baas het gebed dat wij verhoorden zet weinig bloemen in de vaas verscholen in een regenjas hou je de hunkering tegen al jouw gedichten die ik las zijn aan ons niveau ontstegen wie het pensioen nakend ziet verkoopt alle volle kramen tegen het geestelijk failliet van de meesters zonder…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

Zo ver buiten alle waarden in burgernummers vastgelegd ver van huizen en van haarden heb ik het laatste woord gezegd volg mij in het spoor der paarden bezing mij als een boerenknecht die in leven niet kan aarden omdat zijn grenzen zijn verlegd wuif mij uit in rieten kragen waar onze liefde is bevrijd ik zal alle lasten dragen van onze…

Verschoppeling van de schavuit die mij om een gunst komt vragen ik rol de rode loper uit in het licht van zwarte dagen praat me moed in met een knipoog recht mijn rug in barre tijden ontwijk mij nimmer in de boog die ons naar elkaar zal leiden ik leef in de verdroogde bron waar onze liefde is gescheurd gestoken door een felle zon alsof…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

Ons leven is voorbij gegaan in schaduwen van stille hoop wij hebben nooit de kunst verstaan te zwichten voor een kwaad verloop het najagen van groot geluk heeft onze liefdeskans verkleind wij maken meer dan goed is stuk en blijven daarom ongerijmd in het voorportaal van afscheid vinden wij elkander terug gebroken door benepenheid in pijlers…

Dit gevecht is niet te winnen vanuit een strak verstarde blik in zichzelf gekeerd naar binnen gevangen door een bangerik soms moeten wij buiten spelen om alle angsten te verslaan en de wonden laten helen voor kansen op een nieuw bestaan door het kijken over bergen vallen schellen van de ogen wie ontsnapt aan eigen tergen hoeft zijn tranen…

Nu je handen hebt gelezen in tomeloze paringsdrift moeten wij het ergste vrezen voor wederzijdse liefdesgift werelden zijn zoveel groter dan onze enge zielenband wij versmelten in de boter ver buiten het gezond verstand in jouw reizen naar de ander overvleugel jij de geesten wij zijn eigen tegenstander in het contrapunt van feesten.…

Nu de wind ons heeft verstoven over de eindeloze zee overbruggen wij de kloven tussen het beest en toverfee boven sneeuwgrenzen bevroren tot eeuwig innerlijke pracht kunnen wij de tonen horen uit zielsverwantschap voortgebracht bliksem zal ons hier ontdooien tot de allerwildste stromen ik zal zoete zaaiers strooien voor jouw oogst van…

Met alles wat er over is zullen wij elkaar bevuren bevrijd van de benauwenis ingestraald door zonne-uren in jouw ruimte wil ik landen als adellijke adelaar leg je vleugels in mijn handen op onze wegen naar elkaar niet meer hoeven te doorgronden waarom wij baden in gemis heeft de levenswond verbonden met alles wat er over is.…

Ik heb vandaag de vrouw gezocht die mij aansprak met haar zwijgen toverfee in stille hartstocht ziel om aan elkaar te rijgen door de poorten van je ogen zie ik de pure levenslust ongebreideld ingetogen voor onze liefde toegerust wij zijn levende vulkanen draaiend om onze eigen as vruchten van verloren tranen herboren tot een nieuw gewas…

Je norm staat lijfelijk geschreven in ons maagdelijke hoofdstuk in al wat wij samen beleven verdwijnt elke sociale druk je hebt de prijs moeten betalen voor het verdringen van verdriet het is de schoot voor de banalen waarmee je zelfrespect verried het kijken in elkanders ogen is van waarachtigheid ontbloot wij koesteren slechts mededogen…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…

Het geesteskind uit ons geboren is van uitzonderlijke bloede in onze doofheid kan het horen hoe God een stille dood verhoedde het draagt de waarheid van ons leven over een zee van zijrivieren waarin de liefde is verweven met brute kracht van wilde dieren het overstemt kwetsbare klanken in het concert van overleven wij hoeven nooit meer…

