Alle inzendingen van els van dinteren

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen? vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw -de schering los van inslag- en aderen als rood koraal het hoofd nog…

het is niet ver, het gaat sneller dan het licht laat je sturen, heb vooral geen angst neem de kleine bocht naar links langs de kamer met oude herinneringen -nog niet vervlogen- langs alle pijn, zie niet om, kijk rustig rond: emotie, rauwe rouw, onvermogen -misschien herken je iets dat je raakt- oh nee, niet aankomen, deze staat op vergeten en…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…

zwart gepoetst lijken ze sprekend op elkaar weliswaar de ene rechts, de ander links in het midden verbonden door een rits met mijn rechter hand gestoken in de één de linker aandachtig verborgen in de ander stond ik plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek…

ze is jong maar heeft een vage zachte rimpel rond haar mond de handen in rustige beweging terwijl haar oudste -een mooie jonge vrouw- voorzichtig aandacht vraagt terwijl ze voor ons kookt wordt er gelachen om een goede grap als een schoonheid binnen schrijdt de rugzak vol geleerde stof: een uitbundig gemeende groet daarna volgt rustig pianospel…

St. Yves met zekere hand bewerkt zij steen rank het lijf, sterk, de spieren gespannen haar beitel baant een weg naar geen terug meer mogelijk hout donker, hard, gesneden tot oervrouw gevormde rondingen transparant en zacht na dagen schuren, schaven en polijsten beeld met uitzicht op oneindig water ogen starend naar de horizon waar lucht…

je deed moeite mij te plezieren met de gesloten envelop: mijn naam in ronde letters jouw cadeau: een diner voor twee maar mooier het gedicht 'Een reden als een andere'* (...) Dromen wegen die iets? Dichten, is dat eenzaam? Niet bijzonder. En toch ga je door? Dat is een oud verhaal (...) of we ooit het samen dineren beleven die vraag…

met bagage bestaand uit klein verlangen kiest ze zonder aarzelen haar doel rustig ontwaakt, kinderen gewekt gevoed gedag gekust het afscheid is altijd voor korte tijd om het diepe zelf wat rust te gunnen een zwierige jas in een spiegelruit jonger: in één snelle oogopslag 'het kind de moeder van de vrouw' ongedurig rusteloos maar trouw…

door omstandigheden aangekomen waar je niet wilt zijn en vertrekken naar waar je nooit zult terugkeren een richting kiezen die door duizend anderen eerder is gelopen te denken aan die ene kant maar tegen beter weten in rechtsaf waar de afgrond en links de vluchtweg om te landen voor het hek met keus er onderdoor of te klimmen, te verkolen…

op de uiterste punt waar twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een mooi stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld geur herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen…

voor H.N. WERKMAN we lopen het zandpad op de akker rechts, iets verder de bosrand de steen met namen een oude man met bloem vertelt van die avond, terwijl vogels zongen en de vijand schier verslagen de tuin in voorjaarsgroen met geur van appelbloesem en sering -weet hij nog het grijze lood dat door de kleuren sneed tien keer heeft…

de eerste klank komt zonder aarzeling uit de hemel vallen gelijk met de emotie die me rustig ingetogen laat dansen je zit naast me en fluistert 'oh nee, dit niet, het is te veel' jaren later bij diezelfde eerste toon het gevoel, klein geluk dat kleeft aan herinnering die niet is vergaan in het snelle gewoel van plaats en tijd hoe diep…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten dagelijks geluk van rust en geborgenheid thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd wilde hop lager de varens oude mossen witte lelies de trap hing moederziel alleen, boven was gezonken in een hel van geweld en haat een rode kastanje had…

voor H.N. Werkman we lopen het zandpad op rechts de kale akker iets verder links de steen met namen een oude man met bloem vertelt hoe het was die voorjaarsavond terwijl de vogels zongen en de vijand schier verslagen de tuin in milde geur van appelbloesem en sering - weet hij nog het grijze lood dat door de kleuren sneed tien keer…