Oh schone deerne, krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat…

Ik schuifel in een lange rij naar onzichtbare loketten de arbeidsmarkt maakt wegen vrij om mijn zinnen te verzetten in polonaise kloppen wij beurtelings op dichte deuren gebukt gaan onder slavernij doet ons deerniswekkend treuren onze afstand tot processen waarin het geld de hoofdrol speelt is te groot voor levenslessen uit onbetaalbaar…

Niet de dagen dat wij stralen steken riemen onder harten zielen zonder kathedralen putten kracht uit eigen smarten niet de uren dat wij vrijen leggen een bodem in bestaan zielen zonder monnikspijen versmelten buiten elke waan in mijn ogen zal je wonen als het licht lijkt te verdwijnen wij zijn identieke klonen in beheer van zielenpijnen…

Baby boomer,ontspring de dans van een rituele dood ontsnap aan grauwe lauwerkrans en wees redder in de nood verdruk alle grijze duiven tot vervlogen verenpracht om elkaar mee uit te wuiven, waaiers in de zwarte nacht deel het lot van kinderlozen uit onze rijke schare wij zijn vruchteloos gekozen, bejaarden in fanfare.…

De geur is met muziek vermengd en tilt mij boven wolken waaruit ik tranen heb geplengd om vreugde te vertolken waar ik nog steeds een lans voor breek in peilloos trieste tijden is de hippie-hippie-shake als dans om te verblijden en ruik ik ooit het klamme zweet gutsend in love-potion in euforie voor je het weet doen wij de locomotion.…

Je leeft nu in vertraagde beelden geheel ontvlogen aan de tijd waar eens je zachte handen streelden ben ik gevoel voor richting kwijt bij het begaan van alle wegen verdwaal ik op de huid van spijt aan elke zekerheid ontstegen verpoteld binnen zelfverwijt in mistflarden van minnestreken ben ik op jou blind gevaren wil wachten tot mijn ogen…

Het jonge ja-woord van weleer dringt nog nauwelijks tot ons door de vroege onbevangen sfeer gaat tergend snel in ons teloor zie hoe wij vertakt verzanden: de gezellen in ons leven dingen naar dezelfde handen die ons ooit waren gegeven wij drijven in een mensenzee afgestoten en verloren de mond gesnoerd door nuffig 'nee' waar we onze namen…

Ja m'n kind, opa heeft gevochten met salamanders op de prairie die wrongen zich in duizend bochten op oma's bordje kip met kerrie -opa was toch slurvenwasser? dat was nog voor de schapenheul opa was de beste oppasser, de schrik van iedere dierenbeul -scheert opa nu giraffe-oortjes? zachtjes kind, oma kan je horen opa heeft dikwijls tussendoortjes…

Woesteling kom tot bedaren in onze branding van de zee breek de golven van gevaren gewaarschuwd tellen wij voor twee onderduikend in de stromen van onze wilde waterval voor geen meter in te tomen zijn wij het beste paard van stal laat ons voortaan reddend zwemmen in alle poelen van verderf liefdesleven zonder klemmen jij bent de rust…

Hang niet langer aan mijn lippen lik liever mijn vergiftigd hart even maar, een vleugje nippen van mijn ondragelijke smart kijk niet langer in mijn ogen knijp je ziel uit in mijn handen even maar, half krom gebogen, diep onder zwarte nagelranden rust niet langer in mijn armen maar draag me naar de overkant op een deken van erbarmen over…

Leven buiten alle vakken van de hulpeloze horde wachten tot de mokers hakken, wet van deze wereldorde ingedeeld in centimeters van spijkerharde hokjesgeest strikken wij de laatste veters nog voordat we er zijn geweest liggen in een houten jasje krap gestapeld voor de ruimtijd botten met een uitrijpasje grondgedachte zonder afscheid.…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

Waxinelichtjes uitgedoofd avond van die ene dag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag pianosleutel omgedraaid pingelen met stukje Bach in jouw gedachten gras gemaaid onder een gestreken vlag te doen wat ik je heb beloofd stuit nog op te veel ontzag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag…